twoturgut yazar profili

“ben yürüyordum, içimden seni eksilterek bilirsin, eksilmek bazen çoğalmaktır.
bir çay söyledim kendime, iki şeker attım, biri senin hatrına, diğeri, o hiç gelmeyen günlere.
yağmur durdu sonra.
ama yüzüm hâlâ ıslaktı..”

"insana yalnız hissettiren şey tek başına olması değildir. yalnızlık çevrende insanlar varken, toplum ve topluluk hayatı yaşarken onlardan dışlanmış hissetmektir."

kendinle savaşma sanatı kitabından

zamanın nasıl geçtiğini anlamamak.. saatlerce sıkılmadan yazışmak.. priz yanında telefon şarj edilirken konuşmak.. hele birde ilişki de tutku varsa çok daha güzel oluyor. sonuç ne diye sorarsanız benim içinde sonu iyi olmadı ancak bilseydim yine yaşardım o duyguları. hayat böyle güzel,siyahı farketmek için beyazı yaşamak gerekir...

yalnızlığı “ihtiyaç duyduğumuz o çok özel yakınlığın kaybı” olarak tarif etmek, onu tüm tezahürleriyle ihata edebilecek bir tanım kanaatimce. tek başınalık bizim seçimimizle, insanlardan zaman zaman kendimizi tecrit etme isteğimizle ortaya çıkan iradi bir yalnızlaşma, yalnızlık ise şifasını aradığımız, bir bağ arayışı içerisinde olduğumuz, bizi anlayacak, yankılayacak bir insanın hasreti içinde olduğumuz, kurtulmak istediğimiz bir sıkıntı, bir illet gibi. her iki türü de kalabalıklar içinde sürüklenirken en derin ve onulmaz kederi yaşatıyor insana. “yalnızlık bir yağmur gibidir./ denizden akşamlara yükselir; / uzak ve ıssız ovalardan esip gelir,/ çıkar göğe, her zamanki yerine./ ve düşer gökten kentin üstüne.” diyor rilke. ovalar ve denizleri aşan pusun şehre yağmur olup yağması gibi kentli insanın yalnızlığı da, her defasında bir soğuk temasın bıraktığı buz yanıkları yüzünden derinleşiyor, ruhunu bir türlü iyileşemeyen yaralar sarıyor. her temas, vaat ettiği derman yüzünden daha büyük bir hüsran yaratıyor.

bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
"o olmazsa yaşayamam." demeyeceksin.
demeyeceksin işte.
yaşarsın çünkü.
öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
çok sevmeyeceksin mesela. o daha az severse kırılırsın.

ve zaten genellikle o daha az sever seni,
senin onu sevdiğinden.
çok sevmezsen, çok acımazsın.
çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.
senin değillermiş gibi davranacaksın.
hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de
korkmazsın.
onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
çok eşyan olmayacak mesela evinde.
paldır küldür yürüyebileceksin.
ille de bir şeyleri sahipleneceksen,
çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
gökyüzünü sahipleneceksin,
güneşi, ayı, yıldızları...
mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.
"o benim." diyeceksin.
mutlaka sana ait olmasın istiyorsan bir şeylerin...
mesela gökkuşağı senin olacak.
ille de bir şeye ait olacaksan, renklere ait
olacaksın.
mesela turuncuya, ya da pembeye.
ya da cennete ait olacaksın.
çok sahiplenmeden, çok ait olmadan yaşayacaksın.
hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi,
hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.
ilişik yaşayacaksın. ucundan tutarak...

can yücel

eskisi kadar özlemiyorum seni.
ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda.
adının geçtiği cümlelerde gözlerim dolmuyor.
yokluğunun takvimini tutmuyorum artık.

biraz yorgunum, biraz kırgın.
biraz da kirletti sensizlik beni.
nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim.
ama “iyiyimler” yamaladım dilime.
tedirginim aslında.
seni unutuyor olmak,
hafızamı milyon kez zorlamama rağmen
yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni.

“gel” diye beklemiyorum artık.
hatta istemiyorum gelmeni.
nasıl olduğun konusunda
ufacık bir merak yok içimde.
ara sıra geliyorsun aklıma
“bana ne” diyorum,
“benim derdim yeter bana, bana ne!”

alıştım mı yokluğuna?
vaz mı geçiyorum varlığından?
tedirginim aslında!
ya başkasını seversem?
inan o zaman seni hayatım boyunca affetmem.

özdemir asaf

duygusalız, maalesef.

ne yapalım ölelim mi? ekonomi kötü diyebilmek için sosyal hayatın durması mı lazım? en basitinden ev,araba hayali kurabilen var mı şuan? daha bir çok şey sayarım da gerek yok bence. şuan en büyük lüksümüz bir mekanda oturabilmek zaten.

olabilir, toplumsal dayatmalardan kurtulmak lazım. evlenmek için evlenenler bir süre sonra mutsuz bir yuva kuruyorlar yada boşanıyorlar. gönül işinde aklı selim davranmak lazım. sadece dezavantajı biyolojik olarak kadının doğurganlığı yaşı ilerdikçe azalmasıdır.

görmesen bile denizi
yukarıya çevir gözü
deniz dibidir gökyüzü
aldırma gönül, aldırma

sabahattin ali

ne ağzımın tadı var ne canda huzur
gönül nasıl derin bir kederde

“ateş saatlerce yanar suyu ısıtır da, su bir saniyede ateşi söndürür. vefâsızlığı başka türlü tarif edemem..”

en çok sesini duyurmak istediğin en sağır yer olur, en çok koşmak istediğin varılmaz yol olur, en çok sığınmak istediğin yer hicranın olur. çünkü burası dünya neyi çok istersen hep onunla sınanırsın o yüzdendir ki dünya hep yarım kalmış şeylerin yeridir, gurbetimiz bundandır..

kemal sayar’ın çok güzel bir ifadesine rastladım; "yas,sadece sevdiklerimizi kaybetmekle olmaz.bir yaşama biçimini kaybetmek de yastır. bir şehri bildiğimiz halde kaybetmek,rutinlerimizi kaybetmek de yastır.hatta itikatlarımızı, dünyayla ilgili inançlarımızı kaybetmek de yastır."

öyle yıkma kendini,
öyle mahzun, öyle garip...
nerede olursan ol,
içerde, dışarda, derste, sırada,
yürü üstüne - üstüne,
tükür yüzüne celladın,
fırsatçının, fesatçının, hayının...
dayan kitap ile
dayan iş ile.
tırnak ile, diş ile,
umut ile, sevda ile, düş ile
dayan rüsva etme beni..

(bkz: ahmed arif)

"bir tek özlemleri deviremedim şu ince bileklerimle
geriye kalan her şeyi yıktım, fena yaptım
ve en güzeli unuttum.."

(bkz: sagopa kajmer)

en güzel deniz:
henüz gidilmemiş olandır.
en güzel çocuk:
henüz büyümedi.
en güzel günlerimiz:
henüz yaşamadıklarımız.
ve sana söylemek istediğim en güzel söz:
henüz söylememiş olduğum sözdür...


nâzım hikmet ran

ne diyordu cemal süreya?

çocuk olsam yeniden..
bir tek düştüğüm için acısa içim,
ve kalbim; çok koştuğum zaman çarpsa sadece..

incirler olana kadar kalsaydın bari..