eskişehir

doktora yaptığım fantastik şehir. uzun zamandır gidemiyorum.

kanka nerdesin neyse zaten 15 dk ya heryerdeyim diye dalga geçilen ufak ama öğrenci ye dayalı hayatı olan bir şehir.

anadolu'nun medarıiftiharı olan şehir. kırım tatarlarının yoğun olarak bulunduğu bu şehir, yılmaz büyükerşen'in yıllar süren çalışmaları sayesinde bozkırda bir venedik etkisi göstermektedir. şehrin tam ortasından geçen porsuk nehri, kocaman parklar, tiyatrolar ve müzeler ile insanların yaşamak için can attığı bir memleket haline gelmiştir. şehrin demografik yapısı da şehir ile beraber doğru orantıda gelişerek günümüzde eşine az rastlanan aydın bir kent haline gelmiştir.

güzel memleketim, yaşadığım şehir. üç universitesi oldugu için öğrenci şehri olarak anılır, öğrenci nüfusu fazladır. pandemi nedeniyle boş kaldı ama.
bu aralar eskişehir'e gelmek için pek uygun bir zaman değil, eğer soğuk sevmiyorsanız.
kar yağdı bitti, şimdi sıra o meşhur eskişehir ayazında.

bir kere daha üniversite okusam yine orada okurum dediğim şehir. sabahtan beri okuyorum, çıkıyorum başlık yine önüme geliyor. bu kez dayanamadım. sevmeyenleri ve kötüleyenleri gördüm, esefle kınıyorum. son üç yıldır gitmedim ama sanıyorum ki hala aynı güzelliktedir, hala medenidir. masal şehri diyorlar haklılar. hem kimin üniversite anıları yıllar geçtikçe masallaşmaz ki? hele ki gecesinde gündüzünde özgürce dolaşabildiğin; konserinden, tiyatrosuna kolayca ve ekonomik açıdan zorlanmadan ulaşabildiğin bir şehirde ise.
futbolu hiç sevmeme rağmen hala zihnimde bir yerde "es es ki ki eski eski es" sloganı döner arada bir.
bir de 2. lig a grubuna çıktıkları gün eskişehir'de hayatın durması hadisesi vardı ki böyle bir fanatizm ama bir o kadar da güzel kutlama hatırlamıyorum. tramvay, otobüs, taksi tüm ulaşım araçları olduğu yerde kalmıştı. herkes bağırıp şarkılar söylüyordu. odunpazarında otobüs daha fazla hareket edemez hale gelince şoför kontağı kapattı. bir polise sordum "abi biz eve nasıl gidicez?" diye. valla ben de bilmiyorum aracı burada bırakıp ben de yürüyeceğim, diyerek yanıtlamıştı. tabana kuvvet tepebaşına gitmek zorunda kalmıştık bir ton insan. ama isyan ederek değil onların sevincine ortak olup neşe içinde.

bir gidip kesinlikle görmek istediğim şehir içimde bir uktedir.

araştırma şirketi numbeo'nun her yıl açıkladığı dünyanın en güvenli şehirleri listesine göre 2020 yılında eskişehir 8. olmuş. ilk sırada bae'nin başkenti abu dabi yer alırken son sırada venezüella'nın başkenti karakas yer alıyor. antalya 61’nci, izmir 77’nci, başkent ankara 182’nci, istanbul ise 263’ncü sırada. avrupa’nın önemli başkentlerinden paris ise 312’nci olmuş.

kaynak: bundle.app/EqYizz9Q

türkiye istatistik kurumu (tüik) verilerine göre nüfusu 888 828 kişi olan şehirdir.

2 sene yaşadım. yurtta da kaldım evde de. soğuk , çok soğuk daha da soğuk olacak bu gece şarkısının geçtiği yerdir. eti fabrikasından yayılan inanılmaz bir bisküvi kokusu vardır. bu kokuyu alınca fabrika satış mağazasını yağmalamaya giderdik ki zaten bedavaya yakındı. bu olaylar 25 yıl önceydi. sonradan paris oldu.

öğrenci şehridir. insanları cana yakındır. türkiye'deki suç oranı en düşük ildir (geçenlerde yapılan araştırma sonucu bunu teyit etmektedir). sosyal olanakları fazladır. araba kullanımına gerek yoktur. çoğu yere yürüyerek gidilebilir. hele de üniversite caddesi taraflarında ikamet ediyorsanız araba satın almanıza gerek yoktur. espark adında bir avmsi vardır. 222 park ı meşhurdur. ünlü isimler burada ara sıra konser verirler .

türkiye'nin avrupası olarak nitelendirdiğim, hakkında birkaç öneri ve tecrübelerdde bulunacağım güzel şehir. eskişehir ile ilk tanışmamın ardından 4 sene geçmesine rağmen bu geçen süre boyunca eğitim, iş gibi hiçbir gerekçem olmamasına rağmen sayısız eskişehir seyahatinde bulundum. gerek otellerinin ucuzluğu, öğrenci şehrinin vermiş olduğu muhteşem enerji, porsuk'un orda rumeli çikolatacasına oturduğumda seyreylediğim panodan haber okuyan yaşlı, cumhuriyetin ilk yıllarında gibi giyinmiş dedeler, nineler...

akşamları dışarı çıkmayı fazla sevmeyen birisi olarak beni gece yarılarına kadar barlara kilitleyen, sokaklarında gezdiren, adını anlamlandıramadığım bir enerjiyi içinde bulunduruyor. ciğerci ahmet, 222 park, varuna gezgin, barlar sokağındaki publar, sazova parkı, botanik bahçe, odunpazarı modern müzesi, bal, odunpazarı evleri, balmumu müzesi, muhtelif diğer müzeler mutlaka gezilmeli diye düşündüğüm yerler arasında. tüm bunlar ve şehrin insanda yarattığı avrupai enerji için bir teşekkür de sn. başkan büyükerşen'e de teşekkür etmezsek olmaz, kendisine (bkz: kafa) 'dan selam gönderelim. :)

çok güzel anılarımın olduğu ve her ziyaret edişimde o ilk zamanları hatırlayıp her daim sevdiğim şehirdir.
(bu arada en son gideli de 8 sene olmuş)
biz orada okurken daha yenikent bile yeni yeni bitiyordu.
ilk bloklarda* bir sezon geçirmişliğim vardır. ayaklara poşet takıp eve giderdik, çamuru siz düşünün.
90'ların başı ve ortasına kadar tipik bir anadolu şehri ama halkı samimi ve öğrenciyi de gayet seven insanlardan oluşuyordu.
-istisna her yerde vardı, onlar kaideyi bozmazlar.
(halen daha görüştüğüm çok iyi 3 arkadaşım var, ikisi yerlisi bir diğeri de okuldan sonra oraya yerleşti)
seneler seneleri kovaladı 4 sene kaldık ve biz mezun olduk ama bir sahil çocuğu olmama rağmen es-es'i her daim sevdim.
köhneliğini, samimiyetini, öğrenci şehri oluşunu ve anılarımı, yaşadıklarımı, edindiğim güzel dostluklarımı sevdim.
ben 3. sınıfta iken yılmaz büyükerşen hoca ayrılmıştı dekanlıktan yanlış değilsem sonra da siyasete atıldı ve halen daha ne kadar müthiş bir insan, hizmet insanı olduğu ortada.
bir şehir tüm paydaşlarıyla nasıl adam gibi bir şehir olur, onu gösterdi bence türkiye'ye. insanı da iyidir es-es'in, ben 4 sene boyunca kaldım ve haklarını verebilirim, tabi üstünden çok zaman geçti. mezuniyetten ve diplomamı aldıktan sonra askerliği bitirdik, hayata atıldık, sonra 2002 senesinde gitmiştim ilk ve ağzım açık kalmıştı gördüğüm o değişime.
bu arada oraları bilenler için ben 2. sınıfla beraber *kızılcıklı'dan hemen sağa dönünce tren istasyonuna doğru giderken sağda moda apartmanı vardı, işte orada 3 yıl geçirdim.
hemen yanında da moda taksi durağı vardı, herhalde yine vardır her ikisi aynı isimle.
bu yaşıma geldim herhalde 35 il gezmişimdir, istanbul'a çok sık giderim yakın olduğum için, bana aynı o zamanlarda tekrar üniversite okuyacaksın buyur seneçekler deseler hiç tereddüt etmeden es-es derdim tekrar herhalde.

bir şehir. daha ilk ismini duyduğumda çok ilgimi çekmişti. "ne kadar eski acaba?" diye düşünmüştüm. *

olumsuz tek yönü dar sokakları ve bu yüzden bitmek bilmeyen kırmızı ışıkları olan avrupai şehir.

aşık olunası şehir, görmediğin zamanlarda özlediğin, gençliğin güzel geçtiği canım şehrim.. çok seviyorum bir şehirden fazlası benim için yine çok çok çok özledim...

ağustos ayında güneyli olarak kısa pantolon, gömlek dolu bavulla gidip, akşam 8 de titreyerek otele kaçtığımız şehir.

düzenli olarak olmasa da sıklıkla bulunduğum şehir. öğrenci şehri, iç anadolunun medeniyet beşiği, abi eskişehir yaa gibi durduk yere övmeye başlayan kalabalık bir güruh var, hiç anlam veremediğim. dümdüz bir şehir, abartıldığı kadar yok bence. 1 haftadan fazla kalındığında baymaya başlıyor hatta. yürüyerek şehrin dışına çıkabilirsiniz, denedim oluyor.

üniversite yıllarıma ev sahipliği yapan, şimdilerde burnumda buram buram tüten canım şehir. ayazıyla, (bkz: kalabak suyu)yla, barlar sokağıyla, (bkz: porsuk çayı)yla, adalarıyla ve şimdi dahasını saymaya gönlümün elvermediği nice güzelliğiyle, geçmek bilmeyen bir karantina gecesinde nedensiz düşmüştür aklıma.

2 aydır uzak olduğum ama yakında dönmeyi planladığım şehir. (some aile evi problems)

küspe kokusunu ozledim bile ...