giyecek hiçbir şeyim yok

her sabah dolabımın kapağına yaslanıp, bir kaç saniye göz gezdirdikten sonra, istediğim gibi kombin yapamayınca bıkmadan sarfettiğim cümle. *

ama gerçekten giyecek hiçbir şeyim yok!

bir sanrı.

galiba bir süre sonra ya zevkler değişiyor, ya da kişinin kendini nasıl gördüğü..

baya gidip alışveriş yapmam lazım benim mesela..

allahım sen aklıma mukayyet ol.

5 tişört 5 pantolon yetiyor döndür döndür giy. çıplak olmamak için giyiniyorum da denilebilir.

kıyafet alma işleri bana çok zor geldiği için halimiz tam olarak budur.
üşeniyorum. millet çok seviyor bu giyim kuşam işlerini.. keşke çuval giyip çıkabilsek ve kimse yargılamasa.

dede hırkası var dolapta bi tane onu giymeye de utanıyorum.

maalesef çok fazla var. maalesef diyorum çünkü bunun saçma olduğunu biliyorum. ama çok beğendiğim bişiyi görünce kımıl kımıl oluyorum. sayısız bayanı giydirebilirim. keşke normal dolap olsa bizde de ya da bayan dolabı.

hiçbir zaman söylemediğim cümle. bu satırları yazarken üzerimde 10 yıllık, desenleri silinmiş bir penye var. çok nadir alışveriş yaparım. kız kardeşimin bu cümle hayat stili gibi bir şey olduğu için dolabı alıp alıp giymediği şeylerle dolu. ihtiyacım olduğunda ondan tedarik ediyorum. para bile harcamıyorum. anamın rahminden böyle fırladım sanırım.

kolay kolay üst baş alışverişi yapmam, yapamam . yeteneğim yok. çabuk sıkılıyorum. o yüzden giyecek hiç bir şeyim yok derim her zaman .

1 tane pantolonum var, ayakkabimi, ayagim 4 senedir buyumuyo diye hic degismedim aylar aylar once, hatta yaklasik 1 sene once koptu, tutkalla yapistirip oyle giyiyom.

boy artimim da 14'umde durdugu icin bicok kiyafetim 14'umden kalma.

burda da elin karisi kizi giycek bise bulamiyorum yeaaa desin.

ulan su fakirligin deee, erkek olmanin verdigi o hayvani icgudunun deee.....

gerçekten can sıkıcı bir durum. bende şöyle gelişiyor olaylar; giyecek hiçbir şeyim olmadığına kanaat getiriyorum, alışveriş yapıyorum “ohhhh” diyorum “bir sürü kombinim oldu” o ilk haftayı öyle geçiriyorum, hatta “off hangisini giysem acabaa” lüksüne kaçabiliyorum ama o ilk haftadan sonra var ya yine giyecek hiçbir şeyim olmuyor. anlamıyorum cidden.

kombinimin içime sinmediği gün mutsuz oluyorum. bazı garanti parçalarım var, modacı kişiliğim tıkandığında onları giyip çıkıyorum ve bunlar “aga ben bugün kendimi zor attım işe” kombini oluyor genelde.

giydiğimiz kıyafetler günümüzü çok etkiliyor. her anlamda etkiliyor. hem çevreye yaydığınız enerjiyi hem de sizin kişisel enerjinizi etkiliyor.
şık olduğuma inandığım günlerde beni yerde göremezsiniz…. o kadar havalı hissediyorum ki kendimi.
öz güvenim tavan bak anlatamam o yürüyüşü o havayı.
ama bi de kombinimin içime sinmediği günlerde görün besleme gibi hissediyorum kendimi… ne ben kimseyi göreyim ne kimse beni görsün…

çoğu zaman bu sanrıya ben de kapılıyorum. bazen kiyafetlerim beni yansıtmıyor gibi geliyor özellikle. kasım ayında canımı sıkan hadiseler neticesinde yeni kiyafetler aldım. gerekli miydi bilmiyorum ama insanların geri dönüşleri hoşuma gitti. kasım ayı mevzu olunca tabii abartttim biraz olayı. bir iki ay sonra aynı sorun bas gösterdi bunları giyip duruyorum başka şeyler giysem vs. ama durdurdum kendimi bayrama alırım dedim. her bayrama özgü kıyafet alma huyum vardır. neyse vel hasıl şubat ayının başında yine can sıkıcı birşey yaşadım. alışverişe tam yöneleceğim doğru bir başa çıkma yöntemi değil deyip geri durdum. sosyal medya hesaplarını az kullanmaya ve müzik dinlememeye karar verdim. teze yoğunlaşmalıyım derken, ev taşıma hususu gündeme geldi. evet taşınıyorduk ve bu taşınma çok ani oldu. normalde kıyafetleri hep ihtiyacı olan birine verirken bu sefer bunun için fırsat bile olmadı ve poşetlerce kıyafeti attım. (vicdanen çok rahatsızlık duydum.) bayramda kıyafet almaktan vazgeçtim o yüzden. bu ay kuzenimin düğünü var onun içinde evde olan bir kiyafeti giyeceğim uygun şalım yok sadece şal alırım. bir süre böyle yapacağım bakalım nereye kadar gidecek.