babalar günü

içimde ukde olup sevmediğim gün. babalık yapmış tüm babaların günü kutlu olsun.

içimden kutlamak gelmeyen gün. haketmediğini düşünüyorum. sadece bize sunduğu yaşantı için de kutlamayacağım.babalık yaptığını görmedik krallar gibi yaşasak ne fayda!

tüm babaların babalar günü kutlu olsun, hayatta olmayan babaların da mekanı cennet...

tüm babaların babalar günü kutlu olsun, vefat eden babalarımıza da allah 'tan rahmet diliyorum.

sevgisini hiçbir evladından esirgememiş, çocuklarına saygıyla sevgiyle yaklaşmayı başarmış, "biz sevgi görmedik, uzaktan seviyoruz" kalıplarına uymayıp görmediği sevgiyi göstermek için çabalayan, babalığı sadece ekonomik olarak algılamayan, kızlarını hizmetçi olarak görüp erkeklerini paşa yapmayan veya kızlarını prenses gibi büyütüp erkek çocuğuna gereksiz sorumluluk yüklemeyen tüm babaların, çocuğuna hem annelik hem babalık yapmaya çalışan her kadının, babalığı biyolojik olarak görmeyip babalık görevi yapmaya çalışan tüm insanların babalar günü kutlu olsun

sessiz sakin kutlanması gerektiğini düşündüğüm gündür.
kimseyi üzmeye gerek yok.
ayrıca anneninkini de kutlayacağım gündür.

sosyal medya da paylaşılmasının doğru olmadığını bulduğum sayılı günlerden. aile içinde yapılacak olan bir kutlama gayet yeterli olacaktır. aksi durumlarda çevrede bulunan insanların üzüldüğünü ve bu duruma içerlediğini söylemem gerekiyor. maalesef ki her aile şanslı olmuyor, babalarından bir kere bile şefkat cümlesi duymamış milyarlarca insan var. baba olan yazarların babalar gününü kutlarım. *

bi' anneler günü değildir bana kalırsa

bugünün anlam ve önemine binaen bazı babaların gününü kutlamak istiyorum:

öncelikle her gamda, kederde, efkârda, sevinçe, aşık olduğumda, terkedildiğimde şarkılarına sarıldığım baba, (bkz: müslüm gürses)

türkü dinlemeye onunla başladığım, onun türküleri ile bağlama çalmaya heves ettiğim baba, (bkz: aşık mahzuni şerif)

insan olmanın, insanı sevmenin, gönülün kıymetini bilmeyi yine türkülerinden öğrendiğim baba, (bkz: neşet ertaş)

sinemada izlediğim en karizmatik baba olan (bkz: don vito corleone)

türk dizi tarihinin bana göre gelmiş geçmiş en komik, en hüzünlü ve bunları içinde barındırabilen tek dizisinde izlediğimiz, sadece oğlunun değil herkesin babası olan (bkz: iskender çınar)

hepinizin babalar günü kutlu olsun…

babası olmadığı için tek başına güçlü olmayı öğrenmiş kız kardeşlerim:bizimle gurur duyuyorum.

güne uyanıp da bugünün babalar günü olduğunu fark ettiğimde aklıma iki adam geldi. biri babalık yapamayan babam, öteki ise beni kızı sayan dedem. biriyle hiç konuşmuyorum, ötekiyle de her gün konuşuyor ama neredeyse hiçbir şey anlatamıyorum. bugün konuşurken usulen kutladım babalar gününü. "eksik olma ama ben dedenim, babanın yerini dolduramam" dedi, boğazımı düğümledi. sadece onun beni kızı olarak gördüğünü değil, benim de onu baba olarak bildiğimi hatırladım. bir an için unutmuş olmak, hatırladığımda yaşadığım şaşkınlık kadar acayipti. o küçücük anın içine beni kırdığı, yıprattığı, hayata ve insanlara olan öfkesini benden çıkardığı, gözyaşlarıma akmamaları için içimden yalvaracağım kadar canımı acıttığı onlarca, yüzlerce an sıkışıverdi. hepsi hızla kirpiklerimin arasından geçti. sonra bir şeyi daha fark ettim: sabah uyandığımda babamdan önce o aklıma gelmişti. onlarca, yüzlerce olmadığı gibi bir avuçla sınırlı olan güzel zamanlar geçti bu sefer aynı yerden. ağırlığı kötü olanlara denk gelebildi nasıl olduysa, hatta ağır bile bastı. galiba, fizik kurallarına aykırı bir terazim vardı.

"birinin evladı olmayı senden öğrendim, babamdan daha çok babasın benim için" dedim, sustu. "anneanneni veriyorum, sesini duyunca heyecanlandı, konuşmak istiyor seninle" dedi. anladım, güldüm. sevgiyi belirtmekteki ilkelliği ilk defa canımı yakmadı. çünkü ben ona karşı olan ilkelliğimi sonunda yıkabilmiştim.

babalar günün kutlu olsun. içten içe hep bildiğimiz ama dile getiremediğimiz her duyguyu paylaşabileceğimiz günler de görelim seninle.

ben her şey düzelir sanırdım. unutulut, aşılır. üzülüyorum babama. kimsenin sınavına ben giremem, kazanamamda üstelik. onun aşması gerekenler var demek ki ancak o benim babam. böylesine üzgün olması, çaresiz hissetmesi üzüyor beni.

saçma bence klasik olarak kapitalist sistemin oyunu demeyeceğim ama herkes anne babasını sevmiyor sonuçta haliyle pek de umurumda olan bir gün değil ancak ortaya çıkış hikayesi gayet güzel ve duygusal

baba olmayı başarabilen herkesin babalar gününü kutlarım. benim babama gelecek olursak yeni eşinden olan erkek çocukları kutlayabilir onun babalar gününü.

ilk kez bir tanım için ertesi günü bekledim. çünkü yapamazdım. babalar günü, bir çoğunuzun en azından babasına içten sarıldığı ve karşılığında hoş bir cümle işittiği bir gün. ben, yıllardan sonra babamın sesini anımsamakta bile zorlanıyorum. en son ne zaman sarıldığımı ya da karşısında sevdiğimi haykırdığımı hatırlamakta güçlük çekiyorum. oldum olası böyleyim zaten. içine kapanık bir çocukluk ardından gençliğinde çevresinde olup bitene ilgisiz bir ergen. gittiği her yere küçüklüğümde beni götüren adamdan korkmuş biri. her an aklında olduğum adamın beni anlamadığını düşüncesiyle bencilce geçirdim günlerimi. aynı çatı altında yaşayan ama birbirine uzak iki insandık. az kazancıyla evladını okutan ve şu an ayaklarımın üzerinde duruyorsam onun sayesinde olan birine karşı ne de ön yargılıymışım. şimdi sensiz geçen 2. senem. çabalasam da halen bir çok konuda eline su dökemiyorum baba. ev işlerinde senin kadar becerekli değilim. geçen arkadaşımla yolda kaldığımızda babasını arayıp yardım istedi. yarım saat telefonu hiç kapamadan lastiğin nasıl değiştireceğini anlattı ona. o durumda ben olsam ne yapabileceğimi aklımdan geçirdim. meğer varlığın ne kolaylıkmış ne kadar da insana güven veren. bunu şimdi anlıyor olmam benim aptallığım baba. yalnızca benim aptallığım.

söz konusu babalar günü ise bende bugün yaşadığım olayı anlatayım. komşumuz eşinden ayrılmıştı ve iki çocuğu vardı. sonrasında başka biriyle evlendi ve evlendiği kadının iki çocuğuna bakmakla birlikte sonradan yeni bir çocuğu daha oldu. eski eşinden olan çocuklarıyla senelerdir görüşmüyordu ve bugün ilk defa komşumuz bizdeyken oğlu babaannesigile, babasını ziyarete geldi. senelerdir torununa hasret babaanne-dede, oğlunun gelişine sevinen bir baba vardı karşımda. evdekilerden çekindiği için bize geldi babaanne, oturdu ağladı. seneler sonra ilk kez geldi, bugün bırakmayın dedi (olaylı ayrıldıklarından ötürü görüşmüyorlardı o yüzden dedi). çocuk ise babasının yanından ayrılmadı, çocukluğunu bilmemize rağmen karşımda kocaman bir delikanlı vardı. senelerdir görmese de annemi tanıdı. sekizinci sınıfa geçmiş şimdi. kocaman delikanlı dedim size ama görseniz içindeki boşluğu, o garip durumu yüzünden anlardınız. sadece babasını yakından tanıması, küçücük bir çocuğun babasının elinden tutması gibiydi hali. akşam yemeğini birlikte yeriz dediğimizde "ben kalmam o vakite, giderim." demişti ama neyse ki akşam gelmişti bize. yemekte amcası, yengesi, kuzenleri, babası, yeni eşi, üvey kardeşi ve biz vardık. masadan ilk kalkan o oldu, öylece etrafına bakındı. öyle garipti ki hali nasıl anlatırım bilemiyorum. önceden bir arada olduğun insanların şu an yabancı gelmesi mi dersiniz yoksa benim burda ne işim var diye düşünüp düşünmediğini mi sorgularsınız yine bilmiyorum ama bir ürkeklik, çekingenlik vardı üstünde vesselam. yemeği yedik ama çayı getirdiğimde çoktan gitmiş. ben bir bardak çayı fazla doldurdum ama bugün insanların o içindeki boşluk ne kadar doldu, dolabildi mi, içlerinde neler yaşadıklar bilmiyorum. uzun sözün kısası önce çocuğa sonra da çocuğuna doyamayan babaya üzüldüm. (babamın babalar gününü kutlamak isterken komşumuzun çocuğu aklıma gelip vazgeçmiştim, hem bayramı hem de ağlamayı bir arada yaşadık bugün.)

böyle günler kutlanmamalı.

tıraş makinesi, gömlek, ayakkabı, kadar sahte ve soğuk bir gün.
24 lü tuborg kolisi tercih ederim.

anneler gününde ortalık bayram yerine dönerken, babalar gününde yaprak kımıldamaz.
öyle bir gündür işte.
babanın görevi ağırdır be kardeşim, hatırlayın lan babanızı.biz de iki mutlu olalım şu yalan dünyada.
*