aşırı gerçekçi anne tipi

bu bir özeleştiri başlığıdır. benzer anneler varsa ya da anneleri böyle olanlar varsa bilmek beni rahatlatacak.
ben çocuklarıma karşı aşırı gerçekçi bir anneyim. sevgimin gözümü kör etmemesine gayret ederken bir de bakmışım ki manyak bir anne tipi ortaya çıkmış.
her şeylerini acımasızca eleştiririm. fiziksel özelliklerini, okul notlarını, giyim kuşamlarımı gözlerinin yaşına bakmadan yerden yere vururum.
anne-evlat ilişkimiz ile ilgili bir sorun yaşamıyoruz ama bu kadar sivri dilli bir annem olsun ister miydim emin değilim. değişmeye çabaladıkça daha da korkunç bir karaktere dönüşüyorum sanki.
yaşlandıkça otokontrolümü kaybedip daha fena olursam beni evlerine sokmazlar herhalde.

açıkçası benim annem tam bu tiptedir. her şeyimi herkesin yanında eleştirir. ve bu onun en nefret ettiğim özelliğimdir. çünkü bir işe heves etmişken hem tüm motivasyonumu kırıyor hem de bir zaman sonra kendimden nefret etmemi sağlıyor. bana kalırsa anneler gerçekçi olmamalıdır. yoksa sokakta beni tanımayan ve bana ön yargı ile yaklaşan insanlardan farkı kalmıyor. küçükken annem ile bir şeyler yapmak çok hoşuma giderken artık odamdan çıkmıyorum ki bu beni de üzüyor. evet, çocuğunuzun annesi olabilirsiniz ancak bu onun içinden geçenleri anlayabildiğiniz anlamına gelmiyor. doğruyu söylemeniz gerekiyor elbette ama eleştiri ile bunlar çok farklı şeylerdir. eğer böyle devam ederseniz ileride çocuğunuzun sizinle ilgili hatırladığı anılar pek hoş olmayacak. bu durumu düzeltmenizi öneririm. özellikle ergenlik çağında ise.

aşırı gerçekçi olsa çocuğunu nasıl yetiştirmesi gerektiğini araştırır, okur ve tatbik eder.
gerçekçi yaklaşım çocuğu dinlemek ciddiye almak ve yaşına göre davranmaktır.
bir çocuk nasıl yetiştirilir sorusunun cevabını arayan bulur.
nasıl yetiştirilmeyeceği ise 1. ve 2. tanımda gösterilmiştir.

edit: biraz sert bir tanım oldu belki ama bunlar gerçekler...

yalnız kalma kızım. yaşlanınca sohbet edebileceğin bir evladın olsun.

başlık tanımına ithafen :
bu aşırı gerçekçilik değil. bu otoriter ve mükemmeliyetçi bir aile tablosu çiziyor gözümde.
dinleyip - anlamak, kalp kırmadan yanlışları söylemek gerek. hayatın gerçeklerini sertten ziyade yumuşak fakat anlaşılır bir dille anlatmak gerek. ebeveynliğin belki de altın kuralı tatlı dildir. bu yolla çocuğunuza hayatı öğretebilirsiniz.
bu aile tipi ile yaşayan çocukların ileride karşılaşacağı birkaç sorundan bahsedeyim : özgüvensizlik, çekingenlik, utangaçlık, ebeveyne karşı dinmez öfke, kendini ifade edememe, özeleştiri yapamama ve konuşmada güçlüğe kadar büyük sorunlar yaratır.
bu gerçekçilik değil yani.