yeğen

baba çeyreğidir. matematiksel olarak kanıtlayabilirim.

bir ramiz dayı atasözü. (bkz: ezel)

halk arasından yöreden yöreye "yiyen" şeklinde okunup yazılan ve bu editiyle beni düşündüren akrabalık üçgeni.

ben önce anne oldum sonra teyze. ilk yeğenimi çocuklarım kadar severim, diğerlerine sevgim kalmaz sanıyordum öyle değilmiş. hele bir tane bıcır cadı var ki onu hepsinden çok seviyor olabilirim.

dayı ,amca ,teyze sokaktaki yaşça büyük herkese kullandığım için bana da çokça "yiyenim"derler.
yeğen ,bence yaşça küçük birine samimi hitap şekli olarak kullanılıyor.

kuzenimin çocukları ile biraz tattıktan sonra iki ay önce tam olarak sahip olduğum böcek.

(bkz: yerim)

üçüncüsünün yolunu gözlemekte olduğum dünyanın en mükemmel hissini yaşatan ufaklıklar gerçi zaman ilerledikçe büyüyorlar.

eee madem teyze anne yarısı, benim bir buçuk annem var; diyen "can çocuk".
böyle bir sevgi nasıl tarif edilir, hangi kelime yeterli olur emin olamadım ama bir an:
henüz üç buçuk yaşındayken anaokuluna * göndermeye başladı ablam. ilk zaman çok heyecanlı olan çocuk bir süre sonra okula gitmek istemedi.ama bir görseniz küçük kurbağa herkese yalvarıyor "lütfen beni oraya göndermeyin." diye. ağlıyor, şımarıyor ama ablam kararlı ses çıkartamıyoruz. * neyse o sabah kahvaltımızı ediyoruz, hazırlanıyoruz, okula doğru gidiyoruz; oyunlar, şarkılar eşliğinde. okula varınca yardımcı ablaların tek tek çocukları teslim aldığı bir hol var. ozi birden bana dönüyor. bacaklarıma sarılıyor. "teyzeciğim lütfen, lütfen beni burada bırakma. hadi beni de evimize götür." diye ağlıyor, bir yandan içini çekiyor. ve ben paramparça bir şekilde onu görevli ablaya verip eve yürüyorum. eve gelir gelmez eşime sarılıp nasıl vicdansızlık bu içim yandı, paramparçayım diyorum ve bu kez ben iç çeke çeke ağlıyorum, ağlıyorum.
ablamı arıyorum sonra; böyle böyle oldu, öğretmeni arasana nasıl merak ettim diye. öğretmenden bir video geliyor; oziş sınıfta koşturup, gülüp oynuyor. *ben de akşam gidip onu alana dek kendime gelemiyorum.

4 yıldır başımdaki belaaa ama tatlı bir bela. kucağımda uyuya kalması, saçlarımı okşayıp sevmesi en sevdiğim şeyler arasında.
iyi ki yapmışlar dediğim tek insan.

bebeğiim, canım, minik insanımdır yeğen.

ablanızın, abinizin ya da kardeşinizin canı, canınız.

çocuk yapmayı düşünmüyorum, yeğen düşünüyorum.

doğurmadan çocuk sahibi olmak gibi bir şey... onlara/ona karşı sorumluluk duygusu hat safhada oluyor, bir şey yaparken bir anda acaba onlara/ona da alsam ya da yapsam sevinir mi diye düşünüyorsun. yüzünün gülmesi için harika birer sebep oluyor(lar).

hayatımın en özel anlarından birini ilk yeğenim doğduğunda onu kucağıma aldığım anda yaşamıştım. o kadar minik, ı kadar muhteşem bir şeydi ki. anlık olarak mutluluktan ablama bakıp ağlamaya başlamıştım. sen nasıl bu kadar güzel bir şey yapabildin diye, sonra gidip bebekle birlikte ablama sarılmıştım bebek süt için bizde bunu biz mi yaşıyoruz şuan diye ağlıyorduk. çok değil 5 dk sonra filan uzun süre ablamı başka canlılarla paylaşmanın kıskançlığını hissetmeye başladım. ta kii yeğenim 4 yaşında yanıma gelip teyze seninle uyumayı çok seviyorum, hep saçlarımla oynuyorsun dediğinde geçti gitti. anne oldum gibi :))

uğraşmanın zor olduğu varlık. çocuk yorulmak nedir bilmiyor. sakin ol şampiyon*

kardeş çocuğu.

candır.

tuncel kurtiz gibi dayım olsun hep tekrarlasin yeğen yeğen yeğen.. ses tonu nasıl iyi geldi gördünüz mü bak.

"torun çok başka!" hissinin genç versiyonu.

dört kız çocuğu halasıyım. hemen hemen hepsiyle ilişkim aynı evrelerden geçti. bebeklikten 3 yaşına kadar amcalarını benden çok sevdiler. sonrasında sanırım tek rol model ben olduğum için sevgi ve hayranlık arası bir duyguyla beni daha çok sevmeye başladılar.

bal evlat. o kadar çok seviyorum ki yeğenimi böyle ayağına taş değse canım yanıyor. kendi evladım olsa nasıl duygu yoğunluğu olur düşünemiyorum. ama canım yeğenim ne yaparsan ne kadar çılgın olursan ol hep yanındayım diyeceğim. her zaman arkadaşı olacağım ki sevgisini kimse yok yere harcayamasın. canımın içi evladım çok seviyorum be.