anksiyete

milli problemimizdir.
kendi adıma pandemiydi, yangındı, depremdi derken o kadar üst üste bunalıma girdim ki, heralde çıkamadığım için tekrar giremiyorum. huzur bile huzursuz ediyor artık.
kendimi bu kadar güvensiz hissettiğim başka bir dönem hatırlamıyorum. 2020den bu yana her şey kopuk kopuk. tam diyorum ki, iyiyim, her şey yoluna giriyor... tekrar yeni bir döngüye girip diplere doğru çekiliyorum.
çok yorgunum.
kaygılarımı hissedemeyecek kadar yorgunum.

butun kotu senaryolari kafada kurup durmak.

sizden zeki degilim. belki sizden daha deneyimli bile degilim. ama bir olay oldugunda bu neye hizmet ediyor diye sorgulamayi akil edebiliyorum.

dunyadan bu kadar korkmayin. dunya surungenlerle dolu arka bahceniz degil sadece. dunya 200 ulkeli bir yer. sadece tvde gordukleriniz ya da kasapta olanlar degil.

acaba olacak mı ya şöyle olursa diye her gün düşündüğümüz rahatsızlık

gunluk hayatta anksiyete tetikleyecek o kadar cok sey oluyor ki..
romantik komedilerden korku gerilime ne zaman gectigimizi bilmiyorum.
asiri mutsuz olmak icin cok sebep var.
hicbirinizi ciddiye almayarak ve paso goygoya vurarak cozuyorum meseleleri;)
yoksa ruh hastasi olurdum.

romantik komedilerimi cok ozledim.
cok uzun zamandir ben eglenmiyorum.
where is all fun?