bir gün son kez sarıldınız ama ikiniz de farkında değildiniz

sonrası tek bir kelimeye sığar.
''keşke''

hemen hemen her gün bu söz aklıma gelir.

yaşlandıkça bu hüzünlü anılar artıyor yaşamınızda. oysa gençken sanki yaşanması çok istisna bir şeymiş gibi düşündüğünüz bu durumun, başınıza defalarca gelebilecek doğal bir gerçeklik olduğunu kanıksıyorsunuz maalesef.
bir gün siz de birinin hüzünlü anısının bir sarılanı olacaksınız. doğa ana bir bir çağıracak çocuklarını çünkü, bunu biliyorsunuz. kimi kimden önce/sonra çağıracağına da o karar veriyor..

işte tam olarak bu yüzden, anı yaşamak fazlasıyla değerlidir. bugün gözleriniz sevdiğiniz insanları görüyor, bugün onlar yanınızda, bugün onlar için elinizden geleni yapma fırsatınız var , içinde bulunduğumuz bu an sevdiğiniz insanları tamamen sevmek için mükemmel bir fırsat. tam tersi için de geçerli bir durum bu. şu anda sevmediğiniz bir ortamda bulunmak zorunda kalmamalı, mecburiyetler nedeniyle kendinizden vazgeçmemelisiniz. eğer bu son sarılmamız olacaksa ve bunu asla bilemeyeceksek her sarılmanın, her vedanın, her selamın hakkını vermeliyiz, vermeliydik...

bazen bazı vedalar ağırdır. tam olarak bugün yaptığım vedalar gibi. hep aileler çocuklarını uğurlar ya biz ailemizi uğurladık önce. aradan birkaç ay geçti başka birinin evinde onlar bizi uğurladı bugün. hep otogara kadar gelir orada bekler sen otobüse binmeden gitmez ya baban. bugün otogarda arkamızdan bakan hiç olmadı.
zordur vedalar. hele bizim vedalar daha da zor.

ne kadar acı

dogru. hayat iste, acayip 1 yer. evet.

farkında değillerse öncekilerden katma değeri değişik olmasa gerek.

ben farkındaydım. o kadar biliyordum ki bir daha asla denk düşmeyeceğimizi bir daha onu göremeyeceğimi. o kadar berbat bir ilişkinin tam ortasındaydık ki.. o toksikliğin arasında birbirimize üç maymunu oynadık. beraber olduğumuz son anlardı iyi değerlendirmek lazımdı.
becerebildik mi?
hiç sanmıyorum.

ama bu hep böyle diil midir? ben bu sabah kalktım, kahve yaptım, belki bu benim yaptığım son kahveydi. nerden bilebilirim?!..

gittiği yere kadar itelemeye devam...

gerisine hiiiççç kafa yormamak gerek. zaten kafa yorsan da bişey değişmeyecek.

ikimiz de biliyorduk. farkındalık ya da his değil. o gün orada zaten son kez sarılıp vedalaşmak ve birbirimizde sadece güzel bir anı olabilmek için oradaydık. aşkından iki dünyayı bir araya getiririm dediğim gözleri, onları on yıl önce ilk defa gördüğüm zamanki gibi masum bakıyordu. biraz nemlenmiş ve o kadar çok şey anlatıyordu ki. kokusu zaten hiç değişmemişti, bana dünyada cennet var dedirten kokusu. biraz daha sıkı sarılsam incitir miyim acaba diye korkmuştum ama sımsıkı sarılmasam da hemen gidecekmiş gibi hissetmiştim sanki zaten bir kaç dakika sonra gitmeyecekmiş gibi. ben kalbimin acısını ruhumun da birazını onun kucağında onun kollarında bıraktım. umarım iyi bakıyordur.