beklentiler sadece üzer

olmayan hede.

ne münasebet ya? ciddiyim. sadece başka insanlardan değil kendinden de beklentileri olmalı insanın. gelişim ancak böyle mümkün. birini, kendin de dahil olmak üzere olduğu gibi kabul etmek diye bir şey yok. saygı demeyin, kalp kırarım. o bambaşka bir konu...
kıçımı yırtıyorum ben kendimde sevmediğim, bana veya etrafımdakilere zarar veren, yıpratan özelliklerimi, gelişime açık yönlerimi değiştirmek için. birlikte olduğum insanların da kemikleşmiş olmayan, onu o yapmayan ama yine de sahip oldukları yanlarını, yönlerini törpülemek ya da sivriltmek istememden daha doğal ve iyi ne olabilir? birinden beklentim olması, onu gördüğüm, mümkün bir potansiyele yönlendirmek, ulaştırmak istemem ve bu yöndeki telkin neden onu ya da beni üzsün? hepimiz içinde bulunduğumuz ikili ya da daha kalabalık iştiraklı ilişkilerde başka başka türlüyüz. ben aile üyelerimle olan etkileşimimde başka biriyim, arkadaş grubumda başka, romantik ilişkimde başka, iş hayatımda başka. insanların hassasiyetlerine, ilişkinin gereklerine göre şekil alıyorum. istemsizce hepimiz böyle yapıyoruz. istemli olduğumuzda da üzerlerinde çalışıyoruz ki bu en güzeli, doğrusu. hatta ilişkiye verdiğin kıymetin göstergesi...

ilişki türüne göre bazı özelliklerimizin daha baskın, bazılarınınsa daha pasif olması ilişkinin başarısı konusunda anlamlı bir fark yaratıyor. sadece bu da değil. kimi türde hiç sahip olmadığımız bir özelliğin bir diğerinde en önemlisi olması, bunun için harcadığımız çaba karşımızdaki insan ya da insanların görmeyi, anlamayı, değerlemeyi bilen kişilerse şayet bizim için ne denli önemli olduklarını en kestirme yoldan görecekleri düzlemi yaratıyor. tüm bunları mümkün kılansa beklenti. ağlamayana kimin meme verdiği görülmüş? bir şey istiyorsan dile getireceksin. gerekirse savaşacaksın. senin muktedir olduğun bir alan değilse, değişim için duygunu açıkça çıkarıp masaya koyacaksın. karşılanacak mı, karşılanmayacak mı ya da sensen karşılaması gereken becerip beceremeyecek olman, kötü ihtimal yani, bunu talep etmenin ön koşulu değil, olmamalı.

ağlayacaksanız oynamayın arkadaşlar. hayat böyle bir şey değil.

üzülmemek adına beklentiyi sıfırladım hayatımda ama beklentisiz de hayat çok tatsız olmaya başladı.

bir hikaye ile tanımlanacak başlık.

“kral dondurucu bir kış mevsiminde, gecenin soğuğunda nöbet tutan muhafıza sordu:

– üşümüyor musun ?

muhafız:
– "alışığım kralım" dediğinde
kral:
– "olsun, sana sıcak tutacak elbise getirmelerini emredeceğim" dedi ve gitti.
ancak bir süre sonra içeri girdiğinde emri vermeyi unuttu...

ertesi gün duvarın yanında muhafızın soğuktan donmuş cesedini gördüler, duvarın üzerinde şöyle yazılıydı:

"soğuğa alışkındım; fakat senin sıcak elbise vaadin beni öldürdü..."

türlü türlü vaatlerle, insanları bekleterek bir umuda bağlayarak kesinlikle imtihan etmeyin.
çünkü insan bekledikçe değişir.

beklettiğiniz kişi, hakkınızda telafisi imkansız olumsuz düşüncelere girer.

önce umudu öldürürsünüz.“

ne güzel söylüyor ibn hazm;

acıların çoğu, beklentilerin fazlalığındandır. beklentiyi azalttığımızda hayatın yükü hafiflemektedir.

beklenti dert, beklentisizlik dermandır...

çünkü beklentiler genellikle gerçekleşmez ve sonu hep hayal kırıklığıyla biter..

mevzu senin ne konuda ne bekleyeceğini bilebilen biri olmandan ibaret. zira beklenti dengen bozulunca olay mutsuzluğa gider. beklentileri de yönetebilmek gerekiyor. kediden kuş gibi uçmasına yönelik bir beklentin olmayacak misal. ha bu kedi lan yapabilecekleri bu kadar deyip geçeceksin. evet çok basit geliyor kulağa ama ona rağmen ömrümüz kedilerden uçuş performansı beklemekle geçiyor. çünkü insan aciz ve düşkün bir mahluk. bile bile saçma şeyler yapmayı sever. böyle şeylere tutunmadan edemez.

durduk yere alakasız şeylere karşı beklenti içine girmek mutsuzluğun formülü gibidir aslında. gözündeki perdeyi kaldırıp manasız beklentilerinden sıyrılana dek sürer.

iyi olan neyim varsa hepsinin de allah cezasını versin...

diyeceğim bu kadar... teşekkürler...

ölü bir ruhun kabuğunun bu kadar dünyada kalması da şov artık ya...

insan,beklentisi kadar mutludur.
formül : sıfır beklenti , sonsuz mutluluk.

-robin sharma

konudan konuya değişir

eğer beklenti diye bir şey kalmadıysa ortada, bir bedenden oluşan herhangi bir canlıdan başka bir şey olmazsın. evet, eskiden çok beklentim vardı, çok inancım vardı, çok dileğim, hayalim vardı.
toprak üzerlerini kapatalı çok oldu...

beklentiyi azaltmak daha mantıklı geliyor. beklentim yok dersem kendimi kandırmış olurum. sürekli beklenti içinde olma düşüncesi bile zorluyor, o zamanlar mutsuz hissediyorsun. bazen unutuyorsun her şeyi, ne isteğini.. böyle zamanlarda anda daha makul çözümler bulup kayboluyorsun.
bir anın bir anını tutmuyor. ne desem boş.. sürekli aynı duygu durum içinde olmadığım için kesin bir ifade kullanamıyorum.

büyük beklentiler içinde olmak üzer,
beklentilere saplanmak üzer,
beklediğini unutmak bence en güzeli..

dümdüz bir cümledir-sıfır risk
beklenti adamı öldürür de güldürür de yani
yapabiliyorsanız hiçbir şey yapmayın da yapamazsınız işte çünkü öyle olmaz

umut edecek yerleri ağıran insan beyanı. arkadaş sadece beklenti içinde olma o zaman ittir sende ucundan. omlet yapmak için bile iki yumurtayı birbirine vurmak gerekir. buna da takatin yoksa git manastıra yazıl. ya da otur oturduğun yerde kötü kaderim var diyerek kendine acımaya devam et.

ancak ve ancak çabuk olmasını istersek

bu beklentiler duygular içinse yamultur bile.

kendini tekrar tekrar kanıtlamış bir önermedir.

zamanla insanı küskün bir hale sokar.

yaşadığımız ülke şartları gereği beklentileri oldukça minimum da tutmalıyız. ancak kendi çabamızdan da vazgeçmemeliyiz.

sadece üzmekle kalmaz, gitgide tüketir, bitirir.

hayır. her zaman değil. sadece değil.
beklenti yanlış bir şey değildir yanlış olan beklentisiz olmaktır. beklenti hayal kurabilmenizin temelidir o olmasa insan umut da edemez yaşayamaz da.

ütopik beklentiler dahi bana kalırsa olur ama normal olanını bari bekleyelim.