yazarların hayatlarını devam ettirme motivasyonları

ben öldükten sonra benim hayatımın içine eden şahıslar kendilerini hiçbir şekilde suçlamayacak hatta hayatlarının kalanında beni akıllarına getirmeyecek bile ben de aptal gibi öldüğümle kalacağım. böyle düşünerek hayatta kalıyorum.

yemin ederim yok niye yaşıyorum bilmiyorum.

biraz daha yaşa belki ilerde zengin olup bu hallerine acıyacaksın.

benim için kesinlikle "yaz" diye bir mevsimin olmasıdır!*
herşey hafifliyor. özellikle kıyafetler. her gün şort, çeşit çeşit bisiklet taytı (ki bisiklete binmeye gerek olmadan bile giyebilme özgürlüğü),şıpıdık terlik, incecik bir t-shirt(ister kolsuz,ister göbeği açık ya da ne şekilde istersen) giyebiliyorsun. açık havaya istediğin zaman istediğin saatte üşüme derdin olmadan cikabiliyorsun,yine spor salonlarına mecbur kalmadan açık havada aktivite yapabiliyorsun, gönlüne göre buz gibi suyla duş alıyorsun,denize,ormana, doğaya,kampa rahat rahat kaçabiliyorsun.bunlar ve daha fazlası neyi tetikliyor? tabi ki de düşüncelerinde olan hafifliği ve özgürlüğü de.
bu saydıklarımın herhangi bir tanesini " kış" denen ucube mevsimde yapamam ve bu beni kısıtlar, kısıtlanan kişi özgürlüğünü hissedemez ve hırçınlaşır/hırçınlaşabilir,rahat hissedemez vs vs neyse kıştan konuşmayı çok değer bulmuyorum ve yaza odaklanıyorum. motivasyonum yazdır yaz!
yaz rahatliktir kış ise dert ayları.

not : tabi az biraz faturalar da hafifliyor.

"unutma, acı geçicidir ama pişmanlık sonsuzdur."

" yaşamak için bir sebebi olan bir kimse, her türlü acının üstesinden gelebilir. "
benim motivasyonum, okumak ve yazmak... güzel günler göreceğiz güneşli günler :)

bir de, şimdi bir sevgilim var * güzel gidiyor. iyi motivasyon oldu bana :)

hala ve her şeye rağmen dinlenilecek çok güzel müziklerin, izlenecek çok güzel filmlerin, okunacak çok güzel kitapların ve yaşanılacak çok güzel günlerin olmasıdır.

bugünün yarını da var diye düşünmekten hangi gün olduğunu unutuyorum (lol)

güzel yemekleri tatma heycanı, nahif kalplerle tanışma merakı- hiç beklenmedik an da karşınıza çıkıyorsa ne kadar mutlu oluyor kişi-
çocukların gülümseyişi, hayvanların saf sevgisinin güzelliği, nefes alabilmek, bilmediğimiz güzel şeyler yapabilmek.
sevmek ve sevildiğini hissetmek.

bazı şeylerden istemesekte sorumlu oluyoruz buna yasamakta dahil.
kişi kendinden sorumludur derler ya, insan bazen sadece kendinden sorumlu olmuyor malesef.
asıl mesela nasıl öldüğün değil,
nasıl "öldürüldüğün"

hırs, hedef, arzu vesaire.

doğruyu söylemek gerekirse pek bi kişisel motivasyonum yok, sadece beni umursadığını düşündüğüm insanlar üzülmesin diye yaşıyorum

müzik.

bol bol müzik dinlemek.

4 yıl sonra ne olacağımı çok merak ediyorum. olmak istediğim kişi olmak için üst düzey bi çabam yok fakat merak ettiğim şu anki endişelerimin keşkelerimin yerini o zaman ne alacak? olmaktan korktuğum kişi mi olacağım olmak için çabaladığım mı yoksa aklıma bile gelmeyen birisi mi?

iki küçük çocuk.

o yaşıyorsa bende yaşarım inadı.

yıllarca didindik çabaladık, çalıştık.
aileden 1 kuruş almadan her şeyimizi hallettik.
sadece tekne işi kaldı (4 kamaralı) onu da bir kaç seneye çözüp, işinin gücünün allah belasını versin nidalarıyla erken emeklilik ve 50-60 arası her gün teknede fedon tenimle, fazla alkol alımı sebebiyle usulca bir ege sahilinde cenazeme beklerim.
fazlasında gözüm yok, 65 yaşının pek manası yok mesela gözümde.
erken gitmek iyidir çünkü.

burada durup daha da ileriye gitmeyeceksek neden buraya kadar geldik cümlesinin verdiği umut...
eninde sonunda geçecek ve sırf bu günlerin geçtiğini görmek nereye varacağını görmek için yola devam etmeye çalışıyorum...
ama bu demek değil ki kolay, hiç değil, aşırı zor...