yalnızlık öven tanımı yolladıktan sonra yalnızlıktan ağlamak

aşırı yalnızlıktan olan bir durum. 3 sayfa yalnızlık övüyorsunuz mesela. yok şöyle güzel, yok böyle kafamı dinleyip hobilerime zaman ayırabiliyorum, yok kendimi bulmama vesile oldu falan filan. "gönder" butonuna bastıktan sonra sümükler damlıyor burnunuzdan böyle, düşünün. ağlamaktan topak topak baloncuklar çıkıyor. gözler kurumuş artık. işin kötüsü, insan kendi yazdığı yalnızlık öven şeyi okuyup kesik kesik ağlamaya devam ediyor. yalnızlık çok güzelmiş diye diye ağlıyorsunuz. işte bu harika bir hareket çünkü, ellere zayıf karnı göstermemek lazım. insan derdini içinde çözmeli.

üzücü başlık, ama tebessüm de ettirmedi değil.
insanın kendi kendini gaza getirmesi hadisesidir. çoğu şeyin özünde bu gazla çalışma durumu yatıyor zaten.

tam zugurt tesellisi durumu yani hdhdhdh. olur ama oyle arada. insan bazen baskalarindan ziyade kendini de ikna etmek icin yazip cizebilir galiba, bilemedim. yalnizlik da oyle aglanacak kadar sikinti olusturan bir kavram degil. hem bir sey diyeyim mi sozlukcum, bu cagda insanin hayatinda biri olsun olmasin herkes yalniz. kimse kimseyle oyle gercekci baglar kuramiyor pek. oylesine yavan, bayat, sahte yanyana’liklar icinde yer almaktansa dumduz kimsesizlik daha durust bir tercih. var olanin yok olmasi insana daha cok koyuyor zira dimi?