beyaz gemi

zift karası kalpli damadı başta olmak üzere kaba davranışlara maruz kalan iyi niyetli bir dede, sığ düşünceli bir üvey nine ve belli belirsiz birkaç akrabayla birlikte küçük,belirsiz bir köy bozması beldede yaşayan, annesi ve babası tarafından öylece bırakılmış yapayalnız, kayalarla arkadaşlık yapan, her zaman ilerideki beyaz gemide babasına kavuşmayı hayal eden bu uğurda canından olan bir çocuğun hikayesi.
duzeltme: geyiklere karşı dedesiyle birlikte ayrı hayranlık besliyorlar.

her şeye rağmen çocuğun hayal gücünü kaybetmemesini ve ailesinin içindeki türlü sorunlara yer veren kitaptır. sonunu okuduğumda çokça üzülmüş lanetler okumuştum. oldukça etkileyici ve güzel bir kitaptır.

dikkat, spoiler içerir.

küçük yaşta anne ve babasını ayrılması sonucu terkedilen ve dedesinin yanında kalan küçük çocuğun, gücünün yetmediği durumlarda hayaller kurarak sağladığı adaleti hüzünlü bir şekilde anlatıyor bize kitap.
çoğu insan bazı dönemlerinde balık olup kaçmayı istemiştir.ama çoğunun hikayesi bu kadar acıklı değildir. bu kadar büyük bir hayal kırıklığı yaşamamışlardır diye düşünüyorum..
cengiz aytmatov aslında bize şunu demek istiyor; eğer ki bir insanın inandığı değerleri yok ederseniz o insanı da yok edersiniz.

sana, senin sözlerini tekrarlayarak veda ediyorum çocuk:
"merhaba beyaz gemi, ben geldim!"

bir cengiz aytmatov kitabıdır. içerisinde yer alan ana buğu (maral) hikayesi ise insan denilen varlığın, ne denli nankör olduğunu bir kez daha yüzümüze çarpar. kitaptaki çocuğun çantasıyla diyalogları ise bana hem şeker portakalı’nı hem de latife tekin’in “sevgili arsız ölüm”ünü hatırlattı. evet, çocukların nesneler ile diyalog kurduğu kitaplar bana daima daha etkileyici gelmiştir.

cengiz aytmatov kitabıdır.
bir çocuğun yaşadıkları hayal dünyası müthiş anlatılmıştır.
okunması gereken bir eserdir.
kitapta çocuk saflığı geleceği temsil eder.
okuyun lütfen.

cengiz aytmatov kitabı. kitabı okurken bir yanda bir çocuğun masumiyetini hissederken bir yandanda yaşamaya veya yaşatmaya dair tüm duygularını kaybetmiş orozkulun zalimliğini görüp sinirden kendinizi yiyorsunuz.

beyaz gemi'de adı bile olmayan o çocuk, leyla ile mecnun dizisinde ismail abi olarak karşımıza çıkıyor. beyaz gemiyi ve onun getireceği babasını bekleyen çocuk, hani sonunda ismail abi gibi balık misali...

ilk okuduğumda orozkul isimli damattan nefret etmştim tekrar okudukça tekrar tekrar nefretim katlanıyor. bir çocuğun saflığını ve hayl dünyasını anlamak için tekrar tekrar okunması gereken kitaptır.

(bkz: cengiz aytmatov) kitabıdır. bir yerde okuduğum kadarı ile dedenin geçmişi çocuğun ise geleceği temsil ettiği söylenmektedir. gayet akıcı ve güzel bir kitaptı. ben bayağı beğenmiştim. okuyun, okutturun, üstüne de düşünün efenim!

çoğunlukla beğenildiği söylenir lakin bana hitap etmedi. adına aldanmayın. beyaz gemi ile bir alakası yok. ahsbav.
önemli bir yazarın eseri. ama asla tamamıyla kötü bir eser diyemem. çoğunlukla duygusal. bazı tiplemeler ziyadesiyle sinirinizi bozabilir.

cengiz aytmatov'un 1970 yılında yayımlanmış yürek yakan romanı.
annesiz babasız küçük bir çocuğun dağlardaki hikayesini anlatıyor. bir tek dedesi var bu çocuğa sahip çıkan, bu dedenin de başına gelmeyen kalmıyor. bir okul çantası gibi basit bir şeyle dünyalara sahip olmuş gibi hissedebilen bu çocuğun en yakın dostları dağlar, taşlar, bir de dürbünüyle uzaktan izlediği beyaz gemi. bu gemiyi öyle seviyor ki tüm kurtuluşu gemideymiş gibi geliyor ve kitabın sonunda ona ulaşmak için her şeyi yapıyor.
bu kitabın sonunda öyle bir ağladım ki... insanlığın acımasızlığı, kötü kalpliliği bir iki karakterle önünüze geliyor apaçık. bir yandan "kurgu sonuçta bu kadar kötü olamaz kimse" diyorsunuz ama bir yandan da aklınızın derinliklerinde daha da kötülerinin gerçek insanlar olduğunu, bu dünya üzerinde yaşadıklarını düşünüyorsunuz.
bir çocuğun masumiyetini, hayal gücünü, yalnızlığın ona neler yapabileceğini de görüyorsunuz okudukça. yanında olup çekip çıkarabilsem şu hayattan diye kendinizi yemenize sebep oluyor.
aytmatov'un yazarlığı zaten tartışılmaz benim gözümde. öyle bir anlatımı var ki sizi o kırgız dağlarına götürüyor. okumuyorsunuz, yaşıyorsunuz.
beklentilerinizi çok yükseltmiş olabilirim. gerçekçi, dram hikayeleri sevmiyorsaniz bu kitaba dair pek beklentiniz olmamalı aslında.

ünlü yazarımız,çevirmen,gazeteci,politikacı ve veterir hekim olan cengiz aytmatov’un güzel romanlarından biridir.
seksen yaşında böbrek yetmezliği sebebiyle hayatını kaybetmiştir.
genel olarak kitaplarında bütün konuları kapsamlı bir şekilde değinmektedir.(aşk,dostluk,savaş,kahramanlık..)
ve en baştan söylemem lazım ki sevgili aytmatov bu kitapla bozuk olan psikolojimi daha da bozdunuz..

kitapta yer alan çocuğumuz zamanın da anne ve babası tarafından terk edilmiştir bu yüzden kendisine dedesi ve ninesi bakmaktadır. mümin dedenin bir kızı daha vardır ve maalesef bu kızının çocuğu olmamaktadır. bu durumdan dolayı kızı kocasından sürekli dayak yemektedir. damadının emri altında çalışan dede bu duruma bir şey diyemez.
anne babasının onu terk ettiğini çocuğa söyleyemezler bu yüzden dedesi çocuğa babasının gemi kaptanı olduğu yalanını söyler. çocuk dedesinin ona aldığı dürbünle her seferinde evinin yakınlarında geçen gemiyi gözlemektedir.ve içinde babasının olduğunu düşünür.
köy içerisinde yer alan bir efsane vardır. bu efsane maral ana adında bir ceylandır. bu efsaneye ve hikayelere inanan dede çocuğa da bunu aşılar ve bir gün damadı yüzünden sarhoş olan dede hiç yapmayacağı bir şey yapar ve buna çocuk tanık olmuştur. sonrasında ise hikaye daha da hüzünlü bir olaya dönüşür.

benim psikolojimi bozdu siz okumayın.