zaman tüneli

viski ve lorna shore

kendimi yaşatamıyorum. ümit kesilmiş bir hastayım belki. yaşamak gücümü aşalı çok oldu. çaresiz ve yorgunum. tükenmiş, isteksiz, zayıf, bitkin, perişan.

kanımca yılın ya da yüzyılın girişimcilik ödülünü hak eden yaratıcı olduğu kadar bir o kadar da lan neden benim aklıma gelmedi ki dedirten olay.

biranızı kola ya da enerji içeceği kılıfları ile kamufle ederek mahalle baskısından kurtulmanızı ve ne zaman nerede ne içtiğinizi kimsenin anlamadığı uygulama. ben yeni öğrendim ve hoşuma gitti. nedense bu an bı yükseldim. yazarken sakinleştim ve normal gelmeye başladı skkskh

neysesonuc olarak iyi ve faideli bir şey diyebiliriz. isim de gayet yaratıcı. siteleri de varmış. reklam olmasın koymuyorum. merak ediyorsanız girip bakın skdkkd

filmi izlerken yaklaşık bir buçuk saat boyunca neye uğradığımı şaşırdım.
hem bu şaşkınlık var, hem filmin nereye bağlanacağı hakkında kafamda binbir farklı teori var, hem 'ulan bıraksam mı bu saate kadar bir şey anlamadıysam devamına da gerek var mı' düşüncesi var, hem filmin başından beri ne olduğunu anlayamadığım olayların yavaş yavaş bir yerlere bağlanmasıyla oluşan hafif bir tatmin var, hem karakterlerden ötürü gelen huzursuzluk var..
son kısımlarıyla ise beynimin içinden geçen, kafa silken, hem zihinsel hem de bedenen yorgunluk yaratan türden garip bir yapım.

iyi olan garipliği fazla gerçekçi olduğu için o huzursuzluğu daha net hissediyorum.
filmin başından beri bir şeylere anlam kondurma çabamı kendi hayatıma anlam koyma çabamla bağdaştırıyorum ve sonuç olarak ise koca bir boşluk kalıyor.
bu boşluğu ise filmdeki bir sahnede çok daha iyi anlayabildiğimi düşünüyorum.

aslında tam olarak boşluk da denilemez belki ama içinden çıkılamayınca boşluk olarak adlandırarak kolaya kaçmayı tercih ediyorum.

uzun zamandır beynimi bu kadar yoran bir şeyle karşılaştığımı hatırlamıyorum.
matematik sorusu çözerkenki baş ağrısını hissettiren türden, insanı kilitleyen türden bir film.

ve sonuç olarak beynimin olduğunu fark ettiren bir film oldu benim için.
tişikkirlir sayın charlie delisi.
bu senaryoyu yazan birinin normal olabileceğini düşünmüyorum pek.

kötü olan garipliği kısmını ise en sona bıraktım çünkü aklımda öyle kalmasını istemiyorum.
filmin bir buçuk saati boyunca sana çok fena küfürler hazırlamıştım charlie abim, seni cimere şikayet etmeyi ve beynimin yok olacağını düşündüğüm için bir yerlerden varlığına sövmeyi bile düşündüm.
o peder sahnesine kadar sinirden kendimi yedim, 'ne olacaksa olsun artık bitsin şu sevdiğin filmi' düşüncesiyle kavruldum.
sonuç olarak toparlandı bir şekilde.
fazlasıyla özgün ve düşündürücü sondu.
son da değildi aslında , hepimizin yaşadığı ve farkında olmamıza rağmen üzerinde kafa patlatacak zamanı ya da özveriyi kendimizde bulamadığımız şeyler sadece.

boş kaldın mı hemen (başka) işe koyul ve yalnız rabbine yönel.

(94-inşirah suresi 7-8. ayet)



insan bu dünyaya okumak için gelmiştir. bu yüzden ilk emir "oku"dur. ama okumak için önce okumayı bilmek gerekir. nasıl yazıyı okumak için önce bir okuma alışkanlığı kazanmak gerekiyorsa hayatı ve kâinatı okumak için de bir alt yapı gerekir.

(bkz: carl gustav jung) "dışarıya bakan rüya görür, içine bakan uyanır." der. kendini tanıma çabasına girmek sonsuz bir uğraşıyı getirir. ama insanın iç dünyasını da okumayı öğrenmesi gerekir.

kâinatı ve hayatı ve insanı okumanın yolu kur'an-ı kerim ile öğrenilir. bu asırda uygun bir tefsir arayanlara risale-i nur'u öneririm. tefekkür nedir ve nasıl yapılır bir kere öğrenen bir insan artık istese de duramaz.

ilgi aşığı kedigil.

poşet solcu bir babanın oğlu. 1980 darbesinde içerde işkence görmüş ama çözülmemiş bir babanın oğlu.

1980 darbesinin dayağını 2000 yılında, 6 yaşındayken banyoda hortumla yemiş. yerken babacım ne olur vurma diye ağlamış. 1 yıl sonra aynı dayağı yerken, sessizce ağlıyormuş. baba ona adam satmama travmasını yüklemiş. baba onu arabanın arkasına bağlamış koşturmuş kara harp okuluna hazırlarken. ele iyi olan bana içeri kötü olmuş.

baba bir akşam gaflete düşmüş, anneye el kaldırmış.
poşet babanın yakasına yapışıp vurmuş kafayı. baba paket olmuş yere yatıp. şimdi mezardan çıksa aynı şeyi yapsa yine aynı cevabı verirmiş poşet. anasına sövmüş babasının bir de üzerine.

bu hikayeyi neden yazdın diye sorarlar adama. ben hayatımda adam satamadım. iş yerinde, arkadaşlık ilişkilerinde vs. beni hep salak bildiler. hikayenin sonunda aaa öyle değilmiş dediler. 1’i 5 gösterdi insanlar. ben de 5 değilim ama 3’ü 1 göstereyim dedim. insanlar 1’e gelsin dedim. gerisini çözeriz allah sağlık verdikten sonra.

şimdi bu gece rahmetli babacığımın bana verdiği travmadan kurtuluyoruz. ben babamdan razıyım. tuttuğunu koparan bir evlat yetiştirdi. yöntemi yanlıştı. ama şu adam okumama travması beni çok kötü hallere soktu.

bu gece tedavi olalım bakalım insanları hasta etmek ve ikili ilişkilerini bozmak adına..

belki iyi biridir ama kendisini hiç sevmem.

çok özür dilerim, belki gerçekten iyi birisindir lakin patavatsız biriyim, gönlüm aklım ve dilim birdir.

(bkz: su testis-i)

komşulara bu gece evde çalışıcam, gürültüyü idare edin dedim, şimdi hep beraber bad omens dinliyoruz

sıkıcı bir hayat seçmemek.

(bkz: kafa sözlük)

manitayla post punk kore gruplarının müziklerini dinledikten sonra gece yalnız kalıp açtığım en normal şey.

öfkesi geçince insan her şeyi güzel hatırlıyor.
sertab erener- karbeyaz

gripin - bir cevabım var mı