zeki olmanın dezavantajları

yalnızlaşırsın ardından yalnızlığa alışırsın ve başkalarına tahammül seviyen azalır.

hiç olamadım ama iyi olmasının yanında vardır elbet dezavantajı. herşeyi bilmekte sıkıcı olur biraz sanırım. zor bir durum.

dağdaki çoban* kadar huzurunuzun olmaması.

kolay sorularda çakmak galiba. kim milyoner olmak ister? yarışmasından biliyorum.

insanların her şeyi bildiğini ve her şeyi yapabileceğini düşünmesi bu durum insanın üzerinde stres oluşturuyor, baskı varmış gibi oluyor..

zeki olmanın dezavantajı mi olur ?

mutsuz olmak bak cahiller nasıl mutlu

kendini gerizekalı gibi hissetmek.

- tek bir şeye odaklanamamak
- zayıf geleneksel bağlar (aile-örf-adet vs.)
- irili ufaklı hangi tür iş-eğitim olursa olsun hızlı şekilde adapte olmak. süresi yapılan iş ya da eğitime bağlı olmak koşuluyla bazen 1 hafta bazen 2 ayda sıkılmak ve o iş-eğitimi arkaplana atmak
- hayattaki birçok zevki , herhangi birini tattıktan hemen sonra aşağılamak, beğeni eşiğinin yüksek olması, hayattan ne olursa olsun tat alamamak.
- insan beğenmeyip insan yönetmeyi becerememek, hayat boyu her dönem her seferinde bir elin parmaklarını geçmeyecek sayıda arkadaş sahibi olmak
- 1-2 bilemedin 3 arkadaş tarafından sevilip dışarıdan her insan tarafından nefret edilen insan olmak.
- kolayca karakter değiştirip farklı karakterlerle insan tavlamak(kadın erkek, ilişki-seks-arkadaşlık fark etmeyecek biçimde)
- iş hayatında sevilmemek
- öngörü yeteneği. bir tartışmadan tut, aptal birisinin hayat akışına varana kadar önceden net şekilde görmek.
- tatminsizlik
- tatminsizlik
- tatminsizlik
- yine tatminsizlik

%70 aptal olan bir ülkede yaşamak.

her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünüp tüm olumsuzlukları ortaya çıkarıp hiç bir iş yapamamak. risk alma eksikliği. başlamadan sonunu tahmin etme rahatsızlığı. olasılık hesabı ile herşeyi tahmin edebileceğine kendini inandırmak. bir şeyin tadını zevkini nasıl kaçırırsındaki uzmanlık. artık bir daha hiç bir zaman cehaletin rahatlığına kavuşamayacağını bilmek. yılgınlık. konuşmama isteği. her işte karışmicam diyerek sonunda kendini konunun merkezinde bulmak. kendinde dahil tüm insan evlatlarından uzak durmak. daha ne sayayım berbat bişey.

hiçbir şey bilmediğini sürekli ama sürekli anlamak.
insanlar hakkında -genellikle- doğru yargılar sahibi olup samimi ilişki kuramamak.

tanrım, morticia kadını kendini güzellikten övmeye biraz ara vererek artık zekasını övmeye karar verdi.
şimdi size zeki olduğum için çektiğim acılardan bahsedeceğim.

lanet olsun! okul hayatımı bitirene kadar dersleri daha yavaş anlayanları, yani tüm sınıfımı beklemek zorunda bırakıldım! evet! ilkokulda başladı bu. okuma yazmayı öğrenmiştim kendi kendime zaten 5-6 yaşlarında, matematiği de babamı darlayarak öğrettirmiştim, dört işlemi ve anadilinde okuma yazmayı bilerek birinci sınıfa başladığınızda sıkılıyorsunuz, çok sıkılıyorsunuz, çok ve çok... çünkü tüm okul hayatınız boyunca size "arkadaşlarına müsaade et, onlar da öğrensin" deniyor. sıranızda oturup sıkıntıdan resim çizip duruyorsunuz en fazla.

"neden sınıf atlamadın?" diye soracak olanlarınıza, annemin, benden büyüklerin arasında ezileceğimden korkması üzerine yaşıtlarımla okumamda, öğretmenimin "çocuğunuz özel eğitim almalı" ısrarına karşın, kararlı olduğunu söylemeliyim. zaten bizim zamanımızda zeki çocuklar için olan şu okullardan pek yoktu da. olsaydı annem gönderir miydi? göndermezdi efenim evet, annem "benim kızım çok zekidir" diye övünecek ebeveynlerden mi sanıyorsunuz? kız kısmısı hanım hanımcık olur, bitti bu kadar. öyle sivrilmez, göze batmaz hiçbir özelliğiyle, buna üstün zekanız da dahil.

ilkokul beşinci sınıfta beni istanbul'daki zeki öğrenciler için olan o okula münasip gören öğretmenim durumu onlara yazmış, yine de annemi ikna edememişler efenim evet. "gerek yok özel eğitime, ben ilgileniyorum kızımla!" demiş ve konuyu bıçak gibi kestirip atmış. annem gözünüzde bir nazi subayı gibi canlandıysa, canlansın efenim; validem aynen öyleydi. bunu pek çok hikayemi okurken alt metinde zaten anlamışsınızdır şimdiye kadar. ha kendisini severim, sonradan kendini aştı; ilk kez "ben iyi annelik yapabildim mi?" diye kendisini sorgulamayı ben hastalandığımda başardı ama olsun, bu da bir şeydir; bunu da yapamayabilirdi.

sürekli soru soran bir çocukmuşum efenim, ki çocuk dediğimiz canlı zaten her şeyi sorar.
-o ne?
-bu ne?
-o niye orada?

ama gök yüzünde asılı duran aya bakarak "baba, ay nasıl yere düşmeden havada duruyor?" diye henüz üç yaşlarındayken üç kelimeden fazla kelime içeren bir cümle kurarak soramaz değil mi efenim? bunlar bazı çocukların sorabildikleri sorulardır. babam bunu hiç unutamadığı bir an olarak sonradan bana anlatmıştı. yıldızları, gökyüzünü kafaya çok takarmışım, babamın tepesinden inmezmişim.

efenim yani şimdi bunu niye anlatıyorum, ne bokuma yaradı bu zeka; işlenmeyen zeka, onu nasıl kullanacağı kendisine öğretilmemiş bünyede körelmeye ya da delirmeye mahkumdur. bana zekamı görmezden gelmeyi öğretti annem; eğitim hayatım beklemeyi öğretti, ben de öyle yaptım. tek seferde anladığımı gördüm ve çalışmayı bıraktım efenim, oturdum ve sadece bekledim. üzerine katmadım, üzerine gitmedim, çalıştırmadım.

tanrım düşünün ki altınızda ferrari sf90 stradale'ınız var ve onu garajına çekip kepengi indiriyorsunuz. olan şey buydu.

sonradan düşündüm de; "acaba özel eğitim alsaydım, annem, beni teste çağırdıklarında göndermiş olsaydı şu an nerede olurdum?" belki de böylesi iyi oldu, bilemiyorum.

lise hayatım da dahil dışlandım arkadaşlar ahshs ya şimdi zeki olduğu için dışlanmak, şöyle ki; aklınıza gelen her parlak fikri paylaşamıyorsunuz, anlıyor musunuz insanlar anlamıyorlar ve sizi tuhaf buluyorlar. üstelik samimi arkadaş da edinemiyorsunuz kolay kolay hani yetersiz geliyor, sıkıyor muhabbetleri, katlanamıyorsunuz, ilgi alanlarınız çok farklı oluyor. tanrım, ya yaşıtlarım kızlar titanic jack ile rose'un dramatik sonuna ağlarken, siz "ulan gemiyi de ne şahane batırmışlar" dediğinizde olmuyor; ha tabii sonradan eq (emotion quotient) olayına da bir ayar çektik şükür ama zaman aldı onun gelişmesi. haliyle zeka da tür tür, sosyal zeka düşüktü benim işte ama intelligence quotient'im canınıza okurdu ahsh

efenim ölçüldü de. bipolar olunca.
kapı kapı bu hastalığa derman aradığımız yıllarda, ülkemizin çok ünlü bir doktorunun da kliniğine gitmiştik ve orada çeşitli testlerle beraber bu da ölçüldü, "bipolar olmana şaşırmadım" demişti kendisi bana. şimdi aleni yazarak görgüsüzlük etmeyeyim de yani iyi bir puandı. dahilik-delilik çizgisinde bize kısmet delilikmiş efenim ahssh ya napam kullanamadığım zekayı abi içine edem öyle zekanın, orada yazan puanı napim? (durun dertlendim bi saniye) üstelik zeka öyle zehirli bir şey ki, maalesef kendinizi hep yetersiz bulmaya meyilli oluyorsunuz, yetmiyor yaptıklarınız anlıyor musunuz? küçümsüyorsunuz, basitleştiriyorsunuz. "ne var bunda ki amaan" diyorsunuz. bir şeyi de "hah şahane" deyip huzurla kabul ettiğimi hatırlamam, "daha iyisi olabilirdi" derim. bu bir lanettir arkadaşlar. buna bir de keskin hafıza eklenince ....ı yiyorsunuz affedersiniz.

tamam kendime geldim heh, bu yazıyı da niye yazdım; çünkü niye yazmiyim değil mi efenim? kendimi zekadan övesim gelmiş, övdüm işte ellemeyin bana. "kendi haline bırakın" derdi doktorum bizimkilere, siz de öyle yapın. beni kendi halime bırakın, birazdan geçer ahshs

güneş sisteminde kendini çok yalnız hissetmek.

gerizekalı taklidi yapabilirsiniz.*

farkında olmak.

bugün birisi bana "buranın insanıyla konuşurken beynimin sıkıştığını hissediyorum." demişti.
bu cümle en net özettir bu başlığa.

şu güzelim sözlükten mahrum kalmak.

etrafta ne kadar aptal varsa kolaylıkla tespit edebilir bu yüzden hayatınız zindana dönebilir.