dehb

olmayana kız vermiyolar
öyle bi hastalık

teşhisini alalı ve ilaç* kullanmaya başlayalı bir aydan fazla olan bir durum. sanırım artık üzerine birkaç kelime ben de söyleyebilirim.

kombine tip olduğum söylendi, özellikle zihinsel hiperaktivite, dikkat eksikliği ve dürtüselliğin yoğun olduğu bir hal bendeki. insanın sürekli adını koyamadığı şeyler oluyor, sanki gözleriniz görmüyor ama bunun tam da farkında değilsiniz gibi. bir şeylerin doğru olmadığını hissediyor ama adını koyamıyorsunuz yani.

benim adını koymam 24 yaşımda oldu, zaten akabinde teşhis alma ve ilaç serüveni başladı.

çok ilginç bir farkındalık bu. benim beynimin farklı çalışması diyerek tanımlamaya çalıştığım durum, gerçekten de öyleymiş, bunun bir adı varmış, bunu yaşayan bir sürü insan varmış diye düşünüyor insan. bunları fark ettikçe de kendimi çok daha iyi anlamaya, kabullenmeye ve daha az yalnız hissetmeye başladım.

teşhisin bu kadar geç gelmesinin sebebi ise, bazı şeyler fark edilse de akademik olarak başarılı olmam ve yüksek işlevli olmamdı.

neyse, kendimi anlama ve tanıma yolculuğumun parçalarından biri de dehb oldu işte. beraber yaşamayı, adlandırmayı öğreniyorum ve gerçekten de anlaşılmış hissediyorum kendimi artık. bu bambaşka bir his.

kendini bin parça gökyüzünde uçuyor gibi hissedersin ama dünya bi cam kavanoza toparlanıp bi şeyleri başarmanı ister.

dehb son zamanlarda inanılmaz popüler ama özenilecek bir durum değil arkadaşlar. adı üstünde bozukluk, bu bir hastalık.
dümdüz ekran bağımlısı, üşengeç, sorumsuz tiplerin 2 tane onedio testi çözüp 'bende dehb var zaten' demesine ayar oluyorum. bunu ben söylersem tanı oluyor moruk, sen söylediğinde hikaye.

bu kesin bende vardırda kaliteli psikiyatriye verecek para yok, ilaçda kullanmak istemiyorum. kolay kolay ağrı kesici alan bile almam. buru ameliyatında bile daha gerek yok diyip reddetmiştim. gereksiz ilaç yuklenemsini sevmiyorum vucuda. farklıysak farklıyız. ben alıştım onunla yaşamaya. sadece kontrolü zor.