6 şubat 2023

ülkemiz için 13 mayıs 2014, 17 ağustos ve 12 kasım 1999, 15 temmuz 2016 gibi kara bir tarihtir.

artık her tıkırtı duyunca avizeye bakıyorum. dün akşam 18:36 da avizeye baktım hafiften sallanıyordu o saatte adana'da tam tamına 2.0 şiddetinde bir deprem olmuş nasıl bizim avizeyi salladı? orası adana burası eskişehir.

ölmedim. ama biri var ki, bu depremde öldü sayıyorum. zaten yasını da tutmuştum.

ne dense yetersiz kalacağı , nice bilinmemezliklerin arkasına gizlendiği tarih.
bir sayıyla ifade edilmiş nice ömür. kiminin bir tövbeyle yeniden doğuşunun miladı. kiminin ise küfrünü kusması için bir sebep.

hayatımda iki defa ölüm ile burun buruna geldim. ikincisi 6 şubat depremiydi. evet ölmedim ama ruhum öldü. sevdiklerimi kaybettim. kafayı yememek için o günün rüya olmadığını birilerinin bana tekrarlamasını söylüyorum. en sevdiğimin cenazesi gözümün önünden geçti gitti. elimde sadece birkaç fotoğrafı ve toprağı kaldı. dayanmak çok zor. buluşacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum... beni duyduğunu gördüğünü biliyorum. seni çok seviyorum...

ülkemiz için kara bir gündür maalesef. 17 ağustos 1999'dan sonraki ikinci büyük felaket. 25 yılda depremden hiç ders çıkarılmamış... :( gene ihmal gene müteahhit-siyasi işbirliği yüzbinlerce can aldı :(
deprem değil, malzemeden çalan sahtekâr mühendisler ve buna göz yuman koltuk sevdalısı siyasiler öldürür!.. takdiri ilahi değil takdiri siyasi...
geçmiş olsun türkiye'm

sanmanın boş bir ümit olduğunu öğreten gün.

sandım ki sadece bizim sokak. yalın ayak biraz yürüdüm de başka sokaklar başka caddeler gördüm. sandım ki sadece bir mahalle. umdum aslında...

gün aydınlandı. başka bir mahalleden kardeşlerim gelip bizi aldılar. araba yolda ilerledikçe sandım ki sadece iskenderun. umdum aslında...

tam 6 saat sonra birimizin telefonu çalıştı. kaç yüz kilometre ötede olduğunu öğrenince merkez üssünün, sadece bu sokak sadece biz demenin boşa olduğunu fark ettim. ela apartmanının enkazı başında sel oldu gözyaşım. sadece biz demek isteyenler vardı orada. gerçekten de sadece bizdik...saatlerce. kimimiz aşağıda kimimiz yukarıda. binbir ümitle, birazdan gelirler sandık bu defa. yine umduk aslında...

gelmediler. yanıldık. gün geçti; yıldız geçti onca sandıklarımızın üstünden. bulut geçti yağmur yağdı üstüne sonra. sadece bizdik bekleşen.

acının tarihi.

o an o bölgede olanların unutamadığı tarih.
yıkılan sokaklar yitirilen canlar.
çok zordu, hala zor.

hikayelerini anlatmak istiyorum. yemin ederim boğazımın üstüne bir yumruk oturuyor. ağlamak istiyorum ama o da olmuyor. unutamıyorum da.

yıl dönümüne 10 gün kaldı. korkunç ve üzücü bir tarih.

neredeyse 1 yıl geçmiş. neler yaşadık neleri gördük nelerle yaşadık. bi bakımdan çok uzak geliyor. yarına evimde uyansam -gerçekte olmayan ve sadece hayallerimde yaşadığım- mahallemde uyansam -bu da sadece hayallerde kaldı- arkadaşlarımla otursam -sadece rüyalarımda konuştuğum- neler olurdu? kafayı sıyırırdım tımarhaneye yatırırlardı beni heralde. bi bakımdan da çok yakın geliyor. zaman her şeyin ilacıdır diyorlar ya, 360 gün sürdüğüm merhem hiçbir şekilde yaramı kapatmıyor. ilk gün içtiğim ilaç ne kadar etki ederse o kadar etti işte.

benim için bilanço ağır oldu. hayatını kaybeden 2 kuzenim, yerle bir olan köyüm, evsiz kalan 5 akrabamın ailesi.
bir daha o bölgede 500 sene görülmeyecek bir afet bize denk geldi. ölenlere allah rahmet eylesin tabi. ama geride kalanlara da hayat daha da zorlaştı. umarım bu psikoloji bir an önce biter.

nasıl anlatacağımı bilmiyorum. çok can yitirdik. çok acısını yaşadık. bazen o his çöküyor özellikle gece.

ölenlere allahtan rahmet kalanlara sabır diliyorum.

cabir efe'nin annesi. oglu enkaz altinda. oglu icin video paylasmis. yardim istiyor. adres ve numara yazilmis. dedim bu zamana kadar illaki biri yardim etmistir, bunca acinin icinde guzel bir haber duyayim. kadin oyle aciliydi ki iyi bir seyler olmasini istedim. aradim. yardim gitmemis. kadin benden, izmir'den antakya'ya kepce ve vinc gondermemi istedi. caresizlik... yok ya daha fazla yazamayacagim. cabir efe öldü. annesi ailesini de yanina alarak antakya'yi terk etti, mali mulku her seyi geride biraktilar.

tarih6şubat2023
uyumak için ışıkları kapanan evlerin ışıkları bir daha açılmadı. artık subatlar eskisinden daha soğuk, acılar sessiz, çığlıklar sessiz... o gün esasen hepimiz öldük, bazılarımızı gömdüler. ve bir daha hiç benzemedi, gelen günler giden günlere...
#unutmayacağız#

hayatımın skildiği tarih.

o tarihli vaka sonucu biz de ailecek evden çıkıp başka bir eve taşınmak durumundaydık. yeni ev iyi güzel hoş ama ne bileyim, pek bir alışamadım. klimamız da yok burada. bir de insanın doğduğu evden ayrılması çok kötü bir his. depremin ilk günleri eve giremediğim için bayağı ağladığımı hatırlıyorum. kötü bir histi, çok kötü bir olaydı. bir daha da yaşamayalım umarım.

(bkz: #2478564

20 ay sonra, sanmak boşmuş yine öğreten.

bunca zamanda destek olanı, beraber fotoğraflar paylaşanları ben eskisi gibi dost sanmıştım. onlar artık bağışçı imiş. ben de "ihtiyaç sahibi" imişim.

inşaat ve çimento endekslerinin tavan tavan gittiğini gördükten sonra midemdeki sancıyı tarif edemediğim, yüzbinlerce insanın öldüğü gün.

ümit özdağ denen japon'un yaptıklarından, kışkırtmalarından, manipülasyonlarından dolayı bulantı krizleri yaşanılan iğrenç dönemin başlangıcı.

x.com/yeryuzupostasi/status...

klu'nun bahar donemi baslangic gunuydu o pazartesi. ben bir hafta gec gitmeye karar vermistim, sonra derslerin online olup o donem hic gidemeyecegimi bilmeyerek.