babadan para istemek

ulan ne yapayım başka ? sanki her yer iş dolu da ben beğenmiyom. kimden isteyecem başka ?

borç olarak isteyin, hırs yapın meslek sahibi olunca da 2 katı geri ödersiniz. boş yere denilmiyor babana bile güvenme.
bana sorarsanız ben yüklü istiyorum az miktar zaten var. az miktarı kim ne yapsın, ülke şartlarında hiçbir şeye yetmez.
şaka maka allah kulu kula muhtaç etmesin dostlar.

anneden istenir, o babaya söyler, baba bi iç çekip az buçuk verir, anne gülerek gelir yanına varsa kendi parasını da ekler verir.

ondan isteme, bundan isteme, kredi çekme, zam isteme, ee kimden tahsil edilecek bu meblağ arkadaşım.

17’min yarısında bıraktığım eylem.

vermeyeceğinden değil. kendi ayaklarımın üzerinde durmayı biraz hakedebildiğimden yaptım. yük olmak yerine yükü hafifletmek sizlere yavaş yavaş bir şeyleri başarmaya başladığınızı gösteriyor. verdiği haz ise mutlu eder.

bankadan nakit avans istemek gibi.*

ben babamdan para istememek için sanıyorum yaşım 14 filandı çalışmağa başladım.
zaten babamda da yoktu. olmayan şeyin neyini isteyeceksin?

benim tahsilim yok. okumadım ben. ne biliyorsam kitaplardan filan. bazan yazım yanlışlarım oluyorsa özür dilerim. yalan yanlış ne okuyup gördümse kaptırıp gidiyorum işte.

şimdi babama ben para veriyorum. çok dua eder. durup durup yazar, allah senden razı olsun, cebin bereketli olsun, kalbinin karşılığını al. der.

senden de baba... sana da....

hâlâ özerk bir devlet olmaktır.

valla benim babamdan istediğim tek şey yanımda olmasıydı. olmadı.
para ne ulan ? dediğim tek konu budur.
oysa parayı çok severim.

hiç böyle dertlerim olmadı. benim babam çok şükür ki babası gibi bir baba değil.

babamızın aklı var ve kullanabiliyor. günde kaç liraya doyduğumuzu falan hesaplayabiliyor işte. abiyle ablada durum daha şımarıkça oluyor ama babada öyle değil.

belli zamanlar cashler masamın üstündedir, bazen cüzdanıma kendi koyar. yer geldiğinde de telefonu uzatır hadi yap bakiim kendine bi' eft der.

alışverişe çıkarsam zaten kredi kartı bana ait olur. yav biz anlıyoruz birbirimizi. ben onu zorlamam, o beni zorda bırakmaz.

ekleme: ne için utanacağım yav? işe de başlasam babamın hep yanımda olacağını biliyorum.

keşke olsaydı da isteseydim . babasizlik kaç yaşında olursanız olun zordur...

çocukken çok keyifli olan ama büyüdükçe insanın içini burkan; baba göçüp gidince de artık gerçekleşmeyecek olan bir eylem.

20 yaşımda şehir dışında öğrenciyim. bugüne kadar babamı arayı da param bitti diyemedim. annemle konuştuğumuzda annem hep sorar paran var mı diye. varsa var derim. yoksada az çok var işte gibi şeyler söylerim. akşamına babam para atar. neyin mahcubiyeti bilmiyorum ama henüz bu yaşımda öğrenci bile olsam babamdan para istiyor olmam aciz hissettiriyor.

bir zamanlar benim yaşadığım durumdur.
babanın direk gözlerine bakmadan baba bugün sınav başvurusu yapıcam diye başlayıp, babanın ne kadar diye sormasyla rakamı söyleyip aslında daha yükseğini vermesi beklenilen anlardır.

dünyaya erken gelmişiz dedirten başlık. biz babamızdan para isteyemezdik. şimdiki kızlar öyle değil. gerçi benim yaşım da fazla ileri değil ama en azından ben isteyemiyordum.

buyuduyseniz zordur. ben olsam calardim cebinden. evet.