aşırı saygılı insanlar

içine atma eğilimi yüksek insanlardır.

asabi filmine göre herşeyi içine atan insanlar potansiyel katillerdir. her gün kasiyere bağıran insan öfkesini dile getirip rahatlıyorken, her gün azar işiten ve bunlara tepki göstermeyen kasiyer günün birinde dayanamıyor ve av bölümünden aldığı bir pompalıyla dehşet saçıyor.

sağlıklı öfke bastırılan duygulardan yeğdir.

üniversitede böyle bir hocam vardı.çok saygılı sakin insanlara değer veren, öğrencisinin yanında olan, mütevazı .sinirli halini görmedim bile diyebilirim.fakat böyle insanları kızdırmamak gerekiyor onu sonradan bir arkadaş çok acı tecrübe etmişti. böyle insanlar patladı mı tam patlıyor.sinirlendiklerinde 1 km uzağına kaçmak lazım

normal insandır. yadırganması bile abestir.

bendim bu. itiraf etmek gerekirse hiç itibar görmüyordum.

bir arkadaş yazmış evet; ince düşünüyordum. hem de çok ince. ama kötü muamelesi de cabasıydı. çok da gördüm. fazlası zarar arkadaşlar. yaklaşık iki ay önce yine dayıvari davranışlarla karşılaşmıştım.

izmir'liyim. diplomasi bir kenara sövme ve bitirim edebiyatım çok iyidir. fakat kullanmıyorum. kullanmak da istemiyorum. sadece sabır gösteriyorum.

alışık olunmadığı için haksız yere cins diye yaftalanan insanlardır.

sayıları o kadar az ki azınlık olduklarından diğerleri (ayılar) tarafından komik bulunan insanlardır.*

eski çalıştığım yerde 50–60 kadar taşeronumuz vardı. bu taşeronların patronlarından sadece 2 tanesi böyleydi, biri kibar, biri de çok kibardı.

çok kibar olan 75 yaşlarında tonton bir amcaydı (hatta dedem yaşında bile sayılabilir). bu patron amca o kadar kibardı ki benimle konuşurken bile asla ne ses tonunu ne de üslubunu değiştirmezdi. oğlu sayılabilecek yaştaki müdürümüzün yanına girerken bile ceketinin önünü iliklerdi. o kadar güzel konuşur ve davranırdı ki onunla konuşurken yanlış bir şey diyeceğim ya da yanlış bir şekilde davranıp kabalık edeceğim diye aklım çıkardı.

ama böyle kibar insanlar az olduğu için garipseyen, bu tavırlara alışık olmayan ve kendisine gülen, bu tavırlarıyla dalga geçen ayıların sayısı ise oldukça fazlaydı.

not: ayı diyerek teşbihte hata yapmamışımdır umarım. varsa bir hata gerçek ayılardan özür dilerim.

türk toplumunun isteyerek yitirdiği insan topluluğu. ben saygılı insanlardan bu kadar nefret edildiğini sadece bu ülkede gördüm.

egoist bir tavır olacak fakat söylemeliyim;
benimdir.

hayatım boyunca hep saygılı davrandığım insanların gözünde, hakkımda kafalarından geçen o önyargıları görüp durdum. hakkımda ezik, kasıntı, aptal, bu ne beee, diyenlerle ve düşüncelerle karşılaşıp durdum. hatta çoğu zaman saygılı ve seviyeli davrandığım insanlar tarafından saygısızlığa ve seviyesizliğe maruz kaldım.

sadece bu ülke için mi geçerlidir bilemiyorum ama insanın tıpkı doğada yaşayan vahşi hayvanlar gibi olduğuna inanıyorum her anlamda. onlar dişlerinizi, sınırlarınızı ve tırnaklarınızı görmek istiyor. ben henüz çoğu konuda medeniyete eriştiğimizi, insanlığın bu boyuta herhangi bir zaman diliminde de varacağına inanmıyorum. her zaman bir şeyler için sabrınızı ve içinizdeki o vahşiyi görmek için sizi sopanın ucuyla dürtüp duracaklar. ve size saygılı bir insan olduğunuz için değil, bu kişvenin altında keskin bir tırnak barındırdığınızı bildikleri için saygı duyacaklar.

ne kadar acı. bir gün baştan dövüp, sonra seven bir insan olursam da beni tımarhaneye kapatacaklar...

çok geriyolar beni. cebine para koyup gönderesim geliyo..

saygının ve kibarlığın garipsendiği ülkemizde aşırı olarak nitelendirilmeleri doğaldır.

hayatın akışında sürekli kibarlığı ve saygısından dolayı ezilirler.

hayatı bir parça olsa da güzelleştirmek isteyen güzel kalpli insanlardır. hep kendilerinden ödün vermek zorunda olsalar bile bu durumdan asla rahatsız olmazlar.

eğer ilişkimizde belli bir mesafe varsa tadından yenmeyecek insandır. ama uzun süre arkadaşlık edip arada belli bir samimiyet oluşmasını beklediğinizde garipsersiniz.

karşılaştığımda mutlu olduğum insan tipidir. toplumumuzda fazla bulunmazlar, olanların büyük bir kısmı da hiçbir zaman saygılarına karşılık bulamamışlardır. fakat bazen bu insanlardaki saygı keskin bir zeka ile birleştiğinde çevresindeki herkese kendisine saygılı olmayı öğretebilecek seviyede yeteneklilerini de barındırabilen bir gruptur. lisedeki tarih öğretmenimi hatırladım. inanılmaz saygılı bir adamdı. öğrencilerine "siz" diye hitap ederdi, öyle bir havası vardı ki kimse saygısızlık yapamazdı okulda.

sanırım değerleri bir tek bizim ülkede bilinmeyen insanlardır. farklı olmak, sürünün bir parçası olmamak garipsenir bizde.

içinde hapsedilmişliktir..insan ayarı belli bir dozajda olmalıdır. aşırılık insan bünyesine zararlıdır.

ben olabilirim ama gerek olmadığını her zaman birileri yüzüme vuruyor. saygı hak edene vermeli . insanlıktan nasibini almamış olanlar tarafından sinirimin bozulduğu çok olmuştur. her zaman değişeceğim diyorum ama olmuyor içime işlemiş sanki. özellikle telefon konuşmalarında asla ters yapamıyorum. mesajlaşmalarda eh belki. yüz yüzeyken en kolayı çünkü karşındakinin nasıl bir tavır sergilediğini net bir şekilde görüyorsun. ona göre terslerim yada uzaklaşirim vb. kadın erkek hiç fark etmez fiziksel mesafemi hep korurum, sarılma şapir şupur öpme huyum coronadan öncede yoktur, yeni tanıştığım insanla senli benli konuşmalara girmem, canım cicim diyen hem cinslerimden anında soğurum, özel hayatla ilgili/maaş/para/üzerindekini kaça aldın vb soru sormam anlatacak olan zaten anlatır bu tür sorular bana terbiyesizlik gibi geliyor. ışte böyle böyle soğuk nevale ve ya ezik damgası yiyorsunuz. nasıl öğrendiniz mi saygılı olmayı..

aşırı saygılı insanları bu millet sevmez. markete gidip kasiyere merhaba dediğimde kasiyer bana tip tip bakıyor, iyi günler diyorum ve söylediğim şey havada kalıyor. birisine yardım edeceğim zaman hırsız gözüyle bakıyorlar. toplu taşımada yer versem enayi der gibi imada bulunuyorlar. iyilik yaramıyor bu insanlara. keşke norveçte bir çöp poşeti olsaydım.

saygı her iliskinin olmazsa olmazıdır ama aşırı ibaresini gördüğüm her şeyden kaçarım.asiri sevgiden bile..

önceden öyleydim ama farkettim ki ben ne kadar kibar yaklaşırsam o kadar ezik yerine konuluyorum.buna otobüste yanlış(!)yerde duruyorum diye giyimimden karakter(sizliğ)ime kadar hakaret eden 50+ amcayla karşılaşınca ikna oldum.o zamanlar daha 18 imde olduğumdan eve gidene kadar başımı eğip ağlamıştım ama şimdi olsa ağzına tükürürüm.