gerçekle yüzleşmek

ne desem az kalır.

derinin yüzülmesi gibi bir şey.

aynı konuda birden fazla kez başa gelen durumdur

inandığın, doğru bildiğin, önemsediğin her şeyin bi illüzyon olduğunu görmek. öfkeyle başlayıp yerini hissizleşmeye bırakıyor. bir sonraki evre de kabullenip unutup yaşamaya devam etmek oluyor sanırım..

bilimi, felsefeyi önplana alıp yapılması gerekendir. yapılmazsa kader denilip geçilir.

uzun vadede insana mükemmel bir katkı sağlasa da kısa vadede çok can yakan durum. kaçmak ya da görmezden gelmek çözüm değil. hazır lafı açılmışken biraz sitem edeyim bununla alakalı.

çok sevdiğim insanlar var hayatımda. kimisinin yeri gerçekten ayrı, kimisinin varlığı mutlu ediyor ama yokluğunun da pek götürüsü olmaz. tüm arkadaşlık ilişkilerimde iletişime önem veririm. bu konuda vefa sahibiyimdir. onların halini merak eder iyiliklerini dilerim. dinlerim, ihtiyaç duydukları bir şey varsa yardımcı olmaya çalışırım. bir çoğunun tarafıma tavrı da aynı şekildedir. ama ne yazık ki kalbimi kıran bir kısım var. bazı arkadaşlarımı çok sevsem de yanlarında barınamıyorum. barındırmıyorlar. bir şekilde onlara olan sevgim ve saygımdan tekrar şansımı deniyorum, sonra tekrar. bir yerden sonra bu kapıyı çalma artık kokusu sarıyor etrafı.

e iyi de çok sevdiğim biri içeride?
yok yok çalma.
ama?
çalma. açardı istese.

zınk!! gerçekle yüzleşme. halen üzülüyorum ama başta söylediğim gibi; uzun vadede mükemmel bir katkısı var.

bazen acitir ama gercek gercektir.