ateistler zor günlerinde kime sığınıyor sorunsalı

tabi ki kadınlara.

her ruh hali için ilaç gibiler. uçurtma gibiyim, iplerim ellerinde bıraksalar atmosferden çıkıcam.

dizlerine yatıp gökyüzüne bakmak gibisi yok ya. ciddiyim. verdikleri teselliler belki hiç gerçekleşmeyecek türde olur ama şöyle bir bellerine sarılıp karın bölgelerinde kaybolmak huzur veriyor.

böyle pıtı pıtı okşarlar yanakları, saçlarımızı.

çok hoş şeyler bunlar. didişiyoruz falan ama onlarsız da geçmiyor ömür.

şu an çok hislendim bak. dizine yatırıp saçlarımı okşayabilecek kızlar?

imanlı da olsan imansız da insan kendine sığınmalıdır. korunmaya muhtaç ezik yaratıklar değiliz, bir şeyden korkunca ya da zora gelince sığınmamalısınız. sığınmak yerine şükranı tercih edin.

işiniz gücünüz provokasyon. bırakın adamlar neye istiyorsa sığınsın.

güç bir durumda bundan sıyrılmak için dua ederiz ve bu çetin halden kurtulduğumuzda tanrı duamızı kabul etti diye düşünürüz. öte yandan bundan kurtulamasak ve farklı sonuçlarla karşılaşsak da buna hayırlısı böyleymiş deriz. nitekim üst bir gücün varlığına inanmak, bizi koruduğuna inanç bağlamak bizi güvende hissettirir. böylece her şeyi tanrıya atfedebiliriz. ateistler ise elbette böyle bir sığınmanın gerçekçi olmayacağını düşünürler. dua ettiğimiz için ya da etmediğimiz için bu durumdan kurtulmuş ya da kurtulamamış değilizdir. öyle geliştiği için öyle olmuştur.

allah'a sığınıyorlar, duymak istediğini söylüyorum. evet evinde gizli gizli 500 rekat namaz kılıp, sokakta ateistim diyorlar.

anne babası ateist değilse dinsiz bir aileden gelmiyorsalar allah'a.

sığınma evlerine.

yastığa yorgana .

üstün bir varlığa sığınmak bir avunma biçimidir. dünya üzerinde sizi avutabilecek, anlam yükleyebileceğiniz binlerce şey bulabilirsiniz. üstün bir gücün sizi koruyup kollayacağına inanmak sadece en basit ve çabasız olanıdır.

mantık.

uçan spagetti canavarı'na.

(bkz: pastafaryanizm)

gelsinler ; bana sığınsınlar...
ben içlerini huzur doldurup gönderirim.
sonuçta din denilen şey ; huzuru aramak ; huzuru bulmak değilmidir.
psikiyatristlerde aynı şeyi yapıyorlar.

iyi ve kötü günde bir tek kendime sığınırım.

bilgiye.

eski ateist, şimdiki agnostik bir insan olarak; uykuya.

mantığımın kabul etmediği bir şeye sığınamadığım için ateistim. mantığım kabul ediyor, mecburen çok da acı çekiliyor. hayat böyle bir şey, ateist için de çok zor. kimse çelikten değil, inanç olmadığı zaman acı çok gerçek yaşanılıyor, hayatın çirkin yanlarının çirkinliği çok gerçek olarak tecrübe ediliyor.

sığınmanın sonucu sorunun olduğu gibi kalmasıdır. size bir yere götürmez. duayla vakit kaybetmek yerine sorunun algılanması ve çözümü yönündedir yaklaşım. sığınılan akıldır.
1-zor günlere neden olan problem tespit edilir.
2-mümkünse problemin çözümü için gereken adımlar atılır.
3-sorunun çözümü mümkün değilse problem izole edilir ve araya mesafe koyularak problemin kişinin yaşamına olan olumsuz etkileri azaltılmaya çalışılır.
4-sorunun izole edilmesi mümkün değilse sorun olduğu gibi kabul edilir ve sorunun kişinin yaşamına etkileri hesaplanır. bu olumsuz etkiler, yaşamın diğer alanlarında olumlu şeylere odaklanarak, olumlu etki yaratacak şeyler üreterek, kişisel mutluluğu artıracak faaliyetlerde bulunarak en azından diğer alanlarda yaşamın olumlu hale getirilmesi sağlanır.
düşen uçaktaki ateist önermesini yapanlara cevaben ateist bu noktada g*te giren şemsiyenin varlığını kabul eder. tanrıya yalvarmak şemsiye durumunu değiştirmeyecektir. bardakta kalan son yudum viskiyi içmek ve yaşamdaki son bungee jumpingden keyif almaya bakmak daha verimli bir eylemdir.
ateist kime sığınıyor sorunsalının cevabı mantıklı düşünme eylemiyle yani akılla sınırlıdır.

aklıma ve bilgime.

bildiklerim kendi kendimi zor durumdan çıkarmaya yetmiyorsa daha çok bilmeye uğraşıyorum.

şerefsizim aynısı benim aklıma gelmişti.

insanın neden tanrıya ihtiyacı var sorusunun cevaplarından birini ortaya koyacak sorudur.

insan kendisinden güçlü bir varlığa, iradesinin üzerinde bir güce yaratıcıya neden ihtiyaç duyar?

başlık bu sorunun cevabına da ışık tutuyor.

insan kendisinden ve her şeyden güçlü bir yaratıcıya inanır ve kader kavramı ortaya koyar. bunun sonucunda da, başına gelen şey o kaderdir ve kader de o güçlü, karşısında irademizin olmadığı yaratıcı tarafından belirlenir ve bize verdiği bu güçlüğün karşısında ödüllendireceğine inanır. böylece hatalarının sorumluluğundan kaçmış ve bunu tanrının iradesine bırakarak kendisini rahatlatmıştır.

ateist ya da o eğilimde olan insan ise yaşadığı zorluklara neden olan şeyleri arar, hatalarını düşünür, tespit eder, çözmek ve aşmak için çaba gösterir. bu daha zordur ve ciddi efor harcatır.