behzat ç.

iste bu behzat raki filan iciyo. bu arada ona yanik bir suru kadin var. pavyon meyhane takiliyorlar. sonra katillere saldiriyor filan ekip arkadaslari onu tutuyo oldurmesine engel oluyo. gaipten sesler duyuyo halusonasyon filan goruyo. bir kizi oteki kizini oldurmus. salak bir tane abisi var bunun laga luga yapiyor arada. behzat bu arada mudur amir savci mustesar tanimadan herkese atar yapiyo. ercument diye bir manyak buna kafayi takmis ugrasiyo. oyle yani ozeti. yazim spoiler iceriyor olabilir bu arada uyarmis olayim.

artık bitmeli ve ebediyen öyle kalmalı, yeniden cekilmemeli. suyu çıkmış iyice, saçma sapan bir şey olmuş. tamam abi, doydu herkes, tadında bırakın bir şeyi de.

türk televizyonlarının leyla ile mecnun ile beraber gördüğü en kasvetli bir diğer dizi.

yok, bu dizideki karakterlerin umutsuzlukları, bitmişlikleri, tükenmişlikleri, yenilmişlikleri kelimelerle anlatılamaz, çok başka bir seviye. hele bir de bunun üstüne pilli bebek'in şarkıları eklenince ister istemez izleyicinin de morali bozuluyor*

ya ben dram istiyorum ama bunu polisiye şeklinde çöze çöze istiyorum. böyle sabah uyanayım çişimi yaparken * aydınlanmak istiyorum diyosanız bu diziyi izlemelisiniz.

normalde türk dizilerini hiç sevmem ama behzat ç.'nin yeri ayrıdır. yeni bölümlerinin çekildiğinin haberini aldım. umarım yeni bölümler, eski bölümlerden çok daha güzel olur diyeceğim ama eski bölümlerin tadı çok ayrı.

henüz ben 12 yaşındayken ailem ile beraber izlemeye başlamıştık. müzikleri, oyunculuklar, karakterler beni çok etkilemişti. hiçbir bölümde anlayamadığım bir nokta olmamıştı. herşeyi çok net ve güzel kurgulanmış bir diziydi. bağlantıları hiç ummadığınız bir bölüm de hatırlatır, birleştirir ve hiçbir şeyi hava da bırakmazdı. en çok sevdiğim karakterler tabiki de amirim, harun, akbaba (akbabuş), hayalet, şevket, muzaffer (muzo) ve çözer piliç gücü, ercüment çözer. diğer karakterler de sırıtmıyordu yani başarılıydı. hiçbir dizi de göremezsiniz bir bölümlük oyuncuların baş rol gibi oynadığını. bizler behzat ç.'de gördük. şimdilerde oynanıyor ama ben takip etmiyorum. eskiler gerçekten de eskiden güzeldi. tadında bırakmak lazım diye düşünüyorum. sevdiğim bir kaç sahne ve parçayı aşağıya bırakıyorum.

şarkılar:
kızım
kırmızı
delilik
uzun geceler
iz bırakanlar unutulmaz

sahneler:
annem senin yüzünden öldü
savcı esra'nın hazin sonu
evlensen ya benle
niye geldin
cinayet ben oldum cinayet

youtube'da "akbaba'nın evinde tüm sahneler" diye bir video var. yükleyen resmen amme hizmeti yapmış. video 2 saat 22 dakika. internete ödediğim paranın hakkını veren daha iyi bir şeye rastlamadım sanırım. videonun tek kötü yani sansürlü olması. tüm küfürleri ezbere bildiğimiz için sorun yok ama.

her canım sıkıldığında aynı videoyu baştan başlatırım. hayalet'n evinin yıkılması ve akbaba'ya taşınması ile başlıyor. hayalet 15 adet aldığı aynı renk yeşil gömlekleri yerleştirirken, akbaba küçük tüp üzerinde menemen yapıyor.

sonra video akıyor zaten zamandan bağımsız. tüm karakterlerin iç dünyalarında kaybolduğumuz, topluluk içinde yalnızlıklarını ve tükenmişliklerini izlediğimiz, acılarına ortak olduğumuz, empatiye boğulduğumuz anlarla devam ediyor.

yıllarca bu diziyi izleyen arkadaşlarımla içten içe dalga geçtim . behzat'ı, akbaba'yı, hayalet'i sevenlere "abartmayın ya off çok kabalar" diyerek isyan ettim . hepsinden özür diliyorum çünkü ben artık behzat ç fanıyım ve hayalet'e aşığım.

ben bu diziye aşığım. az önce ilk bölümünü yeniden izledim.

10 yaşıma geri döndüm.
keşke 14 yıl önceki behzat ç. de geri dönse.
dijitaldaki bölümler bir boka benzemiyor.

tv'deki bölümleri ise ömür boyu sıkılmadan izlerim.
bazı şeyleri tadında bırakmak gerek. bir de her şey gençlikte güzel.
bu sözüm cinayet büro ekibine hayat veren oyuncular için tabii.

fakat bu kadro , ramazan programı yapsa oruçlu izlerim.
bu da bir gerçek.

ha bir de emrah serbes denen katil yaratmamış olsaydı bu karakteri keşke.

ilk hali "behzat ç bir ankara polisiyesi" ilk liseli yıllarımda izlemiş olduğum bitirdikten sonra tekrar tekrar izlediğim dizidir.

mutsuzluğu, karamsarlığı, kasveti daha iyi yansıtan başka bir dizi yoktur tr tarihinde. birbirinden mutsuz 4 adam ( cevoyu da sayarsak 5) ve bu adamların hikayelerini belirli bir sırayla izlediğimiz dizidir.

78. bölüm akbabanın evi bölümü türk dizi tarihinin en iyi bölümüdür. her şeyin gün yüzüne çıktığı tüm taşların oturduğu bölümdür.

behzat amirime gelecek olursak baharı sevdi, gönülün sıcak kollarında huzur buldu, savcı esrayla da düzeni kurmak istedi. ama olmadı.

yeni sezonda savcı esra geri dönecek diyollağ. eğer aslında ölmemiş, geri çekilmiş vs tarzı bi olaya girerlerse ağır sıçarlar. zaten dijitale çektikleri hiç bi işe ısınamamıştım. dijitaldeki hiç bir sezonu bitirememiştim. yine izlemicem sanırım ama bu tarz bişi yapmaları efsane ilk 3 sezonun hatırasına da ihanet olur zannımca.

yeni fragman

gerçekten esra hiç ölmemiş ölümünü fake ettirmiş şekilde retconlarlarsa ağzına sıçarım böyle işin ben... yahu zaten otopsi raporu yapıldı kadın hamileymiş falan bunu bu kadar saklamaya lüzum yok behzat o kadar travma geçirdi hayalini gördü bütün bu olanlardan sonra geri dönmesi aynı spider man'deki may yengenin hiç ölmemiş olma olayına benzer yapmasınlar bunu. ha gene hayal olarak dönecekse de yapmasınlar öyle gördük öyle yeteri kadarı ve zaten behzat'ın hayal dünyası artık çok sıktı sürekli sürekli mavi kırmızı yanan sönen efektlerle cazırtılı cozurtulu ses yankılarıyla(şulenin salak sesi falan) sahneler izlemek artık bölümün senaryo kısalığının ayıbını örtme bahanesi gibi oldu.

ilk sezon blu tv'de yayınlanmadan önce illüstrasyonlarını yapmışlardı karakterlerin ve harun ile cevdet dizide olmadığı için çizmemişlerdi onları ben fan made olarak yapmıştım aynı stilde.

behzat ç. kusursuz değil, dizide kimse kusursuz değil. diziyi kusursuz yapan da bu. elli kişinin arasına atlayıp hepsini indiren baş karakterin olduğu saçma sapan kurgulara sahip dizilerden değil. emrah serbes'in ben pek doğru bir ifade olarak görmesem de yazdığı tarz olan yeraltı edebiyatı'nın etkisi yoğun şekilde dizide de hissediliyor. yaşadığı çağa ayak uyduramamış, toplumsal doğruları, yanlışları özümseyememiş, kendi doğruları ile bazen doğru, bazen yanlış yoldan ilerleyen şanssız bir adam ve hayat hikayesi onun kadar berbat birkaçı daha. çok seviyoruz amirim.

bendenize yaşadığı şehir olan ankara'yı sevdiren, daha doğrusu sevecek çok şey bulmamı sağlayan,(bkz: emrah serbes)'in romanından uyarlanan ve 2010-2013 yıllarında yayınlanmış bir ankara polisiyesini anlatan başyapıt niteliğindeki dizi.diziyi izlemeden önce yaşadığım şehre elbette belli bir saygı duymaktaysam da diziyi bitirdikten sonra ankara'da yaşadığım bir aşkın da etkisiyle şehre de aşık olmuştum.(bkz: gençlerbirliği)'ni tutmama sebep olan, asıl memleketim olmamasına rağmen insanların nerelisin sorusuna gülümseterek ankara dedirten dizinin hayatımdaki yeri büyüktür.halihazırda ankara dışında yaşasam da ankara'ya duyduğum aidiyette etkisi çok büyüktür.

dizi müziklerini (bkz: pilli bebek) yapmıştır, ki bence dizinin etkileyiciliğinde çok önemli bir rol de oynamıştır bu durum.

tabii ki her zaman politik bir tarafı olan bir diziydi ama ilk iki sezonda siyasi göndermeler daha çok bölüm cinayetleri ve ercüment üzerinden yapılıyordu. "solcu kurtlar vadisi" olma tripleri ise 3. sezonda başlamıştı ve bu yüzden dizi hem laçkalaşmış hem de daha yıllarca devam edebilecekken iktidar baskısı nedeniyle sona ermişti.

blu tv'deki 4. sezonda cinayetler ayrıntı haline gelmeye başlayınca erdal beşikçioğlu kendi ayrıldı. çekiç ve gül nispeten daha iyi ve izlenebilir olsa da onun ikinci sezonunu merak etmedim mesela. belli ki şimdi de aynı kafadan devam ediyorlar. bi ara izlerim belki de sündükçe sünen bayık bir şey gibi oldu bir yandan da. sırf erdal beşikçioğlu ve arkadaşlarının o karakterleri yaşama amacına hizmet ediyormuş gibi böyle.

geçen bi entri yazmışım ve çekiç ve gülün ikinci sezonu merak etmedim bile ama belki bakarım demişim. demek ki bakasım varmış, eşlikçi de olunca binge ettim gitti. güzel tabii ki, burun kıvrılacak bir yanı yok. ama artık karakter gelişimi mi denir, bir parçasıyla ilgili konuşucam. yeliz. behzatın biliyorsunuz bi manita vardı, gönül. pavyonda "sanatçı" onların tabiriyle. bu arada gerçekten sanatçı derler şarkı söyleyebilen, enstrüman çalabilen insana o tarz çevrelerde. takılınan kadına da manita derler. "bizim" çevrelerde sevgili yerine geçiyor. manita kelimesinin orijinal anlamı sevgili değildir mesela. neyse.

gönül, behzat ç'nin asla aşık olacağını falan tahayyül etmediği, arada, kendini kötü, yalnız falan hissettiğinde takıldığı bir kadın. hatta bir bölümde, tam hatırlamıyorum, gönül ciddi ilişki imasında bulununca "benden bi bok olmaz" diyor ona. alt metninde seni tam beğenmiyorum ama benden zaten çok bi şey olmaz, dolayısıyla sen de kendini üzme benim için gibi bir şey var.

gel gelelim aradan geçmiş 15 sene. dizi evreninde de 15, değilse en az 10 sene geçmiştir. yelizi görüyoruz. yine geçmişlerini, nasıl tanıştıklarını falan bilmiyoruz. pavyon "sanatçısı" işte nasıl tanışacaklar zaten. ama bu sefer behzat, yelize seni seviyorum diyor. durduk yere demese bile ilişkisi olan insanlar gibi, yeliz sorunca diyor. diyor mu diyor.

mühim bir dönüşüm var işte burada. 15 sene önce şimdiki behzat olsa gönüle de derdi, benden bi bok olmaz diye mesafe koymazdı. e kendisinin eski sevgililerini biliyoruz, üst orta sınıf ama solcu bahar, savcı esra. pavyon "sanatöısını" kendine yakıştırmıyordu, artık ona seni seviyorum diyor, sorulunca da olsa.

ya işte beni burdan tuttu, bir denk gelme oldu. bir arkadaşım var, çok güzel bir kadın. sokakta yürüyoz bakıyorlar. ama "biraz şey". hani takılmak istersin sevgilin olarak istemezsin böyle. beş senelik falan arkadaşım. aramızdaki cinsel gerilim somutlaşalı da bir yıl falan oluyor. adı aysel olsun hadi dkdksk. bazen kendi kendime düşünüyordum, acaba sonum ayselle mi olacak. çünkü artık genç değilim. hala bir "alıcım" var ama hayatımın sonraki aşamasını da düşünüyorum yaş itibariyle. işte behzat ve yelizde onu gördüm. ve tabii bir "bahar"ım da var, hala tam unutamadığım. öyle bir arada kalmışlık hali işte.