bir şey sorulmadıkça asla konuşmayan kişiler

bir de asla sormayanlar var sadece anlatılan ile yetinen gerçek asiller*.

nasıl alfa sigma teta vs erkeği olunur? tarzı kitaplara kendini çok kaptırmış olabilir.

olmak istediğim insan ama asla olamıyorum ya tam susup hiç konuşmam ya çok konuşurum ortası yok

ortamdaki geri zekalılığı anlayıp susmayı tercih etmiştir.

'' suskunluğum asaletimdendir... her lafa verecek bir cevabım var... lakin bir lafa bakarım laf mı diye, bir de söyleyene bakarım adam mı diye ... '' felsefesini işleyen kişidir.

zamanında konuşup bir fayda görememiştir. bir de böyle deneyelim demiş olabilir.

zaten bir şey sorulmadigi için kendi kabuğuna çekilmiştir. kendisi anlatmaya yeltendiginde ya lafı kesilmiştir, ya da karşıdan sürekli ben ben ben tepkileri almıştır. bakmıştır ki dinlemiyor karşısindaki, pes etmiştir artık, çekmiştir kendini ortamdan.

artık insanlara bir şeyler anlatmayı bırakmış olan insandır. herhalde insanların(!) insan olabileceği umudunu artık kaybetmiştir.
efendim sözgelimi ben mesela bir ortamda yüzde yüz yanlış bilinen ve konuşulan bir konuda bile yahu bunun doğrusu bu demiyorum. zaten insanlar artık eskiye nazaran yerleşik düşüncelerinden bilgilerinden çabuk vazgeçemiyorlar. maalesef bir kör kütüklük hakim.

şu bir gerçek ki artık insanlar sadece konuşma sırası kendisine geldin diye dinliyormuş gibi yapıyor asla tamamen dinlemek yok. bir şey söylüyorsun o da bir şey mi buna mı üzüdün ben böyle yaptım diyor çok hastayım diyorsun ben öldüm diyor paraşütle atladım o da bir şey mi ben dağa tırmandım diyor falan. şimdi söyleyin neden bir şey konuşayım. bana soru soruluyorsa ve konunun muhatabı bensem cevap veririm. öbür türlüsü karşımdaki kişinin egosunu tatmin etmesi için bir araçtan fazlası olmuyor. zaten kimse de kimseyle ilgilenmiyor. gerek yok yani konuşmaya.

bu duruma kafasına vurula vurula alıştırılmış kişilerdir.

aslında kendimi bildim bileli birşeyler anlatmayı sevdim. dinlemeyi daha çok sevdim. bu yüzdendir ki insanlar birşeyler anlatınca sevinip heyecanla dinledim, bana sorulduğunda bende aynı heyecan ve umutla anlattım başımdan geçenleri veya hissettiklerimi.

zamanla bu suistimale dönüştü. dinlemeyi sevmekten bana sıra gelmemeye ve hatta sorunlarım, konuştuklarım insanlar tarafından küçümsendiğinde alındım. elbette yine dinlerdim. laf ağzıma çok tıkıldı. basit bir dert yarıştırmaktan bahsetmiyorum. kendimi anlatmak, ne hissettiğimi anlatmak istediğimde insanların ne kadar hevesimi kırdığını söylüyorum.

zaten anlattığım bir çok şeyde anlaşılmadığımı biliyordum, yinede konuşmayı severdim, bu beni rahatlardı.

bir zaman sonra "üff başlama yine yarasa.." "kendine gel yarasa.." saçmalama yarasa gibi tepkiler aldıkça ciddi anlamda hevesim kırıldı. zaten artık sormayı da bıraktılar. sormazlarsa ağzımdan çıkmıyor asla, "ben iyi değilim, konuşalım mı?"
ha sorarlarsa da anlatabilecek gücü kendimde bulamıyorum artık. geçiştiriyorum genel olarak. bozuk plak gibi hissettiriyor çünkü.
o yüzden ne birine sormak ne de bana sorulması derim. ikisini de istemiyorum. konuşmak istemediğinizde insanlar tarafından gizemli olarak algılanıyorsunuz ancak böyle değil. üşeniyorum, hevesim yok, uğraşamam.

olmak istediğim kişi dir. çok çabuk güvenir çenemi tutamam, düzeltmeme az kaldı

bilge insandır.

oğlak burcu olan insandır

otizmli olabilir. otistik insanlar sadece ihtiyaçları için konuşma gereği duyarlar; ilgi duydukları konular sınırlıdır, bir diyalog başlatmakta ve diyaloğu sürdürmekte zorlanabilirler.. o yüzden insanlarla dalga geçmeden ve onlara hakaret etmeden önce hasta olabilecekleri ihtimalini hesaba katın.

efendim bir zamanlar evine iki üç kere gittiğimiz uzak bir akraba vardı. hayırlı bir iş için katlandık bunlara. olmadı ama neyse. burda evin sahibi hanım bir gün kocam ile bana "siz ne kadar soğuksunuz hiç konuşmuyorsunuz" dedi. bana bak teyzeee biz seninle dedikodu etmek zorunda mıyız demek istedim ama yok, saygılı bir şekilde bahsi geçen insanları tanımıyoruz falan diye geçiştirdik. eve gelince de hemen o hanımın dedikodusunu yaptık. içimizde kalanları kustuk. her yerde konuşmak zorunda değiliz, yeter artık.

ben bunlardan biri olabilirim.
reel hayatta mesleğim dışında kimseyle gereksiz yere konuşmam, muhatap olmam.

bu yüzden de çok sınırlı sayıda insanı çevremde tutuyorum. insanlar da keza beni pek iletişimde tutmuyorlar.

doğru bir davranış değil belki ama mutluyum.

konuşmayı sevmeyen insanlardan umudum vardır.
boş konuşup çok konuşan değil de genelde susup dinlemeyi severler... aslında dışarıdaki sessizlikleri içlerindeki savaşın karşılığıdır. kendi kendileriyle savaşırlar, savaşı kazanan kaybeder. olgunlaşma yolundaki ya da olgunlaşmış olan insanlardır fikrimce bunlar.
bir zamanlar konuşurlardı belki, hiçbir şeyin farkında olmadığı zamanlar. halbuki şimdi her şeyin farkında olmalarına rağmen değillermiş gibi görünürler, öyle davranırlar. uzaktan bakanlar yargılar onları, gözlerinin altındaki morlukları...
sürekli eleştiren insanlara karşı eleştiren tarafından olmaktansa eleştirilen olmayı seçerler.
"kalp kırma, gerekirse kalbin kırılsın." sözünü akıllarında bir tabaka yapmışlardır. belki de içlerinde taşıdığı o insanlar dünyadakilerden çok daha iyidir, çok daha merhametli, çok daha yapıcıdır.
hayal dünyaları sayesinde hayata tutunan o insanlar, her şeyden önce hayatın farkındadırlar.
bütün susan insanlar içlerinde savaş vermezler. olmaması gereken olaylara karşı sessiz kalmayanlardır benim bahsettiklerim. ona mantıklı bir soru sorulduğunda cevap verenlerdir. ona düşünce denilebilecek bir şey sunulduğunda yanlışlığını veya doğruluğunu tartanlardır.
dediğim gibi, o insanlar gerçekten de hayatın farkındadır.

belki size konuşmuyordur.

bu tür insanlar üçe ayrılırlar;
gerçekten konuşmayı sevmeyen bir asosyaldir,
konuşma ilgisini çekmediği için nefesimi harcamaya değmez diyerek konuşmayandır, konuşsam da beni dinlemeyecekler diye düşündükleri için konuşmayan kişidir.
eğer 1. kişiyse sıkıntı yok. karakter meselesi.
eğer 2. kişiyse nerede nasıl davranması gerektiğini bilir ve başka birisiyle nefes bile almadan konuşabilirler.
fakat eğer 3. kişiyse çok büyük özgüven sorunları vardır. fikirlerini beyan etmekte zorlanırlar. genelde sürekli fikri önemsenmeyen ve sözleri yarıda kesilen kişilerdir. lütfen 2. ile 3. kişiyi aynı sanmayın. birisi önemsemiyor ötekisi konuşamıyor.

aklı selim insandır. en temizi. herkes her şeyi çok biliyor ya uğraşşın emenike. izlemek en güzeli.*

o benim işte.