eski sevgili ile gidilen yerlere bir daha gidememek

yenisiyle giderek aştığım durum.

akıl karı değildir. durduk yere başladığınız yere geri dönme riski taşır.

ayrildiktan sonraki ilk süreçte basa gelebilecek olan durum. ancak aradan zaman gecince boyle bir problem kalmiyor. hatta o denli atlatirsiniz ki bir an sadece akliniza duser, 'aa onunla burada da yurumustuk' diye.

gidememiştim. hala da gidemem çünkü kaybolma alışkanlığım, daha doğrusu lanetim var. nereye gitmek istersem gideyim illa ki bi ara kaybolur yol sormak zorunda kalırım. gitmek istediğim her yere geç kalırım bu yüzden. hatta bazen gitmek istediğim yere varamadığım için vazgeçip evime yakın olan mekanların yolunu sorarım.

eski sevgilim denen şerefsiz köpegin tek işe yaradığı zamanlar da kaybolduğum zamanlardı. telefondan bana evimin yolunu tarif etmişliği vardır.* *

ne kadar salak salak tavırlar bunlar. kaç yaşındasınız oğlum siz. büyüyün biraz.

(bkz: kim bilir kimlerle geldin daha önce buraya)

küçük bi yerde yaşıyorsanız zaten zaman geçirmek için pek bi seçeneğiniz yoktur. gitmek zorundasınızdır. ayrılığın ilk zamanlarında oralardan her geçtiğimde burda oturmuştuk, şurda yemek yemiştik, orda şu şarkı çalmıştı diye ağlamaklı oluyordum. ama bu durumda terk edilmiş olmamın da etkisi var bence. ayrılan taraf ben olsaydım muhtemelen önemsemezdim. belli bir süre sonra onu anımsamalarım da azaldı. fakat siz bu durumu takıntı haline getiriyor, oraya hiç gidemiyorsanız veya ordan her geçtiğinizde ayrılığın ilk günü gibi hissediyorsanız acı çekiyor ve durumu hala kabullenemiyor olabilirsiniz.

geçmiş geçmişte kalmıştır. çok da takmaya gerek yok bence.

maalesef ki aynı işyerindeyiz. ayrıldık, modum yüksek mis gibi. herkesle şakalar, komiklikler gırla. sonra o geliyor, mutsuz, suratı beş karış. alıyor beni düşünceler;

- n’olmuş olabilir?
- biri ölmüş gibi davranıyor, sorsam mı? *
- konuşsam kızar mı?
- başkalarıyla muhattabım, aniden susarsam onun yüzünden enerjimin çöktüğünü algılar mı?

işe mutlu geliyor, yine düşünceler;

- n’oldu bu kadar sevinilcek?
- hayatına biri mi girdi?
- mutlu olmasına sevinmem gerek, ne biçim insanım ben diye kendimi yargılamalar…

ben şakalaşırımda o başka insanlarla şakalaşmaz mı? değişik düşünceler;

- o’nu etkilemeye mi çalışıyor?
- neden o’na gülüyor/ güldürüyor?
- bana misilleme olsun diyemi yapıyor

sonra başlıyorum onu yargılamaya;

- ne biçim insansın sen, kalbin mi yok acaba yada varda bana mı çalışmıyor?
- insan insanı böyle acıtmaz

sonra kendimi de yargılıyorum;

- asıl sen ne biçim insansın
- empati yapabilseydin, sen amaçsızca arkadaşlarınla şakalaşırken onunda bir amacı olmadan insanlarla eğlenebilmesinin normal olduğunu kavrayabilirdin.
- seni neden sevsin?
- neden sevmesin, ona hep iyi davrandım.


arada ihtimal perileri uğruyor;

- beni seviyor mudur hala?

neden sevmesin? bir kere sesini yükseltmedi. ayrılırken kırmadı, dökmedi. modu düşük olduğunda hep özür mesajları yazdı. “kızgındım biraz umarım kırmamışımdır seni” diye.
bende onu hiç kırmadım.

- neden sevsin?
sevse ayrılır mıydı? sevmiyor ama neden hala modumu umursayıp gönül almaya çalışıyor? neden kafamı karıştırıyor, bilerek veya bilmeyerek?

evet ne diyordum? maalesef ki aynı iş yerindeyiz ve hal böyleyken yaramın kabuk bağlaması sandığımdan daha uzun bir süreç gerektiriyor.

eski sevgiliden kalan kalple yaşamaya devam etmek kadar zor değil bence. yine de üzer tabii. anı varsa her yer üzücüdür.

çok kez giderim hatrı kalmasın.
valla gidebiliyorsanız hep gidin bütün hatıraları hissiyatları bozmaya çalışın.
arkadaşlarla gidin, sevgililerle gidin.
denk getirin yani.
hafıza beladır.

yooo bence gidilir.

çok doğru tespit.

kafanda silersin onu, yaşanmışlıkları daha doğrusu sildiğini zannedersin. bastırırsın kafanda. ismini cismini unutmak istersin. yaşadığı şehri,onunla kurulan hayalleri. bu böyle gider. neden peki? acı duymamak icin bir savunma mekanizmasi. beynin insana laneti.bastirdikca kabarmasi.sonra da ruyanizda, sokakta, meydanda çıkıverir karşıniza. algida secicilige ugrarsin. yıkık yıkık dolaşır varsa bir cigara yakarsın. sen o an bellki o gunlerde onu dusunuyorsundur, o da bir başkasını. bu dusunce acı verir. saplantı yaratir. kabuklar açılır. yara kanar da kanar. iyilesmek mi? eskinin aynisini ya da benzerini bulana dek iyilesmez yara. bulabilir misin? bulursun. eskiyi de unuttugunu zannedersin bulunca. dışardan bir anlığına baksan ki bakacaksin illa. aslında eski sevgilinin bir yansıması bu kadin. hikayede yeni kadına nolacak zulum, izdirap dolu, sevgi arayan bir kadin. kimse mutlu olamayacak. haliyle bir insandan kalan anılar canınızı yakmayincaya kadar ,bundan kastim isminin bile aninmasi kisiyi üzmüyorsa, bekleyiniz. kimseye zulum etmeyiniz. hakkiniz yok. bencil olmayın.

sonuç olarak; leyla yı çağırın ne zaman çağırın mecnun olup yola dusecekseniz.gecmise degil de gelecege bakacaksaniz cagirin.

eski sevgili değil ama en yakın arkadaşım ile yollar ayrıldıktan sonra bu durumu yaşamıştım. sürekli heybeliada'da vakit geçiriyorduk. bir çok anımız vardı. en sonunda o özlem hissini yok etmek için heybeliye gittim. alman koyuna yürümeye başladım. inanılmaz bir duygu fırtınası yaşamaya başladım. anılar canlandı ve bir anda ağlama krizine girdim. özlem duyguları her yanımı sarmıştı. 1 saat sonra yavaş yavaş toparlamaya başladım. o günden sonra da kimse için ağlamadım. bu süreçten sonra da olmaz diye düşünüyorum.

taze ayrılıklarda geçerlidir.

a-aa tapusu ona mı ait giderim ben.

çok pis etkileniyor insan o günleri özlüyor ve geri gelsin istiyorsun. gitmemek lazım.

açılın benim bu.

kaleiçi'nin rahat 5 sokağına girememistim aylarca. kaldığımız otellerin önünden geçmek istemiyordum çünkü. tabi şimdi umrumda değil.

“huzur” - ahmet hamdi tanpınar

nuran
istanbul

aşk ve bakış

o zaman benim koltuğumda oturmamam gerekir ki cidden zorlanıyorum.