erkek çocuk büyütmek

erkek çocuk büyütülmez. edinilir, bakılır, beslenir doğaya salınır. büyümüş mü, ne yapar ne eder.. ortaya ne çıkar gibi durumlar biraz koşullar, biraz genetik, biraz eğitim, kültürel ve belki biraz da çocuğun kişisel kodlarında gizli sanırım.. yani sizin fazlaca iddialı olacağınız bir durum değil.. şansınıza ne çıkarsa gibi..
(öyle olmasaydı bunca kadın düşmanı canavar ortalıkta olur muydu. onları da kadınlar doğurup, bakıp büyütüyorlar.)

çocukluğu bu kadar yerilip büyüdüğünde toz kondurulmayan insan cinsi çocuğu.
kız çocukları için de tersi geçerli.

niye hayvan diyorsunuz doğurduğunuza da büyüyünce paşanız oluyor bundan da utanılmıyor.
işte çocukken hayvan dediğiniz insan evladı kodluyor da bunu zihnine, büyüyünce her hayvanlığı yapmaktan utanmıyor, çekinmiyor, normal buluyor, hak diyor.
premses diye sakınıp koruyup hayata karşı savunmasız bıraktığınız kadınlar da bu sizin hayvan olarak nitelendirdiğiniz çocukların büyüklükleriyle kurt kuzu savaşı veriyor.

hayvan olan sanırım erkek çocuk değil.
hiçbir erkek çocuk hayvan olamaz ve hiçbir kız çocuk prenses.
çocuk doğası gereği hoplar, zıplar, döker saçar dağıtır kırar parçalar toplar öğrenir.
çocuklar insandır. ne arkasından ne de yüzüne hayvan denmez diyen de insanlığını sorgulasın.

çocuk şakaya gelmez.

kız çocuklarına göre biraz daha hareketli oluyorlar. büyüttüğümden değil yeğenlerimden yada kuzenlerimden bildiğim kadarı ile erkekler daha bir yaramazlığı yakın. bunun haricinde bir evlat büyütüyorsanız kız erkek fark etmez ikisine de mümkün olduğu şartlarda eşit olarak davranmaya çalışın. kimsenin kimseden bir üstünlüğü yok bu evrende. tabi bal porsuğu hariç.

2,5 yaşından sonra içlerindeki canavar ortaya çıkıyor. tekmeyle, ısırılmayla, yumrukla, saç çekmeyle uyandırıldım bir süre. sonra bazı şeyler oturmaya başlıyor, normalleştiriyorsunuz.

derler ki kadınların analık içgüdüsü her zaman vardır ama erkek babalığı ancak baba olduktan sonra öğrenir.

yani buradan hareketle şuraya bağlamak istiyorum, ben de onunla birlikte büyüyorum.

bazen bunaltsa da ki aslında istediği çok şey de değil, ilgilen benimle derdi o yani ama malum bazen kafa o kadar dolu oluyor ki biraz sakin ve keyfine göre takılmak istiyorsun.

onun haricinde hiçbir şikayetim yok, birlikte maç izliyoruz, pizza yiyoruz, kokoreç yiyoruz. dans ediyor, güreşiyoruz.

yani aramız çok iyi, vallahi bu çocuk olmasa hanımla biz evde kedi köpek gibi dalaşır dururduk birbirimize. çocuk gibisi var mı ya kurban olurum onları verene.

iki erkek çocuğu annesi olmak, hayatımın en zorlayıcı deneyimi olabilir. hem yoğun çalışma hayatım hem de annelik sürecim arasında denge kurmakta uzun yıllar zorlandım. neyse ki eşim, en büyük destekçim oldu her zaman. artık ne kadar zorlandıysam* dün gece bile rüyamda annemle "sen bana çocuklara bakma konusunda hiç yardımcı olmadın." diye kavga ettim.* geçenlerde yabancı bir sayfada okudum, 12 yaşına kadar çocuklarınızla geçireceğiniz vaktin %80'ini geçirmiş olursunuz minvalinde bir cümle vardı. benimkiler, 12 yaşını geçtikleri için* artık birlikte pek vakit geçiremiyoruz ama bu aşamaya kadar iyi geldik bence, en azından tek parçayız, buna da şükür.*

gelin bir de bana sorun. ömrümden ömür gitti. 17 yaşını geçti halâ büyümedi, halâ zor.

anneme sormak gerek. ama kendisini uzun yıllar önce kaybettik.
ben dahil dört erkek çocuk büyüttü kadın. bir yandan ev işi, bir yandan okul ve öğrencileri, bir yandan da ablam dahil beş çocuk, bir de çocuktan beter bir baba.
kardeşlerime sen hepiniz ben tek dercesine yaramaz. ben hariç hepimizle ayrı ayrı üniversite okudu kadıncağız.
kendi hayatı mı? kendi hayatı var mıydı ki?

erkek den ziyade çocuk büyütmek !?

2 erkek çocuk büyüten bir anne olarak yazıyorum, dünyanın en kolay işi.

benim çocuklar kitap gibiydi.
tek yaptıkları şey yaramazlıktı, uzun uzadıya ağlamazlardı,yemek seçmezlerdi, misafir ve gezmek severlerdi, sosyaldiler.

yaramazlık yapan sosyal çocukla çocukla baş edilir. evi ona göre organize edersin, sık sık yoklarsın başına bir iş gelmesin diye acıkınca yedirirsin, tamam olur.

benim erkeklerin arasında 3,5 yaş var, birbirlerine arkadaş oldular. duvarlar onların resimleriyle doluydu, koltuk minderlerimiz hep yerdeydi, örtüler çadır yapılmıştı ama mutluydular ve bende onlar oynarken kitap okuyabiliyor? yazı yazabiliyordum.

erkek çocuk büyütmek kolaydır valla siz bir de kız çocuk büyütmeyi hatta kız çocuk ergenliğini düşünün.