coda

sian heder’in yönetmenliğini yaptığı la famille bélier adındaki fransız filmden uyarlama filmdir. başrolde emilia jones ve yanında da eugenio derbez, troy kotsur, ferdia walsh-peelo, daniel durant ve marlee matlin yer alıyor.

başrolümüz ruby (emilia) işitme engelli bir ailenin tek duyan çocuğu olarak dünyaya gelir. 17 yaşına kadar da hayatını sabahları ailesiyle balıkçılık yapıp ardından okula giderek geçirir. okul onun için müzik korosuna katılana kadar pek güzel değildir çünkü ailesinin sağır olması ayrıca balıkçılık yapmaları akranları tarafından alay konusu olur. fakat ruby’nin müzik korosuna katılmasıyla birçok şey değişir.

benim yorumuma geçecek olursak film kesinlikle birçok klişe barındırıyor. gerek lisede dışlanan bir çocuk figürü, gerek o çocuğun gizli bir yeteneğinin olması ve onu keşfeden hocası tarafından eğitilmesi vs. ancak bu filmde ailenin işitme engelli olması ve kızlarının şarkı söylemeyi çok sevmesi güzel bir tezat oluşturmuş. empati kurmanın belki de en zor olduğu yerlerden birinde birbirleriyle empati kurmaları/kurabilmeleri çok hoştu. ayrıca aile ilişkisi de çok güzel verilmişti. bu yüzden olsa gerek bahsettiğim birçok klişe kolayca göz ardı edilebiliyordu. keyif alarak izledim. 10 üzerinden 7 veririm. bir de ailemizin işitme engelli karakterlerini gerçekten işitme engelli oyuncular canlandırıyor. fikrimce bu da bütün olayın anlamlı bir parçası olmuş.

kesinlikle izlenmesi gereken bir film. her saniyesinden keyif alarak izledim, bazen gözlerim yaşardı, bazen kahkaha attım, bol bol empati yaptım, bol bol düşündüm. tanımı ve başlığı görenler hiç düşünmeden izlesin şiddetle tavsiye ederim.

filmin adı “children of deaf adults” söyleminin kısaltılmış hali coda. ailesi işitme engelli olan çocuklar için kullanılıyor.

film işitme engelli bireylerin olduğu bir ailede yaşayan bir kızın hayatını anlatıyor, anlatırken seyirciye birçok duyguyu hissettiriyor. tabii ki film ve konusu bir klişe olarak değerlendirilebilir, ben öyle değerlendirmedim.

neden öyle değerlendirmedim diyecek olursanız, film muadillerinden ders almış bir film. teknik anlamda birçok değişiklik var ve daha önce aynı hikayeyi anlatan birçok filmden farklı şekilde yapılmış.

gerçek hayatta işitme engelli olan oyuncular iyi bir senaryoya iyi bir yönetmenle iyi bir performans sergilemişler. hikaye tek kişinin üzerinden anlatılarak dram haline getirilmemiş, herkesin hikayesini ve etkilerini izliyoruz. bunlar sade ve vurucu şekilde gösteriliyor seyirci empati kurmaya çalışıyor hatta o anı yaşıyor.*

özellikle iletişimin duygularla daha güçlü olduğunu hissettiren sahneler çok hoşuma gitti.

yönetmen sian heder ve bütün oyuncular iyi iş çıkarmışlar, aldıkları ödülleri haketmişler. farklı dünyaları ve farklı anları bu kadar iyi hissettirmek herkesin yapabileceği bir iş değil, helal olsun. *

bir sian heder filmidir.

film aslında 2014 yılında çekilen ve bir eric lartigau filmi olan ve de senaryosu victoria bedos tarafından yazılmış olan hayatımın şarkısı filminin yeniden çekimidir. coda'nın senaryosunu bu filmden yönetmen sian heder uyarlamıştır ve bu uyarlama ile de en iyi uyarlama senaryo oscar ödülü kazanmıştır.

aynı sene en iyi film ödülünü de kazanan filmin başrollerinde bu filmdeki muhteşem performansı ile en iyi yardımcı erkek oyuncu ödülünü kazanan troy kotsur, tarihte oscar kazanan ilk duyma engelli oyuncu olan marlee matli, emilia jones ve daniel durant oynamıştır.

filmde emilia jones hariç başrolde oynayan diğer üç oyuncu da işitme engellidir. daha önce çekilen hayatımın şarkısı isimli film böyle bir engeli olmayan aktörler tarafından çekildiği için ciddi eleştiriler almıştır.

film beni çok etkiledi. sadece bir üyesi hariç işitme engelli olan bir ailenin hikayesi. hayatta kalmak, yaşama tutunmak için duyma yetisi yerinde olan bu kıza bel bağlamıştır aile. ama on yedi yaşındaki bu kız ciddi bir müzik yeteneğine sahiptir. her şey birbirine bağlı bir şekilde çökecek ya da çıkacaktır.

bir ailenin içinde kendini ayrıksı hisseden bu kız çocuğu ile onun da işitme engelli olmasını dileyen annesinin bir diyaloğu çok etkileyici idi. kız annesine koroya katıldığını söylediğinde annesi ona:

- kör olsaydım resim mi yapacaktın? diye sorar.

aile ilginç bir kavram. ama olmadan da olmuyor.

ben diyeyim oscar, siz deyin akademi; ben diyeyim en iyi film, siz deyin best film; ben diyeyim ödülünü, siz deyin award' ını kazanmış filmdir.

bir coda* * olan ruby; annesi, babası ve ağabeyinin arasında, ailesindeki tek duyan kişidir. çekingen ve balıkçı olarak çalışan kişiliği ile okulda kendini var etmeye çalışan ruby' nin, okula yeni gelen müzik öğretmeninin "işinde iyi olması" ile şarkı söyleme yeteneği ortaya çıkar, olaylar gelişir.

film, müstakbel bir kolej öğrencisinin etrafında şekilleniyor. kızımızın derdi her şeyini aşkın: başını, boyunu, yaşını... bir yandan baba mesleği olan balıkçılık, öbür yandan tüm bireyleri sağır bir ailede yaşıyor olmanın verdiği normal olmama hissiyle birleşen sosyal anksiyete, öbür yandan idealist bir öğretmenin haklı disiplini, şarkı söyleme turkusunun önündeki engeller: kız sıkışıp kalmış vaziyette.

herkesin, iyi hissettiği en azından bir dönem olmuştur hayatında. hayatında olan kişilerle, hayatının geçiyor olduğu şehir ile, hayatını geçiriyor olduğu insanlarla hatta oturduğu koltuk ve salonlarla; bütün hisseder birey kendini. film boyu bu samimiyet ve huzur duygusunu yapmacıksız öylesine hissettim ki...

filmdeki her karakterin sevecenliği, filmin planları ve rengi, işlediği kendine özgü ve alışılmadık konusu...

ruby' nin hayatına o kadar imrendik ki...

tüm bu övgülerden sonra, filmi izlemeğe hâlâ gitmemişsen bir şeylere ya da birilerine ayıp ediyorsun demektir.

go!