yolda sürekli rastladığın eski arkadaş

son 1 yıldır işe arabamla gitmiyorum, metro kullanıyorum bu sayede insan içine karışmış oldum biraz daha. doğup büyüdüğüm ilk, orta ve liseyi okuduğum muhitteyim bu yüzden eski bir tanıdık görmek benim için normal sayılır.

eskilerden güldüğümüz, eğlendiğimiz, gezip tozduğumuz, samimi olduğumuz biri. kadın olsun, erkek olsun diğerleriyle en azından bir merhabalaşıp, kafa eğip falan yola devam edebiliyorken bu kadınla birbirimizi görüp tanımazlıktan gelme gibi bir alışkanlık oluştu. günaşırı karşılaştığımız halde, ne ben selam verebiliyorum artık ne o, ama bakıyoruz geçerken avel gibi. ortaokul 3 sene aynı sınıfta, lisede 4 sene aynı okulda okuduk tanımama ihtimali yok. neyse olur öyle, dert değil, öyle bir vaka.

bir de şöyle bir durum var zaten. çok uzun zaman görüşmediğim eski bir arkadaşla konuşma durumu olunca acayip tutuluyorum. aradan yıllar geçmiş, soğukluk, mesafe girmiş, bir zamanlar ne kadar samimi olursanız olun artık 2 yabancı gibisinizdir. değişmişsinizdir de, daha kontrollü, daha sakin, daha tutarlı olmaya evriliyor insan. eskiden güldüğün, güldürdüğün şeyler artık aynı hazzı, neşeyi vermiyor. yaşanmışlıklar yaralar görüyorsun istemsizce. konuşma işi daha can sıkıcı bile olabilir bu durumda.