bir terapi olarak kuaföre gitmek

kadınlar için en iyi ama aynı zamanda en pahalı terapi yöntemlerinden biridir.
psikolojisi sarsılan her kadının aklından ilk önce saçıyla oynamak gelir. bu nedenle hemen kuaförün yolunu tutar. ya saçını boyatır veya kestirir. hiç olmadı bir fön çektirip gelir.

oldukça pahalı bir terapi yöntemidir.

kuaförü bilmem de berberden çıkınca kafam üşüyor be ya

terapi etkisini bir haftadan fazla sürdüremeyen eylem. zira bende iki yıkamadan sonra akan saçlar kazık yedim hissiyatını ortaya çıkartıyor, akabinde de terapi merapi kalmıyor.

ve kuaförün sanatını konuşturması sonucunda bir terapiste daha gitme ihtiyacının doğması ile biten eylem

bazen de sinir hastası olarak kuaförden çıkmak.*

asla katılmadığım durum. kuaföre gitmek çile benim için. sırf daha az gitmek için uzun süre dayanacak boya ve kesim modeli tercih ediyorum. saçında folyolarla altından nasıl bi şey çıkacak gerginliğiyle beklemenin, overdose müşteri dedikodusuna maruz kalmanın ve çıkışta böbrek fiyatı bırakmanın terapiyle ne ilgisi olabilir?

benim için değil sevmem gereksiz gelir herzaman saçımı kimseye emanet edemem mesela boyalı saç kullanmayan biri olduğumdan bu özgüvenim yani kesim işi bende zaten hertürlü saç kesimi itina ile yapılır istediğim boy ve modelde (araya reklam almış gibi oldu )neyse artık yapcek bişey yok
herzaman kendi işini kendi yapan bir insan olarak
kuaförden anladığımın sadece saç olduğunuda düşünmeyin bu arada beni üzer saygılarımla yersen
seviyorum diyip geçedebilirdim ama gereksiz yazasım geldi ne yapıyım idare edin

artık terapiste gitmek daha ucuza geldiğinden anlamsızlaşan eylem. kesim 400 lira olmuş, hey gidi hey.