gerçekçi olmak

imkansızı istemekle başlar.

daha az üzülmeni sağlar.

hastalıktır.
milyonda bir görünür ama minyonda bir görünmez.
ne gerek vardır aslında. kimse gerçeği duymak istemedikten sonra.
tehlikelidir. savunmasız bırakır. açıksözlülükten hallice, patavatsızlıktan çok uzaktadır.


iki kişi ile özdeşlemiş bu iki kelime dizisini
birinci olarak : "gerçekçi ol, imkânsızı iste" diyen che guevara
ve
ikinci olarak : o güzelim istanbul türkçesi ve muazzam üslubuyla, bilim insanı, aydın, düşünür, tefekkür sahibi , genel kültürü, bilgi birikimi, dinlerken düşündüren keskin zekası ile sibel can sölemiştir.
"yeter ki sevgilim gerçekçi ol"

bir düşünce biçimi değil aslında
bir kaçış şeklidir bazen.
hayal kırıklıklarımızı önceden gömmek için kazdığımız küçük mezarlardır gerçekçilik.
hastalıktır evet o kadar da övülecek bir şey değildir ve en sevdiğim sanatçı * söylemiştir bunun kurtuluşunu
“biraz ümit biraz neşe”

çok fazla olmamak lazım kafayı yersin sonra

hayata karşı gereksiz karamsarlıkla orantısız umudu dengelemektir. korkulacak bir şey değildir, sevilecek bir şey de değildir. gerçek gerçektir. o kadar.

çok severim.
gerçekler her zaman acıtır mı bilmiyorum ama çoğu zaman acıtır. acı gerçekleri söylemenin de her zaman yumuşak yolları vardır. lokal anestezi gibi düşünün. tam olarak bayıltmaz seni farkındasındır ama canını da yakmadan söyleyebilirsin bir şekilde.
benim tarzım ve dolayısıyla sevdiğim gerçekçilik budur.

bu her zaman mümkün olmasa da mümkün olduğunca acıtmamaya gayret ederim. herkes için farklıdır kimi çat diye geçirir neşteri ama bence tıp ilerledi nimetlerinden faydalanmak ve dilimizi biraz törpülemekte fayda görüyorum.

bahane/bahaneler üretmeyi, üşenmeyi, ertelemeyi, amaan sendeciliği ve bunlara da bağlı olarak ciddiyetizliği de ortadan kaldıran düşünce yöntemi.