dünyanın fani olduğunu farkına vardığın an

hayatın anlamını sorgulayıp cevap bulamadığın andır.

tüm kaygıların yiteceği tüm olasılıkların tek bir olasılığa düşeceğini bilmek bazen cevapsız bırakılan sorulara neden oluyor. ama eninde sonunda insanı rahatlatıyor.

insanların ölmesi buna büyük etkendir. ben nasıl anladım ya da anladım mı onu bilmiyorum

dünya fani, ölüm ani, bir kere versen, n'olur yani"

diyen karılardan illallah geldi doğrusu. bu mesajlardan, dünyanın fani olduğunun farkına hep vardım maalesef...

sevdiğin birini kaybettiğinde. iki defa olursa şayet hayat, çok da kıymetli olmuyor.

13 yaşımda falandım.
zaten o günden beri saldım.
böylesi daha keyifli.
ıvır zıvır ne varsa kafaya takıyorsunuz, sonra ben yaşlandım diye ağlıyorsunuz.
aman.

vardığın an özel bir şey olmuyor. sadece anlamsız geldiğini hatırlıyorum. çok küçüktüm ve insanların ölebildiğini bilmiyordum. hepimiz sonsuza kadar yaşıcaz gibi bi düşünce de yoktu ama ölümlü oldukları da yoktu beynimde. dediğim gibi anlamsız gelmişti nasıl ölebilirler? diye.
bu arada fani olduğu için bazı şeylere katlanması daha kolay olabiliyor. çok az bi kolaylık ama var olsun fanilik.

dünyanın fani olduğuna inanmaya başladığınız an, dünya belki "sizin için" fani olabilir. ama gerçekte dünyanın ne olduğu asla değişmez. değişmedi.. dünya, sürekli devinip yenilenen büyük evrenin bir parçası ve o büyük devinim tüm evrende hiç durmadan sürüyor.

yıkanmamış tabakları balkondan aşağıya atmaya başladım.
bir süre ölümsüz olmak için dünya malı gibi davrandım.
kendime saygım yok hareketleri yaptım.
mutlu olmak için sadece kendi fikirlerime öncelik verdim ve başkasının mutsuz olmasını bekledim.
içimdeki duygusalı öldürmek için tabaklar yaktım. hole düştüm, ağladım.
bugün yeniden doğdum ama yarın tekrar ölebilirim.


aksam papillon 1973 adlı filmi izleyip, hayata bakış açımın değişmesini umuyorum.