eski sevgilisinin hediyesini atmayan insan

atamam çünkü çok kıymetli anlar paylaştık birlikte. hiçbir şeyin değilse bile o anların hatırına saklarım ömrüm boyunca. hem bilirim ki o da saklar…

muhtemelen eski kız arkadaşlarım.
bi takım agent provocateur olmuş kaç para...

şu derin ve özlü sözümle dahil olmak istediğim başlıktır: aşklar biter, hediyeler kalır.

ya bi arkadaşa manitası pahalı bi kulaklık almış. ayrıldık diye vermeye kalkmış, kabul etmeyince de çöpe atmış. anlattı bana, sakince enayisin dedim ve çayımı yudumladım. ya diyo ben acı çekiyom da kulaklık mı düşüncem de, onun olsun da bi şeyler. enayisin dedim tekrar. niye diye soruyor... onun da olmamış çöpün olmuş çünkü dedim.

sonra barıştık diye geldi. ve dudaklarımdan o kelime döküldü: enayisin...

sanırım bende sizdenim. kullanmasam da hala saklarım..

ne hediyesini, ne mesajını ne fotoğrafını asla saklamam. ne kadar değerli olursa olsun ya çöp ya gözümün görmeyeceği başka birisine veririm. sevgim bitsin/ bitmesin geçmişte yaşamayı sevmiyorum. gidilen yerlerin önünden bile geçmem.

ben.

birinden atkı var, ikisinden anahtarlık, birinden biblo vb hepsi duruyor. hepsi instada da ekli ve konusu açılırsa cimrilik konusundan laf çakıyorum, millet manitine altın maltın alıyor sen anahtarlık.

akıl sarhoşluğunun, akıl tutulmasıyla birlikte hareket ettiği bir eylemsizlik halidir. olmad8 mı koleksiyonunu yapın.*

hiç atmayıp sıkı sıkıya bağlanmak kadar, atmak için aşırı çaba harcayıp, onu yok etmeye çalışmak da aynı şekilde saplantıya işarettir. bendeki hediyeleri düşününce, işime yarar bir şeyse kullandığımı, değilse de bir şekilde atılmış olduğunu farkettim. bazı hediyeler, hediye alınmış olması için değil de, cidden bir yaşanmışlığa ithafen alınmış ve hep onu hatırlatıyor olabilir. bu tarz hediyelerin tutulmasının bir anlamı olmadığı kanaatindeyim. mesela beraber gittiğiniz bir kursta, öğrentiği teknikle sana yaptığı bir bileklik. bunun kullanım değeri yoktur, tamamen manevi ve kişiyi çağrıştıran bir şeydir. kesinlikle atılmalı. öte yandan sırf hediye vermek için alınmış bir çanta, kravat, bilmem ne, bu tarz eşyaları kullanın, boşa atmayın. unutamıyor, her gördüğünüzde onu hatırlıyorsanız ona bir şey diyemem, bu biraz da mizaç meselesi.

bana almış olduğu ceketi geri isteyen bir sevgilim olmuştu ve bunu bir gece kapıya dayanıp zili çalarak yapmıştı. o ceketle beraber bende kalan hırkasından tutun hediye ettiği kaleme kadar her şeyi, tek bir parça atlamadan bir poşete doldurup kendisine vermiştim. o bana, ona aldığım hiçbir şeyi iade etmedi zaten istemedim de. ama onda kalan ve eski tarihli yazılarımın olduğu bir defterim vardı. sadece ona üzülmüştüm. onun dışındaki sevgililerimden en çok kitap kalmıştır kitaplığımda. baktıkça onları hatırlamam çünkü geçmiş geçmiştir. güzel kitaplar neden atayım ki? mumlar var mesela yakıyorum arada. niye atayım yakıp onları mı düşünüyorum sanki? o insan içinizde bitmişse ve hediye etmiş olduğu eşya işinize yarıyorsa bence de kullanılabilir. ama onun aldığı hiç çıkarmayacağım kolyesini bilekliğini de sırf güzel diye takmayın. onun anı değeri vardır. yani eski sevgilinin hediyesini tutmak için iki şart var bence anı değeri olmaması; aranızdaki bir espriye dair sadece ikinizin anlayacağı bir eşya olmaması ve o kişinin içinizde ölmüş olması.

15 sene olmuştur.



parmak kuklası...
atmam.

en güzel hediyesi gülümsemesiydi, onu da ölene kadar unutmayacağım.