eski günlükleri okumak

tarifsiz haykırışlar yaratan olay.
sen bu günlere nasıl geldin canım kendim dedirtir.

"...zaten umrumda değil ki,hem neden olsun? gamze'ye de bakıyormuş,bugün söyledi bana.hiç ama hiç sevmiyorum artık onu."

yaş:13

ben imha ettim. bulunursa hayatım biter.

dramatik olmayı kesip derslerime odaklansaymışım neler olurmuş neler dedirtir.

annemler okursa diye isimleri şifreli yazardım hala okuduğumda bazı şifrelerin kim olduğunu hatırlamıyorum.

3. sınıfta günlüğüme şunları yazmışım:
" bugün kar çok yağdı öyle bir düştüm kii.. artık herkesten nefret ediyorum."
hayata bak.

yaş 14. birine aşık olmuşum. bir sene boyunca onunla ilgili her şeyi, her olayı, her bakışı eksiksiz yazmışım. sonra o kişiyle sevgili olup 2-3 yıl yine onunla ilgili iyi kötü her şeyi yazmışım. tekrar okuduğumda o kadar hüzünleniyorum ki. o kişiyi ya da ilişkiyi özlediğimden değil. kendimi özlüyorum. sevgi dolu, umut dolu, hayalleri olan insanı.

t: insanı hüzne gark eden eylem.

neredeyse 20 yıldır günlük tutuyorum. birkaç yıl öncesine kadar da saklardım onları. dönüp dönüp okumanın bana faydası değil zararı olduğunu anladığımda imha ettim hepsini. artık her senenin sonunda yazdıklarımı yok ediyorum. dönüp dönüp okuyarak kendini kötü hissetmenin bir anlamı yok diye düşünüyorum.

geçmişe yolculuk eski senle muhabbet etme imkanı sunduğu için seviyorum ama okurken bir utanç duygusu hissediyorum kendimden dahi utanıyorum. yıllar ne çabuk geçmiş. olacak mı diye umutla beklediğim şeylerin kimi olmuş kimi olmamış ama hepsi mazide kamış ...

size kendinizi hatırlatır, değişim kolay ve çabuk bir şey değildir. eski neyse şu anda da ondan bir parça hep vardır. bilmem kaç zaman önce şu yazdıklarımda olduğu gibi.
“..deli gibi ağladığım, kafamda milyonlarca senaryolar oluşturduğum, depresif onlarca gece. bizimkilere sorsan desdemonada dert yok tasa yok. bunu diyeceklerine o kadar eminim ki. hiçbirinin beni doğru düzgün tanıdığını zannetmiyorum zaten, beklemiyorum da bunu artık kimseden. ketum biriyim ben. yaralarımı kırıklarımı kimseye gösteremem. o yüzden de beni hep anladıklarını söylerler, gülesim gelir..”

eski günlüklerimi okumak, o zamanki "jess"e sarılma hissiyatı veriyor bana çünkü o zamanlar dert ettiğim çoğu şeyi çözdüm, yüzleşmekten korktuğum şeylerle yüzleştim, kendimi korkularımın egemenliğinden kurtarıp kendim olma yolunda ilerlemeye niyet ettim ve o yolda bazen düşerek, bazen sürünerek, bazen yavaş, bazen ise hızlı bir şekilde ilerliyorum, çok şükür...

whatsapp'taki önemli mesajları maile kopyalamak gibi bir adetim vardır. geçen aylarda, lise son dönemime denk gelen, 2017 yılına ait mesajlarımı okudum. dijital günlük görevi görüyor bir yandan. tabi okurken keşke şunu şöyle yapsaydımlar, bunu neden demedimler veya bunlardan neden kendimi uzak tutmadımlar havada uçuştu. şu zaman makinesi dene melem aleti icat ettiğimde geriye dönüp, bütün varyasyonları deneyeceğim.

ara ara abartmışım hissi veren aktivite.

günlüklerimde çocukken yazdığım şeyleri komik, ergenliğimde yazdığım şeyleri dramatik buluyorum.

çocukken yazdığım günlüklerde sıklıkla abimin beni dövmesini, benim üzerimde rko hareketi denemelerini, sınıfımdaki çocukların bana yaptığı zorbalıkları, abimin bana yaptığı korkunç şakaları anlatmıştım.
abim beni şaka niyetine dövdükten sonra direkt gidip günlüğüme yazdığım bir sayfa da vardı, hiç değilse günlükte böyle bahsetmişim. o yazıları yazarken ağladığımdan ve abimin de bana güldüğünden de bahsetmiştim.

ergenliğimde yazdığım şeyler ise koca bir melankoliden ibaret. aşırı melankolik, karamsar bir ağır ergenlik dönemi geçirdim, yazdıklarım arasında olumlu olan hiçbir yazı bulamam yüksek ihtimalle.
hayattan ne kadar keyif alamadığımdan , insanlara olan güvensizliğimden, kimseye yakın hissedemememden, asosyalliğimden, kendime olan sevgisizliğimden bolca bahsettiğim ve yine fazlasıyla karamsar olan çizimlerden oluşan sayfalar.

bir de bu iki dönemin arası olan dönem var.13,14 yaşlarımda olmam lazım.
yine sınıfımdaki insanlar tarafından pek sevilmeyen , garip bulunan bir çocuğum. garip bulmaları da normal aslında çünkü ben onları dışlayarak kendi başıma , kendi hayal dünyamda yaşıyordum.
günlüğü ders esnasında yazdığım için o zamanki sınıf hocamız günlüğü alıp okumuştu ,anneme beni doktora götürmelerini tavsiye etmişti *. o dönemlerde günlüğüme yazmak istediğim çok şey vardı aslında, daha sınıftaki olayları karikatür haline getirerek günlüğüme aktarmayı düşünüyordum. o dönemlerde uzun süre günlük tutma hevesim yerine gelemediği için yapamadım tabii.

ergenliğimde tuttuğum günlüklerden sonra bir daha da günlük tutmadım düzenli olarak. günlüğüme sadece ayda bir falan bir şeyler yazıyorum, onları yazarken de hafiflemiş hissetmiyorum eskisi gibi.

sanırım geçmişe dair özlediğim şeylerden biri de bu. gün sonunda günlüğüme bir şeyler yazarak içime attığım şeylerin hafiflemesini sağlamak.

iç çektirir. 3 gün önceki ruh halimle şimdiki hiç benzer değil ya. buna çok üzülüyom. 3 gün sonra da bunu okuyup üzülecem.

bir de yıllar önce yazdıklarım var, hepsiyle de aynıyım hala. değişkenlik gösteren şey zaman ve bakış açısı. her şey tekerrür ediyor gibi.

bir kütüphane dolusu günlüğüm var. bir buçuk yıldır hiç deftere yazı yazmıyorum, normal sözlük geleneksel alışkanlığımı öldürdü, (normal sözlüğe gıcık kapıyorum, sebebi şimdilik bende kalsın.)

bazen eski günlükleri okumanın yararlarını çok gördüm, unuttuğunuzu hatırlayıp, doğru tercihleri vermenizde işe yarıyor. yer altı edebiyatı tarzı günlüklerim, benim kim olduğumu bana iyi gösterdi. artık "ben" demeyi bırakalı çok oldu, yazmıyordum öyle şeyler, şimdi de normal sözlükte yazmasam ne güzel olur da yazacağım.