gece buzdolabını açıp hiçbir şey almadan kapatmak

bu saatte bu kaloriye deger mi diye hizli bir matematik yapilmistir.

canım bir şey istiyor ama ne istediğini bilmiyor hali üzerine yapılan eylem. zira buzdolabında da olmaz o tarifi bulunamayan istek.

hic aklimdan cikmiyorsun

buzdolabı: "hayırdır bu saatte, elin de bir şeye uzanmıyor?"
b: "hiiç, öylesine bakmaya gelmiştim(!). canım bir şey çekiyor gibiydi ama çekmiyormuş."
buzdolabı: "iyi o zaman kapat kapıyı. gitti tüm soğuk hava."
b: "ayrıca ismin bence yemek dolabı olmalıydı. içinde buzdan çok yemek var. ve buz üretsen de genel hava biraz soğuk sadece."
buzdolabı: "uyanıkken rüya görüyorsun. demin dolap boş gibiydi. o yüzden el uzatamadın. ve bu durumdan ben bile utandım o yüzden öyle davrandım."

tuhaf biri olunca buzdolabınıza da kendinize benzetebiliyorsunuz. (:
yemekdolaplarını yemek doldurmamak için mi bu adı vermediler? böyle bir isim olsaydı bu sefer dolduramadık diye biz utanırdık bence. bizi düşünmüşler (!).

hava sıcakken ve akşamın ilerleyen saatlerinde çok yaptığım eylemdir. halbuki yat zıbar...

bazen acip hicbisey olmadigini gorup kapadigim olmustur. bildiginiz buzdolabini icinde sadece yogurt varken acip bos bos bakip kapadigimi hatirliyorum. bazen de istedigini bulamazsin

çelik gibi sert sinirlere sahip olmayı gerektirir.
bende yok o mesela.
açıyorum, biscoff creamy bana bakıyor.
hemen iki kaşık, oh.
üzerine buz gibi su.
uykuya devam*

iradenin tillahıdır

psikolojiyi kandırma şeklidir. gece yemek yememeniz gerektiğini bildiğiniz halde, gece acıkırsınız çünkü zihin yasak olan olguya direnç göstererek ona karşı istek oluşturur. dolabı açıp o yemeği yerseniz de, iradesizliğiniz yüzünden pişmanlık yaşarsınız. ben her iki ucuda gayet uzun süre deneyimlemiş biri olarak söyleyebilirim ki; finalde, açlığı, iradesizliğe tercih etmeye başladım.

çocukluktan - 25 yaşına kadar aşırı fast food beslenen bir kadındım çünkü her zaman yemek yemek benim için mutlu olma sebebiydi hele ki televizyon karşısında hamburger ya da pizza yiyorsam benim keyfime diyecek yoktu! ben hiç şişman bir cocuk olmadım. boy- kilo orantısı fast food tüketmesine rağmen, normal olan bir kız cocuguydum fakat ufak ufakta olsa, yıllarca oynamayan kilom artmaya başladı.( yine maximum değildi ama bana göre fazlaydı) sonra fark ettim ki doğam beni bir yerden mutlu ederken, başka bir yerden mutsuzluğa sürüklüyor. her ne kadar yemekten zevk alsam da, vücudumda var olmaya başlayan bozulmalardan hoşlanmıyordum. kilo alıyor olmam, vücut esnekliğimin minimal hale gelmesi, aşırı tembelleşme ve hiç bir şey yapmak istememe gibi abuk subuk tavırlar geliştirdim. vücut tembelliğe ve ağırlığa alıştıkça, eski dinamik ve enerjik yapınızı kayıp ediyorsunuz. 2 adım yürümekten erinen, spordan nefret eden biri olup cıkıyorsunuz çünkü vücut efor sarf etmeye değil, eforu tutmaya odaklanıyor. maalesef iştah'ın dur noktası yok. siz onu besledikçe, hep üst seviyeye çıkıyor. mide yedikçe genişler, dolayısıyla bugün 1500 kalorilik besleniyorsanız, yarın 3000 olabiliyor. bunun temel sebebi; iradesizlik, sıkıldığınız için yemek yemeniz, her canını istediğinde yemek yemeniz( aç- tok fark etmez)



ben kendi sürecimde baktım ki yerken mutlu olsam da, vücudumun görünüşünden ve enerjisizliğimden mutlu değilim bir anda bıcak gibi tüm yemek alışkanlıklarımı kestim ve kökünden değiştirdim. kararlı ve iradeli bir yapım var. " yemem" dediğimde, yemiyorum. hep bu yönüm sebebiyle çok kazanıyorum. bu karar aşamasından sonra, hızlıca orijinal kiloma geri döndüm ve trans yağ ile elde ettiğim fazlalıklarımdan eser kalmadı. dönem dönem benimde canımın cok cektiği zamanlar oluyor ama dozunu kaçırmamak ve sporla nötrlemek koşulu ile kendimi sımartıyorum. dolayısıyla, fiziken mutlu olmanın yolu o dolabın kapağını seyirlik açmaktır.

az evvel gerçekleştirdiğim hadise. susamamış olmama rağmen bir şey yememek için buz gibi su içtim midem ağlıyor şu an hatta daha çok küfrediyor sanki.

gece buzdolabini acip hic 1 sey olmadigini gorup aglamaktan daha fazla can acitmaz hswnhsnshswnsb

lan yazarken gulesim geldi nedense

aç degilsin simdi sakince dolabın kapağını kapat...

gece sevgiliyi bir kere öpüp, arkanı dönüp yatmak gibi...
çok ayıp!

hiç yapmadığım bir hareket.

bunu yapabilecek irade de olan arkadaşlara şehrin altın anahtarı verilsin lütfen. şu an aklıma daha büyük bir ödül gelmedi.

soğuk su bulma hayaliyle yaptığım eylem ama maalesef her kapağı açtığımda soğuk su içmemem gerektiğini hatırlayıp geri kapatıyorum.

bu bende daha farklı bir formda oluyor,
biz dolabını bakkal dükkanı gibi algılıyorum herhalde açıp bakıyorum yok bunlar değil deyip kaptiyorum çünkü.

gece olmasa bile gündüz vakti de böyle yaptığım zamanlar oluyor.ve gözümü malzemelerle doyuruyorum.bir şey yemiyorum.sonuçta insanın gözünü ancak toprak doyurur.bunu market rafları için de yapmanızı tavsiye ediyorum. sonra diyorsunuz ki iyi ki bir şey yemedim,nefis her şeyi yemek ister,kahvaltı yapmış olsanız bile öğle olmadan atıştırmak ister ki bunun karaciğere zararı da vardır. stresliyken yemek yeme isteğinizi de bu şekilde azaltabilirsiniz. sonuçta irade bizim,beyin bizim.yeme arzusu ve yeme ihtiyacı farklıdır. ibrahim kalın beyefendi'nin dediği gibi ihtiyaçlar sınırlı, arzular sınırsızdır. nefsin dizginleri bizim elimizde olmalı yoksa yanlış yollara bizi götürür. şu bir gerçektir ki nefsin azgınlığı da boğaz ile başlar,azgın olan nefsi durduran tek şey boğazdır.bu konuda herkese başarılar dilerim.allah yâr ve yardımcımız olsun.

1 sey olmamasindandir. evet.

buzdolabına bir şey koymuş da olabilir. *