çocuk büyütmek

anı dolu çentiklerin, uzağa uçan kuşlara dönüşmesidir.

bir anne olarak çocuk büyütmek öyle "sen doğur, allah rızkını verir.", "çocuk bereketiyle gelir" "çocuk dediğin büyür gider işte" laflarıyla olmuyor. önemli olan anne baba olarak dünyaya getirdiğimiz çocukların maddi ihtiyaçlarını karşılamak değil.
önemli olan dünyaya getirdiğin çocuğun sorumluluğunu alabilmek, sosyal, psikolojik, bilişsel vs. gelişim alanlarında çocuğuna yetebilmek, hayatı öğretmek zor çok meşakkatli bir şey çocuk büyütmek...

yaşadığımız çağda anne-baba olan insan için neredeyse en yorucu kaygı kaynağı.

zor zanaat azizim.
beden yorgunluğu yanı sıra, zihin yorgunluğu ve gelecek kaygısı içinde en kıymetlilerinizi hayata hazırlamak..
karnını doyurmaktan çok ruhunu doyurmaya çalışmak, onların çocukluk anılarında çok güzel yer edinmek.. bunların hepsi zor. bir o kadar da keyifli.
bir şeyin mimarısınız ve o günden güne şekil alıyor. bir sanatçının en güzel sanat eseri.

çocuk büyütmek konusunda edindiğim bir motto var. kendime de bunu ara ara hatırlatıyorum. çocuğum biri mi olsun, birey mi?
bu anahtar cümle, kendinize yol göstermek açısından belki işinizi bir nebze de olsa kolaylaştırır.

çocuk yapmayan insanlar en iyi anne ve babalardir. çünkü çocuklarını bu pisliğin içine salmiyorlar

paran yok veya çocuğuna sevgi gösteremiyeceksen, çocuk yapmanın bir manası yok fakat sen birde bunu türkiye halkına anlat.

bazen insanlar çocuk büyütmeyi en acı hayat tecrübeleri ile öğrenir.
çocukken hep "ben büyüyünce"diye başlar cümleleri.
kimi şiddet göstermeyeceğim çocuğuma der
kimi onu seveceğini söyler
ben onu yanlız bırakmayacağımı söylerdim..

hayatımda en çok istediğim şey .
bir çocuğumun olmasını okadar istiyorum ki
onu seveyim öpeyim koklayayim .
eminim zorluklari vardır ama analık içgüdülerimi dizginleyemiyorum

iyi günlerinde gülümseme eksik olmazken, kötü günlerinde saçları beyazlatır.

çocuk büyütmek doğru tabir olmayabilir. çocukla büyümek daha güzel anlatıyor bence durumu. çocuk yapmak istemeyene ya da istese de çocuk sahibi olamayanlara saygı duyuyorum ama ben anne olduğum günden beri her gün büyüyorum. her gün yeni bir şey öğreniyorum. gerek onlara öğretmek için yeni bilgiler araştırırken, gerek hiç ummadığım lafları onlardan duyarken.. mesela insanın içine ne kadar çok sevgi sığabildiğini ve her gün o sevginin artabildiğini ben çocuklarımdan öğrendim. onlar güldüğünde dünyaya bahar geldiğini, çiçeklerin açtığını, onlar ağladığında fırtınalar koptuğunu öğrendim. hasta olduklarında kendim hasta olduğumdan daha çok yıpranabileceğimi öğrendim. daha yolum çok uzun ve ömrüm yettiğince çocuk büyütmeye, çocuklarımla büyümeye devam edeceğim.

hayatta ki üstlendiğimiz en zor görev
-evlilik yürütmek.
-çocuk büyütmek.

(bkz: kolay gibi görünen ama zor olan şeyler.)

saksıda en narin çiçeği yetiştirmek gibi ...

zor zanaat.

lth hormonu olmasa çoğu kadının yapacağı son şeydir diye düşünmekteyim.

hic durmadan iki saat belki de tum gun bikmadan yazabilecegim baslik. yazma konusunda okeyim ama meseleyi olumlu mu olumsuzca mi ele almaliyim kararsiz kalmis durumdayim. cunku cocuk buyutme konusu tam da ikisinin ortasi bir mesele. cok guzel ama cok zor. cok leziz ama cok aci...

cocuk buyutmek zor mu; cok zor evet. ozellikle boyle bir sorumlulugu birilerinden destek almadan hakkiyla idare etmeye calismak cok yipratici. ciddi bir sorumluluk oncelikle.
zaten bir seyin temelini olusturmak, zeminini hazirlamak her daim zordur. eyleme dokulmus her bir davranis, yuklenilmis her bir duygu cocugun karakterini olusturmaktadir ki olusturmasa dahi mutlaka kimligine etki etmektedir. dolayisiyla ciddi bir ozen, sabir ve idrak gerekmektedir.

sadece evebeynlerin cabasiyla da durum kurtarilmiyor aslinda. cocugun karakteri de cok onemli. keza cevre (ozellikle arkadaslar), keza kosullar... bunlar da cocuk yetistirmede onem arz eden faktorlerdir.

cevresinden kosullarina kadar her unsurun bu denli onem teskil etmesi, bilhassa maddi manevi yukumluluk kismi insan zihninde "boyle bir sorumlulugun altina girilmez" dusuncesini olusturuyor bu dogru.
ama(!) anlatamayacagim nitelikte de bir hazzi soz konusu. o kucucuk seyin insana kattigi saymakla bitiremeyecegim bir suru deger var. onu yetistirmek, buyudugune sahit olmak, beklentisiz sevgisini tatmak bambaska bir duygu.
tum bunlar bir kenara cocuk insanin icini temizliyor biliyor musunuz? masumiyeti karsisinda mahcup oluyorsun, eziliyorsun garip bir sekilde... onun dunyasina bir an giriyorsun ya; belki bir diyalogla, bir oyunla, bir sohbetle. ciktiginda ise daha temiz hissediyorsun kendini. nasil desem; hafiflemis gibi, bir sey olmus da cok iyi gelmis gibi. bir tur terapi gibi evet...

insan yetiştirmek kadar zor bir şey yok.
bebekken herşey çok güzel ekmek elden su gölden emzir altını değiştir uyut tamam. büyüdükçe sorunlar büyür. aile kavramı toplum kavramı öğretecek çok şey vardır.
onunla ağlar onunla gülersin. bakmalara doyamazsın. koklamalara.
konuşmaya başladıktan sonra başlar herşey yürümeye başlayınca. aman ayağına taş değmesin ağzından kötü söz çıkmasın diye uğraşırsın.
kolay değil insan yetiştiriyorsun.

saf sevgiyi tatmak açısından muhteşem ama meşakkatli zor bir yol. onu hayata hazırlamak, senin elinde yoğrulan bir canlının giderek düşüncelerinin oluşmasına zemin hazırlamak, onu korurken aynı zamanda da onun kendine güveninin yerine gelmesini sağlamak. çocuğu olmayan biri için laftan ibaret olan ama işin içine girdiğinde elin ayağının birbirine dolaştığı güzel olay...

*