yazarların ölmek istediği yaş

60-65 civarı iyidir ya

edit: 60-65 bir az geldi nedense. 75'e kadar giderim var gibi ya.

benim için oğlumun da mutlu bir yuva kurduğunu görüp torun sevgisi tattıktan sonra elden ayaktan düşmeyip kimseye muhtaç olmadan yaşayabileceğim son yaştır.

yarın 35 yaşına gireceğim, oğlum 6 yaşında. gerçi onun zamanına hala evlilik denen kurum kalır mı onu da bilmiyorum* ama şu zamana kıyasla 35inde baba olsa kafadan 64 oluyorum. yeter mi, bence yeter. olur da üstüne birkaç yıl daha yaşayıp torunumun da büyüdüğünü gorebilirsem ne ala! o yaşa kadar hayattan keyif almaya devam edeceğim. yaşamak güzel şey!

mümkünse 99 olsun.
+rahmetli kaç yaşında öldü?
- 99 yaşında öldü. tam 99 yıl yaşamış.

sizin de kulağınıza çok hoş gelmiyor mu bu sayı? ha 999 yıl yaşamak mümkün olsaydı onu yazardım ama 99 mümkün.

181

63 yıl yaşında ölmek isterdim. bunun güzel bir sebebi var.
eğer öyle olmayacaksa 29 ideal. 30 lu yaşları göremeden gitmek hımm güzel olur aslında.

yıllar önce savaş bölgesinde çekilen bir belgesel ya da haberde, 60 yaşındaki bir adam şu cümleyi kurmuştu: "son üç yılda hiç görmek istemediğim şeyler gördüm acılar yaşadım, bunlar olmadan önce 57 yaşında ölmek isterdim". unutamıyorum bu cümleyi. dilerim hiçbirimizin kaderinde yoktur böyle dönemler ama eğer varsa, o an gelmeden, o acıları görmeden ölmek isterim artık hangi yaşsa. uzun yaşamak değil iyi yaşamaktır mühim olan, o yüzden biri hapşurunca çok yaşa yerine iyi yaşa derim ben.

ölmeyi bayılmak sanan gençler toplanmış gene! (bkz: sısısısı) edebiyatı kolay ölmesi zor yaştır.

62 iyidir bence. abartmaya gerek yok.

30 olcam, iki üç güne çocuğum doğacak, ölme isteğim hiç bu kadar yoğun olmamıştı.

18 de çok istiyordum olmadı. artık gözüm yükseklerde 90 iyidir.

kimseden saygı göremedikten sonra, kimseden değer göremedikten sonra, şu sözlükte bile hor görenler olunca yaşayıp da ne olacak ki?
mümkün olan en kısa zamanda tercih ederim.
küçükken bana öğretilen saygı dolu dünya bu değildi. bu şekliyle duygusuzların cirit attığı dünya değildi.

167

tam icime bir yasam umudu doguyor karsima cikan basliga bak. ya bi gidin dedigim baslik.

acısıyla tatlısıyla harika bir hayat yaşadım. şu an ölüm gelse eyvallah derim. önemli olan zaman değil yaşadıklarındır.

75. hayatı 3 parçaya bölmeyi planlıyorum. umarım sonum yaş 35 yolun yarısı diyip 46sında ölen cahit sıtkı tarancı gibi olmaz.

25.

33.

seneye ölsem iyidir.

39’dur.

üçe çok güzel bölünür. hatta bütün sayılar arasında benim için üçe en güzel bölünen sayıdır.

onlar basamağı en asil sayılardan bir olan üçün kendisidir ve üçe bölündüğünde bir kalır. yani 39 yaşında ölürsem cehennem, araf ve cennet üçlüsü benim olacaktır. üç mekan arasında dilediğimce fink atabileceğim.

birler basamağı ise dokuzdur ve üçe bölündüğünde bölenin kendisini verir. yani ölüm bu yaşta gelirse hayatın kendisine eş olacaktır. ölüm ve yaşam yek vücut.

çıkan sonuç ise on üçtür bu bölmeden. yani en uğursuz bilinen sayı yukarıda saydığım iyilikleri dengeleyecek bir kötülük. beyazın içinde saklanan siyah.

bu tanımı okuyan yazarların çoğu bu kadar saçmalayan bir adamın ölmek için seçtiği yaşa kalan zamanı iple çekeceklerdir ama unutmayın öyle bir hesap yaptım ki okuyan herkes püskevit yemek istedi bilinçaltlarının baskısı ile.

bir bar taburesi üstünde babamın öldüğü yaştayım.

şuan ki yaşım.

daha acelemiz yok bakalım. ama kaderde varsa üzülmek neye yarar ab-ı hayat içmek.
(bkz: haddi aşmak)