çocukluğu hatırlatan yiyecekler

yumiyum :')

kağıtlı pasta. şimdilerde cupcake olarak bilinen yiyecek. annem her gelen misafire bu pastadan yapardı, kalanları silip süpürmek de abimle bana düşerdi.

kırma zeytin. pek güzel yapardı babaannem.

emzik şeker

kısır ya.

şaka gibi ama baya baya kısır. minik domates küpüyle bilmem ne. hafif güneşli bir ankara günü, kısırın sıcak hali, ilk hali, gözümün önündeki anne eli değmiş hali.

bazı dokunuşları ömür boyu unutmaz insan.

dışarıdan bu kadar renksiz işte, renkleri görebilmek için yaklaşmak lazım, benim gözümden bakınca gökkuşağı gibi bir cümbüş var orada.

bir bulgur bazen çok şey anlatır.

bumbo,ülker piknik süper fiyat performans ürünleriydi.

canım annemin iki günde bir yaptığı lahana yemeği.

dido çikolata ama o eski ambalaj şekliyle. iki amabalaj dan oluşan, dışı gene kırmızı ama kağıt olan , ürünün sarılı olduğu amabalj, disi folyo ici kağıt olan, parmağını bir taraftan ittirmek suretiyle kırmızı kağıdın içinden folyolu ambalajı cikarmak suretiyle yediğimiz dido çikolata çocukluk günlerinden akilda kalanlardandir. tabiki simdiki gibi ufak değildi ürün, şimdi zam yapmiyor ürünü küçültüyor cin fikirli üreticile, bu zam olmuyor ya.

patlayan şeker

tombi.

tang ,nazo ha bir de eti cino...capri sun,onu da unutmayalim.

cino kayısılı

leblebi tozu... bak yazınca bile ağzımın içi çamur gibi oldu :) iyi boğulmamışım onca yıl

leblebi tozu

peki kek. güzeldi :'(

kireç gibi ve hayli tuzlu beyaz peynir.

marketten değil bakkaldan alınmış olacak ama. mümkünse bir tenekeden çıkarılıp sonra saman kağıda sarılmış olacak streç film yerine. değişik kokular sinmiş olacak üstüne bakkalda. çocukluğumda herkes sağken ve tüm sevdiklerim iyiyken... kalabalıkla yapılan asude kahvaltıların bakkal peyniri.

şimdi hala iyi hissettiriyor ne zaman yesem o kireç peynir.

yıl 70 lerin sonuna 2-3 yıl kala. elime geçen parayla halil amca'nın bakkalından leblebi tozu yada emzik şeker almak ne kadar zevk verirdi ama?

salçalı ekmek.

kinder süpriz yumurta.

zengindik biz.

henüz tv sadece ankara'da yayın yaptığı dönemlerde radyo tek sığınağımızdı. program aralarında şimdiki kadar istila niteliğinde olmayan reklam kuşakları vardı. her reklama girildiğinde, "akşama babacığım, unutma ülker getir" cıngılı yayımlanır, iki - üç reklam sonra da "bir bilmecem var çocuklar" ile başlayıp "eti eti eti" ile biten bir başka bisküvi markasının reklamı çıkardı. o zamanlar bisküvi şimdikine göre çok daha önemliydi. büyük küçük kimse için şimdiki kadar yiyecek ıvır zıvır alternatifi yoktu. acıkınca ya da misafir geldiğinde çay yanında bisküvi yenirdi. ucuzdu, kolay ulaşılırdı. mahalle bakkalları 5 kiloluk küp kutularla alır, tartıp satardı.
şimdilerde o kadar çok yiyecek şey var ki bisküvi içlerinde taş devrinden kalmış gibi görünüyor. oysa iyidir, candır bisküvi.
türkiye'de tüm zamanlarda ve tüm yörelerde çeşitli markalar altında bisküvi satılırken henüz seksenlerin başında pek ithal ürünlerle tanışmamıştık. hammaddeler, ara maddeler, akaryakıt, elektronik aletler gelirdi yurt dışından. bir gün ortaköy'de cadde üzerinde bir dükkan gördük. vitrini gelin gibi süslenmişti. yabancı etiketli ürünler sergileniyordu. baktık, bisküvi. ama ithal. o gün uzun uzun güldük vitrinin karşısında. sonraki günler de ortaköy'e ne zaman gitsek yine güldük. arkadaşlarımıza anlattık, "adamlar bisküvi getirmişler yurt dışından, düşünsene, bisküvi," diyerek eğlendik.
şimdi dağ taş lüzumsuz ithal ıvır zıvırla dolu. üstelik her birinin de alıcısı var.
"bir bilmecem var çocuklar... acaba nedir, nedir? bisküvi deyince akla, hemen onun adı gelir? eti eti eti..."
ben bunu özledim.