gülünmemesi gereken durumda gelen gülme isteği

ne okul ne tören en çok cenazede geliyor bu bana. zor tutuyorum kendimi. istemsiz bir şey

cenazede geliyor neden? hunharca hönküren değişik acayip şekillere girip kendini paralayan neler görmedi bu gözler. töbeeee sabah sabah girdiğim entry de eleee bi hoş oldu.

çıktığım mahkemede hakim karşısında gelen gülme... " dilimi yanağımı ısırdım gülmemek için " çok zordu çok.

birisi ağlamaklı bir şey anlatırken gülesim geliyo. saçma bir istek çözemedim.

ruyada gulunmemesi gereken durumda gelen gulme istegi gormek, kimi tabircilere gore arzularinizin gerceklesecegine, elinize ufak bir miktar para gececegine, kisa bir yolculuga cikacaginiza ve uzun zamandir gormek istediginiz biriyle hosca vakit gecireceginize delalettir.

baska tabirciler de dogumunuzda yardimci olan kadinin ureme organini gormenizin yakin olduguna, gelecekle ilgili beklentilerin bosa cikacagina ve allah'in her turlu belanizi verecegine delalet ettigini soylemistir.

takdir allah'tandir, ben bisey diyemem.

yanımda ahiretliğim olduğunda sürekli maruz kaldığımız durum. cenaze mi dersin, toplantı mı dersin kız isteme mi dersin her ortamda başımıza gelmiştir.

normal bir istek olsa iyi de o şey aklımdan bir türlü çıkmıyor ve gülme krizine girmemek için kendimi zor tutuyorum.

gerildiğim, korktuğum, hatta üzüldüğüm anıları bile o yoğun acı geçtikten sonra istemsizce gülerek anlattığım için yakınlarım dışında insanlar genelde pek ciddiye almıyor beni. kötü bir durum. bunu da bana bir arkadaşımın " üzüldüğün şeyi bile gülerek anlatıyorsun ortada üzülecek bir şey var ama üzülemiyorum." demesiyle fark etmiştim.

gülmemem gereken ciddi bir ortamdır ama sinir bozukluğundan mı, aşırı stresten mi bilinmez gözün bir şeye takılır, kafanda birden açılan tüm kapılarla yüz kaslarını tutmaya cabalarsın ama sen çabaladıkça iç gıdıklanman daha da şiddetlenir. hele yanında göz göze gelmemen gereken bir dostun varsa bittiğinizin resmidir

dilimi ısırırım
kendime acı veririm
olmadı kaçarım

genelde saygı duruşlarında olandır.
özellikle lisedeyken kendimi çok zor tutardım. her gün makara kukara takıldığım arkadaşlarımla on saniye önce ofansif mizahın en derinini yapıyorken müdürün sesiyle aniden aziz ve kutsal bir şeyler için sessizce yan yana durmaya başlamamız, dünyayı henüz anlamlandıramamış bünyemize eziyet gibi gelirdi. yan yana öyle beklerdik. gel de dur! o bir dakika çok büyük eziyet olurdu. gülsen okul önünde rezilsin. hatta bir ara düşünürdüm öğretmen olsam, en çok saygı duruşlarında sıkıntı yaşarım diye. şimdi hiç değilse insanların arkasındayım. kafalarına bakıyorum. öğretmen olunca öğrencilerin yüzüne bakmak zorundayım. haydaaaaa... o an sorgular sualler. aklına kötü şeyler getir. gülme gülmemelisin, gülme...

işte lisedeyken de o bir dakikalık sürenin bitip hemen ardından istiklal marşı'nın yüksek müzikle birlikte başlamasını beklerdim.
süre bittiğinde. marş yüksek sesle çalınmaya başladığında bütün gülme yoğunluğumu "kooooooooorkmaaaaaaaaa, sööööönmeeeez" kısmında yok ediyordum.

başlığı okuduğumda yedi-sekiz yaşlarım aklıma geldi.

babam pür dikkat haber ya da dizi falan izlerdi. biz de üç kardeş nereden buluyorsak gülecek bir şeyler bulurduk. susun derdi kısa bir sesizliğin ardından yeniden kıs kıs gülerdik. bu sefer daha net ve keskin bir kaşını kaldırarak gülmeyin derdi o dedikçe biz elimizle ağızımızı kapatarak böyle hunharca gülerek odadan kaçardık, arkamızdan “eşşoğlueşşekler” diyerek terliğini fırlatırdı. artık o gün kime, neresine denk gelirse ahhaha

gerginliğimin üst sınırda olduğu ciddi ortamlarda her zaman yaptığım eylem. müdür azarlardı, gülme tutardı. öğretmen sinirlenirdi , yine gülme tutardı. önlenmesi zor durumlardır.

geldiyse geçmiş olsun kralı gelse gitmez neyseki çok nadir olur.

ne zaman ciddi bi ortama girsem baş gösteren durumdur. gülme krizine girdiğim tek durum da budur. disiplin kurulu,saygi durusu,cenaze ve staj gorusmeleri icin gittigim sirketlerde basima gelmis olup olumsuz sonuclar aldirmistir. ınsanlarin ciddiyeti bana komik geliyor sanirim bilemiyorum. kemal sunal'ın gülen adam filminden fırlamış gibiyim adeta

bir kere cenaze evinde telefondan clash royale e girmistim. telefon sessizde degildi. millet sessiz sessiz aglarken butun oda su ses ile yankilandi. mosmor oldum. kuzen aldi goturdu sonra.

mülakatta yöneticiye ürün satmam istenen simülasyonda başıma gelen asla engel olamadığım durum. (mülakatı geçemedim)

bu olayın en çaresiz yanı da etrafındakilerin de gülmesini dilemektir durumun normalleşmesi buna bağlı ama gel gör ki sen kahkaha atarken yüzüne bön bön bakmaktan başka bir şey yapmazlar.

boş bulunma halidir. yoksa yolda yürürken düşen insana, insan niye gülsün ki?

benim belam bu. bazen iftar sofrasında ezanı beklerken ağır misafirler varken geliyor. bazen okulda dersteyken. gülmemen gerekiyor ya daha çekici oluyor. aslında komik bir şeyde yok. hiç sevmiyorum bu huyumu. geçen kardeşim için bir video çekecektim. benim bu ciddiyetsizliğimin yüzünden çekemedik. kendi çekti çocuğum videosunu. mesela birisi ağladığında da bazen geliyor. üzülüyorum ama salak gibi gülesim geliyor o an. kendime iyi bir dayak çekmek istiyorum. ben ağlarken biri gülse ağzını yüzünü yamulturdum herhalde. bence sinirsel bir bozukluk durumu da olabilir. gerilip gerilip duygu boşalması da yaşayabiliriz. ay bilmiyorum hiç sevmiyorum ya.