yazarların kendini tanımlama şekli

yakından tanıyan herkesin sevdiği.

bunu bizi tanıyanlar söyleyebilir bana göre ama genel olarak neşeli olmaya çalışırım.
ekstra çabuk sinirlenirim.

tanımsız

kendini akıllı zanneden her seferinde saçma salak insanlara inanan ,güvenen ,dışardan güçlü duran ,içinin kırıldığını belli etmeyen,insanları kırmayan,neşeli biri.

önce epey bi yazdım kendim hakkında.. objektifte kalmaya çalıştım. sonra da okudum ki ne görem: ben bayaa bi agresif, saldırgan, sivri dilli, her şeye kulp uydurmayı marifet sayan bi herifmişim ya la..! tabii o haliyle gönderecek halim yok.! saf mıyım. orasını burasını törpüleyip kırpıp düzeltmeye çalıştım. bu seferde gördüm ki anlatılanı ben tanıyamıyorum başkası nasıl tanısın anlasın. her neyse işte dostlarım.
ya ben aslında iyi bi insanım da.. ama işte yani yazarak anlatınca pek sevimli durmuyor nedense yav. böylesi bi can sıkıntısını siz de yaşadınız mı bilmem.. tavsiyem başlığa bulaşmayın, yalan söylemeyi beceremeyenlerdenseniz hiç bulaşmayın.. kim kendini nasıl tanımlıyormuş sanki çok mu önemli.. "kendi" kendini tanımlasa kaç yazar zaten.. biz onu nasıl tanımlıyoruz: önemli olan o.. e herkeste iyi kötü birbirini tanıyor yazdıklarından. başlığa gerek var mı ki..!

komik durumlara düşen, bazen trajik anlar yaşayan, genel olarak trajikomik hallerde bulunan biri.

bir tane filmi bir bütün halinde izlerken zorlanan, bir kitabın on sayfasını okuyup on beş sayfa geriden alarak tekrar başlayan, içinde sürekli at koştuğu için kendisini anlık dopaminlerle sakinleştiren, evden çıkmak istemezken çıkınca da geri dönesi gelmeyen ancak gelince de 'oh iyi ki geldik' diyen, bıraksan dağlar, yıllar ve yollarca - ancak yavaş şekilde- yürüyen, müzük, kahve ve - hamambocegi hariç- hayvanları seven, ay şöyle olsa ne iyi olur, böyle olsa be güzel olur diyerek bildiğinden şaşmayan, konuşamadığıyla konuşamayan, konuşabildiğiyle susmayan, tek tanımlama yazacağım derken her şeyi yazan eppur. içinde sürekli bir at koşturan da olabilir, hiç çaktırmıyorum lakin bu böyledir.

birini kırdığında kendi de kırılan biri idim. bu konuda değiştim. bununla gurur duymuyorum zira bu benim ruhuma da iyi geldi. ayrıca kırdığımı onarmakla uğraşmaktan da kurtuldum ki bu her zaman mümkün değil, ne yaparsanız yapın. yani uzun zamandır kimseyi kırmayan biriyim. bilmeden kırdığım birileri olduysa affola ama benim görüş açımdakilerde olmuyor bu en azından. sanalda bilemem.

milletin yardımına koşacağım, herkese iyi olacağım derken enayi olduğumu düşünmeye başladım. sakar, dikkatsiz, başına buyruk, kafası estiğinde istediği yere çıkıp giden biriyim ve bu da başıma hep iş açıyor. toplumun kuralları varmış ve ben de o kurallara uymak zorundaymışım gibi bir algı var evet ama kendi hayatımda kuralsız olmayı seviyorum. bu yüzden kimin ne dediğine de çok takılmıyorum. inatçıymışım. öyle derler. bir de deliyim biraz sanırım. eğlenmeyi seviyorum. hayat enerjim de yüksek olduğu için herkese enerji veririm ama insanların negatifliğine de hep esir düşerim. dışardan somurtuk, burnu havada duruyormuşum. sebebi gereksiz samimiyeti sevmemem. bir insanı hayatıma aldıysam onun hep kalıcı olmasını istediğim içindir. ancak ne zaman bunu yapsam hayal kırıklığı. bu yüzden doğayı, hayvanları ve müziği severim daha çok. hayvanlarla konuşurum, ineğe möö derim kediye miyav. eğlenceli geliyor. hatta bir tane videom var kuzuyla karşılıklı mee’leşerek sohbet ediyoruz. komedi. bu hayvanları da köyde buluyorum tabii. şehir hayatından nefret ettiğim için kaçabildiğim her fırsatta köye gider dağ bayır dolaşır, soba keyfi * yapar gelirim. metropol şehrin trafik kokusundansa köyün tezek kokusu bile bana daha cazip geliyor ne yalan söyleyeyim. tek hayalim de karavanda yaşamak. karavanla dünyayı dolaşmak da güzel olur tabi. bir de yıllardır bir ducati aşkım var ki sormayın. ne ben o motoru taşıyacak kilodayım ne de o motor beni tutacak durumda. gazladığım an uçarım çünkü muhtemelen. öyle şeyler. benim tanımlama şekli de oldukça kısa oldu.

muasır ve entelektüel.

on numara kadınım. dört dörtlük vay be nasıl böyle olabiliyorum acaba.

iyi bir insanım bence

yüzümü göğe çeviririm ama ne göklere çıkabilirim ne de güneşe bakabilirim.
ayın ve yıldızın belirmesiyle kendimi göklerde sanabilirim.

küçücük hissetmek için dağların eteklerine gizlenirim. sonra suyu görür kendimi daha da küçük hissederim. tıpkı annesinin onu doyurmasını bekleyen bir bebek gibi muhtaç bedenimi fark ederim.

sonra, kocaman oldum diyebilmek için hayvanları, bitkileri, insanları ve tüm canlıları seyrederim. ne kadar kocamanmışım bilmek isterim, kendime ispat ederim. paylaşabildiğim kadar kocaman hissederim. yetmez ama elimden gelenle yetinirim. veremediğim ancak hayalini kurduğum her güzellik için kendimi daha da kocaman hissederim. hayal kurmakla gerçeklik arasında bazen hiçbir sınır yoktur bilirim. büyük hayallere kapılıp giderim.

bir yanım da gerçeği arar, sorar ve çoğunlukla bulur. bulur da beğenmez ancak yetinmeyi de bilirim. gerçeklik değiştirilir mi emin değilim fakat her an için bir gerçeklik sezerim. böylelikle çokça mutsuz gezerim.

neşem de ihmale gelmez. onun elinden tutup parkla, salıncakla eylerim. güneşin doğuşuyla batışı arasında onunla zaman zaman ilgilenirim. hava kararınca uyutur, hüzne bir selam ederim. her gün her gün parka gidilmez, öğrensin isterim.

korkuya, telaşa kapılıp biraz endişelenirim. bir bakıma kalbimin atışını hissederim. sonra düşüncelere, fikirlere kapılıp kalbimden zihnime yol çizerim. yoldan şaşmam diyemem ama düz gitmeyi severim.

kendimi tarif edemeyebilirim. her an değişirim bilirim. kendimde bilmediğim çok şey olduğunu da bilirim. o yüzden her an keşifteyim, her an değişmekteyim.

mutfakta aşçıdır, banyoda soprano. salonda ise üçlü koltuğunun üzerinde camış gibi uzanabilir. sorarsan deli, izlersen kendi halinde, anlatırsan dost, anlarsan insan… kitap okur, fotoğraf çeker, biraz gitar çalar, çokça türkü söyler, rakı içer, şiir ve öykü yazar…

kendine zarar. başkasına yarar.

yaşam formu.

ben genelde; -merhaba ben xxx ama bana genelde kocam geldi yazma derler şeklinde tanımlıyorum.

kendine sosyopat