ankara'yı seven insan

yozgat çankırı, çorum gibi çevre illerden gelenlerdir genelde. zaten elin çarpsa yozgatlıya denk gelirsin bu şehirde. başka şansları yok ki zaten çünkü hayatlarında şehir görmemişler. ankaralıyım ve ankara'yı sevmiyorum. bu şehrin hiçbir albesini yok benim için.

pavyoncudur.

bir şehri güzel yapan tek şeyin deniz olmadığını, ankara'nın da kendine ait güzelliklerinin olduğunu bilen insandır.

doğma büyüme ankaralidir, parası vardır ve yaşam standardı ortalamanın üzerindedir. ankara diğer büyükşehirlere nazaran daha güvenlidir, daha düzenlidir. bürokrasiden korkan memurlar önünde engel degildir. ülkenin kalburüstü okulları, hastaneleri ankara'dadir. bunların nimetlerinden yararlanan insan sever ankara'yı.
ben 20 yıldır ankara'dayim. geldiğim ilk günden şu ana kadar hiç sevemedim ankara'yı. çünkü ankaralı değilim ve çukurova insaninin rahatlığı var üzerimde. öyle aman aman yaşam standardim da yok. bugün hanım "mersin'e yerleselim" dese bir dakka durmam giderim.

deniziydi,
onu da astılar !!!

bu bağı kurmuş olan insandır.

bunun doğruluğuna inanmaya başladım artık. ne zaman akışa girsem bi ankara başlığı görüyorum. sevmeyeni bile sürekli bunu dile getirme ihtiyacı hissediyor, üzerine bu kadar çok konuşulan başka bir şehir yok.

tipe önem vermiyorum diyen kadın gibi yalancıdır. biraz da psikopattır. yokluktadır.

basit ve düzenli yaşamayı seviyor olabilir. bazen kalabalığa karışmak bazen de yalnız kalmak da istiyor olabilir zira ankara bunları yapmanın en kolay olduğu yer.

kim, valla ben değilim.
ayarsız ankara sevilir mi ya,
ne soğuğu normal, ne sıcağı, ne yolları.
böyle diye diye başıma bir iş gelecek diye korkuyorum.
burda ölüyomuşum falan, karşıyaka mezarlığına gömülüyormuşum.
allah allah, nerden geldi şimdi aklıma
sen hayra yor yarebbim.
ölmesem ya hemen.

(bkz: ben)

yazları saymazsak 11 sene yaşadığım yerdir. hem üniversite okudum orada hem de çalıştım. vallahi seviyorum ankara'yı. hep de sevdim. ama artık oradaki evimiz kirada. ekonomik sebeplerle ayrı düştüğümüz şehrimiz artık canım başkentim.

ankara sevilmez, ankara’da yaşanır. acısıyla tatlısıyla hayatını burada hüküm sürüyorsundur ve yapacak hiç bir şey kalmamıştır, sevmekten başka.
ben deniz hastasıyım, görsem yeter ama burada ne mümkün. ama ona rağmen artık ankaralı olduğumu hissediyorum. deniz anlamında gölbaşı ile tatmin olmaya çalışan bir insanım işte.

ankara’yı severiz .sogunu ,bütün yolların kızılay’a çıkışını ,deniz olmasada ,kızılay’da ,bahçelide avuturuz kendimizi .garibanıda ,zenginide ,bürokratıda ,öğrenciside sever varsın gri şehir olarak bilinsin .sessizliğin başkentidir ankara

ne demiş şair; ankara'nın en güzel yanı ankara'ya gittiğinde ankara'dan geri dönülmesidir.

şu ayaz olmasa biraz fazla kar yağsa,
daha da çok severim.

sevmeyelim de ne edelim a dostlar? kendimizi mi keselim?
ben susayım da, vizontele repliği halimizi anlatsın.

"insan memleketini niye sever? başka çaresi yoktur da ondan... ama biz biliriz ki bir yerde mutlu mesut olmanın ilk şartı orayı sevmektir. burayı seversen, burası dünyanın en güzel yeridir. ama dünyanın en güzel yerini sevmezsen, orası dünyanın en güzel yeri değildir..."

bir şehri güzel yapan tek şeyin denize kıyısının olması olmadığını bilen insandır.

benimdir... biz ankara yı behzat ç den önce sevdik. güzel bir öğrenci ve memur şehridir. düzenlidir. akademik, sosyal ve sanatsal imkan çoktur.
muah.

ankara ev'dir. sevilir. herkes evini sevmez mi?

evet güzel bir şehir değil ya da güzel bir havası yok ama içindeki insanlar pırlanta gibidir. sırf eğitimli, kaliteli insanı için sevilir.

insanı yardımseverdir. kibardır, nerede ne yapacağını bilir. düzenlidir, düzeni uygulamak ve uymak onun için sıradandır.

seviyorum işte. sevdiklerim içinde bir kere. ayrıca anısı olan yerleri sevmeyip ne yapacağız?

ben hiç sevmem. yaz tatili dışında başka hiçbir şehirde de yaşamadım. ankara'yı sevenleri de anlamıyorum. istanbul'un trafiğinden şikayet ederler ama ankara'da da trafik var. özellikle mansur yavaş gelene kadar tam bir keşmekeşti. hâlâ bölge bölge o sıkışmışlığı görmek mümkün. başkent diye yere göğe sığdırılamayan şehirde hâlâ gecekondudan bozma her an yıkılacak gibi duran yapılar var. bir kadın olarak kalede çalışmayı geçtim, gezmek bile cesaret istiyor. bir şehir düşünün, sokağının iki kaldırımı iki farklı zihniyet. birinin diğerine tahammülü yok. üstelik de bu şehirden sözde ülke yönetiliyor.

havası da garip. pencereden gördüğünüz o pırıl pırıl hava asla gerçek değil. dışarı çıktığınız gibi yedi sülalenize söver ankara ayazı. "ama ama ne güzeldin" diye ağlarsınız. boşuna dememiş şair "ankara'nın en güzel tarafı istanbul'a dönüşleridir" diye.

ankara'nın başkent olmasının tek mantıklı yönü tam ortada olması. işgali zor en azından. ama yozgat da olabilirdi yani. hiçbir şekilde bir değişiklik olmazdı.

edit: insanı da hiç düzgün değil. anadolu'dan azıcık kafası olan çocuklar üniversite diye geliyor da ortalama yükseliyor. yoksa o da nanay yani...