bir gün öleceğini bile bile yaşamak

buna döndük yine yüzyıllardır böyle böyle yaşadık işte arkadaşım ne yapalım komple dükkanı kapatıp gidemeyiz ki. yaşıyoruz işte.

hem de bom boş yaşamak. her türlü çirkinliği hırsı kini düşmanlığı yaşayarak yaşamak

kabullenilmiş bir durumdur. hayır kabullenmesek ne olacak? farz-ı misal öleceğimizi bilmiyoruz, hatta ölümsüzüz. dünyada da yaşayan herkesi barındıracak alan ve doyuracak gıda da var diyelim. yani öyle nüfus patlaması problemi de yok. ee napacaz şimdi? ölmüyoruz ya, kaç yaşına kadar çalışıp kaç yaşında emekli olacaz. mecbur çalışmak lazım. düşünsene sonsuza kadar çalıştığını. ya da sonsuza kadar emekli olduğunu. ölmeyeceğiz ama illaki yaşlanacağız. ne olacak o zaman. sonsuza kadar şekere tansiyona mı dikkat edeceğiz? ne tadı kaldı yaşamanın? dolayısıyla bilsek de bilmesek de güzel bir olaydır hayırlısıyla ölmek.

tedbirli yaşamaya çalışan bir insanım. kendimi hep kötüye hazırlarım, hep önlem alırım, kolay kolay riske girmem, sevdiklerimi de riske atmam.
benim gibiler için zor olan, bir gün öleceğini bilerek yaşamak değil, hangi gün öleceğini bilmeden yaşamak.
yoruldum artık.

sabah uyanacağımızı bile bile , akşam uyuyoruz.

oksijen israflığı yapıyoruz başka bir olayımız yok.

biteceğini bile bile tavuk dürüm yerken sıkıntı yok ama.

#1621007
haklısın, ben an itibari ile oksijen solumayı bırakıyorum, herkes bu harekete katılmalı.
1-2 -3 fuup (tuttum).

bir gün öleceğiz diye her gün kendini öldürmekten daha mantıklıdır. cevap üstünde, bir gün ölüceksin işte.

insana müthiş bir hürriyet verir. bu hürriyeti iyi mânâda mı yoksa kötü mânâda mı kullanacağı ise insanın kendi şahsiyetiyle alakalıdır.

öleceğini bilmesen ne yapabilirsin ki

bir gün öleceğini bilerek yaşamak güzeldir. ana, zamana, sevdiklerine kıymet vererek yaşamayı öğretir belki insana. asıl problem öleceğini unutarak yaşamak olabilir.

bir gün ölmeyeceğimi bilseydim yaşayamazdım, bir gün ölecek olmak bana umut veriyor.

bir gün öleceğimiz için yaşamamız gerekiyor. ve de yaşadığımız için ölüyoruz. gerçek bir yaşam. bu dünyaya bir defa geliyoruz.

aslında insanın hiç aklının köşesinde bulunmayan bir gerçektir.
günün bir çok saati aklımızda değildir öleceğimiz. zaten olmaması da gerekir ki ölmeyecekmiş gibi yaşayalım ki anın hakkını verelim.

ancak bu noktada beni her zaman tedirgin eden birşey vardır. çünkü gerçekten bir gün öleceğimi ve hatta bu ölümün de genç bir yaşımda olacağını düşündüm-hissettim- hep. bu hissiyat beni kalıcı birşeyler yapmaktan, birilerinin hayatında kalmaktan alıkoydu hep.

sanki bir savunma gibi. ardıma birşeyler bırakma fikri beni hep korkutuyor.
aile, arkadaş, sevgili ve hatta belki eş ve çocuk. çok korkutuyorlar beni. bazı insanların hayatında çok değerli olurum ve hatta belki vazgeçilmezi olurum diye geri durmaya çalıştım hep bu his yüzünden.
yahut tuttuğum defterleri birileri ben öldükten sonra okur diye tedirgin oldum hep. yaşarken kimseye anlatmadığım tüm hislerim orada ve ben öldükten sonra kimse bunları bilip ah be yarasa desin istemem. ölüm her an aklımda olan bir gerçek. hiç ölmeyecek gibi yaşamıyor, insanlarla hiç ölmeyecek gibi ilişkiler kuramıyorum.

belki bu ciddi bir obsesyon olabilir. bazıları aniden ölürsem vücudum o an temiz olmalı kesinlikle diye düşünüp kendimi salamıyorum. öldükten sonra beni yıkayan insanların "ne pis kızmış bu." deme fikri ödümü koparan şeylerden biri. sanki her anımı ölümüme göre düzenliyor gibiyim. tedirgin olduğum tek nokta zamanını bilmiyor oluşum, sanırım hissedersem okunmasını istemediğim herşeyi derhal yok eder, hatıra kutumu da çöpe atarım. çok saçma şeyler biriktirdim. birileri görüp "zavallı yarasa ne kadar çocuksuymuş, hayat doluymuş." desin istemem.

bazen ölürüm diye kariyerimle alakalı şeyler yapmak istemediğim oluyor. zaten tembel bir insanım ancak öleceğim gerçeğiyle kariyer çalışmalarımla kendimi yıpratmamam gerektiği hissi beni çok dibe çekiyor. son aylarımsa bunu çalışarak geçirmek istemem. düşününce son aylarımsa bu ayları nasıl geçirmek istediğimi dahi bilmiyorum.

sonu olan şey değerlidir..

"yolun sonundaki han ona giden yol kadar ilginç değildir."

başka çare olmadığından mecburen.

her nefis ölümü tadacaktır( enbiya,35)

yunus emre'nin de dedigin gibi
"ölümden ne korkarsın
korkma ebedi varsın".

yaşamayı daha değerli kılan durumdur. insanlar öleceğini bilirken bile bu kadar acımasız ve duygusuzsa, bir de ölüm olmasaydı neler yaşardık kim bilir.