bir gün son kez sarıldınız ama ikiniz de farkında değildiniz

farkında olsaydı ayrılabilir miydi?

bir gün son kez sarıldık ve ikimiz de bunun son olduğunu farkındaydık..

ve o öldü...

bazen bunu bile bile son kez sarılırsın. son kez sarılmak iyidir. kendime son kez sarılışım.

ölüm için doğrudur onun dışında ben hep farkettim aldıgım kararları

yok gayet farkındaydık sonrakilerle belki hiç sarılmadık ya da farkında olmadık şimdi yeni gelin gibi sarılıyorum.

sonra hep özleminizi vedanın habersiz olmasına bağladınız.

buna benzer bir başlık vardı bana yine o günü hatırlattı görünce..
o farkındaydı ben değildim. sonradan öğrendim. bilsem daha sıkı sarmaz mıydım, bırakır mıydım, ayrılır mıydım yanından.. o günden sonra da görmedim. arada 1-2 sefer konuştuk. geçenlerde öğrendim ülke değiştirmiş. şimdi sarılmak istesem vize var, 4000 km var arada. önceden 200 km gözümde büyürdü.

bahanelere sığınmanın alemi yok, bozulan her şey şayet tamir edilmezse çöker. tamir edilseydi de çökmeseydi, sadece dünyalık değil de ahirette de sarılmaya devam edilseydi; fakat demek ki tamir edilmemiş ve hakikaten isteyen bahanelerin ardına sığınmayan cesur yürekler tamir edip sonsuzluğa dokunurken, korkak kalpler bu ve bunun gibi acizane fakat süslü argümanları kendine siper eder.

son kez bile sarılamadık. ikimiz de farkındaydık.

(bkz: duygulandıran başlıklar)

hep son kez sarılır gibi sarıldım. öyle çektim kokusunu içime sanki birdaha hiç kokusu burnuma çalınmayacakmış gibi.

genelde bu cümleyi kuranlar farkında değildik der ama yine de siz bilirsiniz. onu bi şey edin tekrardan siz.

ortaokulda dershane çıkışlarında, ders öncesi sabahında, denemeler biter bitmez manyak bir ekip olarak internet cafede cs atıyorduk.

insanlar 3-4 kişi zor muhabbet kurarken biz 20 kişi, 25 kişi toplaşıp saatlerce cs atıyorduk. gerçekten rüya gibi bir ekip, rüya gibi zamanlar.

tabi hocalar bu durumu engellemek için elinden geleni yapıyor ama nafile. zira internet cafelerin sapıklarıyla mimli olduğu zamanlar.

bir gün yine bir cs serüveninden sonra derse girdik. danışman hoca aynen bu sözü söyledi. "bir gün son internet cafeniz olacak ve siz son olduğunu dahi bilmeyeceksiniz"

bunu muhtemelen farklı bir yaptırım uygulayacağını ima etmek için söyledi ama o söz benim içime bir öküz gibi oturdu.
yarınlar yokmuş gibi, hiç bitmeyecekmiş gibi yaşıyoruz. hal böyle olunca kıymetini de bilmiyoruz.

dünyanın fani olduğuna dair en çarpıcı örneklerden biri. bir şeyi son kez yapıyor olacağız ve son olduğunu dahi bilmeyeceğiz. gerçekten çarpıcı bir şey.

internet kafe açıcaktım.

bu hikayenin sonunda birimiz ölmüyorsa son kez sarılmış sayılmayız.
her zaman derim..
hayat bu, belli olmaz.

birgün, evet son kez... evlerine gitmiştim, beni kapıda karşılamıştı. sarılmıştık. bol bol sohbet etmiştik. hatta o yüzden eve geç kalmıştım. 2 hafta sonra tekrar buluşmaya sözleşmiştik. ama hiçbir zaman buluşmayacağımızı bilemedik. arkadaşlığımızı etrafımızdaki bir çok kişi kıskanırdı. ama o günden sonra birbirimizin telefonlarımızın numaralarını ömür boyu silebileceğimiz bence ikimizin de aklına gelmemişti. şansım olsa tekrar sarılmak ve onunla sohbet etmek isterdim...

gay gay işler.

evrende sonu olan her olaydan yalnızca biridir.

herşeyin bir sonu vardır.

genelde taraflardan birinin bildiği durum. ve bu taraf ekseriyetle kadın oluyor.

herkesin yarım kalan hayatları var