biten ilişkinin ardından yapılanlar

hep kapadokya’ya kaçıyorum. yanıma 3-5 kitap alıp o upuzun yola düşmek * iyi geliyor.
kızılırmak’ın kenarında şarap içip, müzik dinleyip odama gelince de biraz manzarayı seyredip kitap okuyup uyuyorum.

diyalogsuz olmayı tercih ediyorum, herkesle.

telefon rehberini şöyle bi gözden geçirmek

el sallamak ismail abi gibi.

battaniye, nutella.

şeref yoksunluğu,
haysiyet eksikliği,
cibiliyetimsitraklık,
ben aslında buyumizm,
bu bumuymuşistan,
adam sandık fos çıktı vıttırıvızzıklar.
nerde track yavrum orda bırak.

onunlayken kazandığın alışkanlıklardan kurtulmak

twitter.com/cokiyigol/statu...

deli gibi içip içip ağlamak.

kafa dinlemek. keyfince takılmak.

önce ağır üzülüyorum, baya bi dramatize ediyorum, ama öyle böyle değil, komik bi melankoli benimkisi, bir noktaya kitlenip, karanlıkta uyanık yatmalar filan :)))

sanırım çocukluğumuzda çok fazla televizyona maruz kaldığımızdan, öğrenilmiş tepkilerimiz var,
daha ileriki yaşlarda, (bende 40+)
aslında "kendi" halinizi "bulduğunuzda" yani sürekli izlemek, duymak, görmek durumunda bırakıldığınız ve otomatik olarak öğrendiğiniz şeyleri, aslında "kendi" nizin yapmayı tercih etmediğini görüyorsunuz...

işte bu yaşadığım melankoli gittikçe daha da kısa sürüyor, hele bir de hava güzelse :) değilse de :)
son 10 yıldır genelde tanışma ve başlangıç aşamasından öteye gidemediği için hiçbir deneme, ertesi gün filan, ufak bir "oh be" durumu yaşadığımı farkettim, resmen seviniyorum :) kendime kavuştuğum için..

hemen kahvemi alıp, atıyorum kendimi, kadıköy, moda, eskici antikacı, retro vitntage, bir de vapura binersem, karaköy, cihangir, tasarımcı dükkanları, hem yürüyorum, hem de bir yandan çay/kahve, tatlı tuzlu bir şeyler yiyorum, işler iyiyse bir doz da ayakkabı (antidepresan) alabilirsem, hiç bir şeyim kalmıyor :)
eve çok mutlu dönüyorum.

zaten benim bu güzergahımdaki dükkanlar ve sahipleri hatta müşterileri bile ahbabım olduğu için, en az bir aydır da beni görmedikleri için, akşama kadar, nerelerdesin, niye gelmiyorsun ne yaptın işlerin ne oldu, zayıflamışsın, şu saçının rengini değiştir noolur :) muhabbetleriyle, (saçım mavi filan değil, bakır rengi ama, benimkiler tekrar esmer olmamı istiyor :) bütün gazımı alıyorlar sağolsunlar,
şimdi yazınca farkettim, gerçekten yalnızken ne kadar mutluyum ya :)
tek başıma sağladığım huzuru aratmayacak birisi ile karşılaşmam çok zor galiba...

hayat devam ediyor dostlar..
gidenle gidilmez, ölenle ölünmez.

ilkinde kendimi dünyanın ıssızlığında doğaya vurmuştum. gece, yıldızlar, karanlık, sessizlik. şimdi sadece susuyorum, kendime, herkese ve herşeye karşı. susmak huzur veriyor.

whatsapp mesajlarının silinme bildirimini izlemek.

geçmiş sorgulaması yapılır. içinde kalmasın diye son kırıcı mesajlar atılır.

1- arkadaşlarına umursamadığını göstererek onları ikna etmek.
2- zaten ben çoktan kafamda bitirmiştim diyip kendi kendini ikna etmek.

alınan hediyeleri iade etmek.

büyüdüm...
ilişkinin nasıl bittiğine bağlı olarak farklı seçeneklerim olsa da ayrıldığım insanın arkasından olumsuz bir şey düşünüp söylemem.
bir tecrübedir insanı bazen daha da güzelleştiren.

çokça ağlama
fotoğraflara bakma
ortak arkadaşların ağzından onunla alakalı şeyleri dinleme gibi saçma şeyler

tüm mesaj ve fotoğrafları silmek, önemli olanlar zaten aklımdadır gerisine gerek yok.

ruhu dinlendiren güzel müzikler dinleyerek bol bol bira içmek.