geceye bir karikatür bırak

evlenmek, kendi evini kurmak, çocuklarının olması ve bir gelirinin olması seni yetişkin yapmaz.
seni yetişkin yapan şey kendi ebeveynlerinden duygusal, bilişsel ve davranışsal olarak ayrışmış olmaktır.

eğer bu gerçekleşmemiş ise kendi seçimlerini yapman mümkün olmaz.
ya birilerine karşı hareket edersin ya da birilerinin kontrolünde. bunlardan biri diğerinden daha iyi değildir. ikisinde de seçimler, seçim değildir.

maalesef kimi ebeveynler çocuklarının kendilerinden ayrışma girişimlerine set koyarlar. bu girişimler yemek, tuvalet ve uyku ile bebeklik döneminde başlar ama o zamandan itibaren ebeveyn; bu girişimlere karşı engelleyici davranır. kimi ebeveynler çocuğun kendisine bağımlı kalmasını ister. onun kontrolünün kendinde olması ister. bu ebeveynin kendi ihtiyaçlarını karşılamak için çocuğu kurban etmesidir aslında. yalnız kalmamak için çocuğuna tutunur.

yaşamın içinde kendi varlığını hissedemeyen pasif ebeveyn, çocuk üzerindeki etkisinden hoşlanır ve bunu sürdürmez ister. bazen bağımlı kişilik özellikleri olan ebeveyn çocuğuna bağımlı hale gelir. bazen çocuk üzerinden kendi bitirilmemiş işlerini tamamlamak için çabalar.

bazen çocuk ebeveyninin ikamesidir.
bazen çocuk kurtarıcıdır.
ama maalesef çocuk sadece çocuk değildir. ebeveyn için birçok temsili olabilir.

işte bu durumlarda çocuk kendi yaşamına yönelemez ve kendisinden beklenilenleri vermek zorunda olan biri olmak zorunda hisseder. bunu yapmayınca kendini suçlu ve sevilmeyen hisseder. ama çocukluk çağında içimize ekilmiş bu tohumları, yetişkin tarafımızla yeniden işlemeli ve dönüştürmeliyiz. onların bakmamızı istediği pencerelerden bakmayı bırakmaya gönüllü olmalıyız ve ebeveynlerimizin gözünde suçlu olmaya gönüllü olmalıyız. bu şekilde bu sistemden çıkabiliriz ancak ve ancak bu şekilde ayrışabiliriz.

psikoterapist ziya ünlütürk