durup dururken ağlamak

zamanında ağlayamamaların birikmesi sonucunda yaşanan duygu patlamasıdır.

kimsesiz sokakta kalan çocukları düşünün ya da ne bileyim çaresiz hastalıklarla savaşan insanlar var aç kalmış yemek bulamayan işsiz insanlar var bari onları düşününde boşa gitmesin derim .hatta kalkın birisine yardım için uğraşın.ağlamaktan daha çözüm odaklı naçizane tavsiye.

amansızca akıyorsa gözyaşın
kafanda dolanıyorsa tüm acıların
çaresi yoksa bu amansız yalnızlığın
korkma güzel kızım, bunlar da geçecek

kimseye anlatamıyorsan ruh halini
dönde bir bak, aynada gör kendini
mutlu sanıyorsan kendinden başka herkesi
korkma güzel kızım, bunlar da geçecek

birikmişliğin bir dışavurumuysa bu hıçkırıkların
elbet duyanı olur bu sessiz çığlıkların
geçmiyorsa çocuk gibi bu hırçınlıkların
korkma güzel kızım, bunlar da geçecek

kan revan içinde kalmışsa heveslerin
yıkıldıysa güçlükle kurduğun hayallerin
uzaklara dalıyorsa artık o güzel gözlerin
korkma güzel kızım, bunlar da geçecek

karanlık aydınlığa bırakacak kendini
sen üzülme, sebepsizce çok sev kendini
bahar gelir, çiçek açar yüreğinin kendisi
korkma güzel kızım, bunlar da geçecek.

imza : tutuğ

bir adım sonrası ağlayamamak olacaktır muhtemelen.

(bkz: depresyon)

durup dururken olmamıştır o, birikmişlik ve hiç ummadığın bir yerde patlarsın.

bu aralar uzak kaldığım durumdur. her ne kadar uzak kalmış olsam da en ufak durumu bahane ederek ağlamaya başlıyorum. yahu, insan yolda gördüğü kedi taşta oturuyor diye göz yaşı döker mi. döküyorum ben... elbette bu işin bahane kısmı ama ne bileyim yahu.

durumsuzluktur. duygularınızı bastırmayın, görmezden gelmeyin. hepsine karşı pozisyonu güzel alarak durursanız durup dururken ağlamazsınız.

sinirdir, ben seni incitmek istemiyorum bu yüzden sana karşı olan sınırımı gözyaşlarımla kovuyorumdur.

genellikle ergenlere has bir davranıştır.

bu aralar çok başıma geldi bu olay. genelde özendiğim şeyleri görünce onlara hiçbir zaman sahip olamayacağım geliyor aklıma. olmak için önümde hiçbir engel olmamasına rağmen küçük bir umutsuzluk sebebiyle tüm günüm o an orada son buluyor, tüm gün duvarlara bakıyorum.

durup dururken değildir o her şey birikmiştir diye tanımladığım eylem.

son birkaç haftadır yapmak istediğim bir eylemdir. sanki saatlerce ağlayınca rahatlayacakmışım gibi gelir.

en sevdiğimdir. ama kavuşamıyorum sevdiğime işte.

lise sonda depresyondayken sıkça yaptığım eylemdi. gerçekten depresyondaysanız bunu kontrol etme imkanınız olmuyor, toplum içerisinde birden ağlamaya başlıyorsunuz. sıkça rezil olurdum bu yüzden.

annemi düşünürüm, yaptığı iyilikleri... ve sonra bir de hayatını kaybederken benim yaşadıklarımı. sonra annem çağırır.

ben insanlara böyle söylediğimde hep dalga geçerlerdi halbuki psikolojik rahatsızlığım gereği böyle olduğunu söyleyemezdim. siz yinede böyle şeylerle insanlarla dalga geçmeyin. insanların kalbini incitmeyin.

(bkz: depresyon)
(bkz: sinir boşalması)

son günlerde çok yaşıyorum hadi hayrola.

o kadar olayda insan kendini tutuyor sonra saçma sapan bir seye ağlarken buluyor kendini

yakın zamanda yaptım. gözaltıları şişiyor insanın yapmayın. sonra uğraş dur.