arapça kelimelerin sonunda b mi p mi olmalı sorunsalı

mahcub mu yoksa mahcup mu, taassup mu yoksa taassub mu vs. versuslara konu olan çekişmedir. tıpkı menemen soğanlı mı yoksa soğansız mı olmalı gibi.

arapçada p harfi yoktur. ikinci harfi olan, be vardır. bu yüzden p içeren kelimeler araplara çok uzak gelir. peperoni pizza, beberoni bizza olur. ama türkçe öyle bir dil değildir. kelime kökeni arapça da olsa, dile daha uygun, dilimizin genel yapısını yansıtan sert ünsüzle bitirmek daha kolaydır. ünlü gelirse de yumuşatırsın. mahcup olur sana mahcubiyet.

arapça kelimeler türkçe'ye geçmişse genel olarak b'den p harfine dönüşür.

bence mesele seslere verdiğimiz isimler değil. arap çocuk doğduğu andan itibaren gırtlağını o sesleri kullanmak için alıştırıyor. türk çocuk 1900 de yaşasa o da aynı sesleri duyarak büyüyecek. 2000 de doğan bir çocuk lebalep kelimesini normalde nereden duyacak. duymadığı kelimeyi sonradan p ile çıkarsa ne b ile çıkarsa ne. esas mesele kendi etrafında konuşulan kelimeleri nasıl seslendirdiği.

orijinal arapça sözcüklerin sonu yumuşak ünsüzlerle biter ve öyle yazılır: taasub, tevhid, muhammed, cünüb, cevab vb.
türkçe gibi dillerde ise sert ünsüzler vardır ve türk dil bilgisi kurallarına göre ilgili sözcükler sert ünsüzlerle yazılır: taasup, tevhit, muhammet, cünüp, cevap vb.
(bkz: arab) (bkz: arapça'da olmayan harfler)

a aylı ala ula amburleyli ab up.
be beyli bala bula bamburleyli bap bup.
ce ceyli çala cula cumburleyli cap cup.