hafta sonu

tüm hafta gelmesini iple çektiğim geldikten sonra eee şimdi ne yapacağım dediğim haftanın son iki günüdür.

insan ve arabadan tut, dağıtılan gazeteye kadar her şeyin "fazla" ve de "çok" olduğu, kaçtığı hafta dilimi.

nedense çocukken öyle değildi.*

bir yandan bir saat çıkıyor. pili bitmiş. 10:28'de durmuş. bir ayın 15'ini gösteriyor. hangisi bilmiyorum.
bir yandan bir kalem. güzel yazısını hatırlıyorum. ve hayatına giren önem atfettiği tüm erkeklere kendi kaleminin aynısından hediye etme ritüelini.
gözlük duruyor şifonyerin üzerinde. camları tozlanmış. elime alayım, sileyim diye düşünüyorum. korkuyorum, dokunamıyorum.
bu kazağı verecek misin anne? çok sevdiği o kazak elimde duruyorum bir süre; kafam bomboş.
kitapları var. kütüphaneciyim ben, bağışlayacak yer bulursun, istemiyorum hiçbirini diyor. asla razı değil gönlüm. bakmıyorum bile o yana.

tek başıma, ama zihnimi meşgul eden diğer her şey tarafından da yalnız bırakıldığım kadar tek başıma bir hafta sonuna ihtiyacım var diyorum.
efendim diyor.
cevap vermiyorum.

cumartesi, uyduruk öyküm.

kimi zaman kayıp hissedersin, nasıl denir sanki kimseye ait değilmişin hatta bir eşin yokmuş gibi.
sana ait olmayan ve olamayacak bir ülkenin topraklarına göz dikmişsindir.
fakat o ülkenin zaten bir sahibi vardır.
kalbini kaptırıvermiştir zalim hükümdara.
sen sadece onun için bir isyancısındır.
bir hafta sonu belki benim olur dersin, sonuçta krall savaşa gidiyor.
arkasında ise savunmasız bir ülke bırakarak.

bir cumartesi gecesi yine o tepede yasak şehrini ve arzularının seni esiri eden şehre ve içindekileri izlersin.
bir yol belirir önünde, tüm nönetciler eğlencendedirler, kimseler görmezken sızarsın yasak olan ülkeye.
kocaman bir nehir karşılar seni, tepedeki ayın ışığı suya yansımasına kayar gözlerin sanki değerli bir mücehvere bakar gibi hayran oluverirsin...

peki o nehir kenarındaki güzele ne demeli, kalbinden vurmuştu seni değil mi bir bakışı.
işte yasak aşkların olayı da budur, bir bakışla gün yüzüne çıkarlar fakat o duyguların hepsi ama hepsi seni mahvederler, hem de milyonlarca kez.

gidersin yanına ve gözleriniz birbirinizin üzerindeyken senin tek düşündüğün şeyse, yasak ülkenin topraklarına sızmış bir isyancının aklına gelmemesi gereken şeydir.
dudaklarına bir öpücük kondurmak sanki bir randevu gecesindeymişsiniz gibi.
oysaki kalbin ve arzuların daha önce hiç böyle bir şeye ihtiyaç duymamıştı.

güzelin yüzünde kocamn bir gülümseme vardır, belki o da hissetmiştir senin onu öpmek istediğini ve onun büyüsüyle gülümsüyordur.
yanına yaklaşır ve kollarını sana sarar ve tek yaptığı sana sarılmaktır.
ve o anda aslında dudaklarına öpücük kondurma düşüncesi bile tuz buz olmuştur çünkü artık senin de bir huzur kaynağına ulaşmışsındır...
sonsuz bir huzur ve belki bir sürü veletle..

gözlerini açarsın ve tanrım ne rüyaydı ama dersin.
bir hafta sonulduğunda olsa ona sevgilim ve eşim diyebilirdin rüyalarındaki kadına.

ne demiş gabriel garcia marquez

her şeyin bir sonu var, doğrudur! ama en mutlu son hafta sonudur.

geldin mi yine gönlümün çiçeği.

planımın olmadığı zaman dilimi.

5 günlük aşırı yorucu iş temposundan sonra cuma günü 17.00 itibariyle başlayan, ancak daha "oh beee hafta sonu geldi sonunda." cümlesini bitiremeden geçip giden ve biten illet iki gün. lütfen biraz daha uzun sürebilir misin dostum?

oh ne güzel cuma geldi derken. bir görevlendirme yazısı ve 2 saat koruma kontrol neyse yapacak birşey yok cumartesi gezecek artık ormanda, dere kenarlarında...

ne çabuk geçti geçiyor. hafta içi böyle geçmiyor.
bir duygusallık çöküyor bu pazarları insana.
şimdi örneğin mersin de olmak izmir de olmak isterdim. hatta urfa da. çıkıp yürürdüm sokaklarda en azından. alışveriş yapardım.
uzun bir süre yokum iznimde geldi zaten. bay.

sabah geç kalkılacağının göstergesidir. dinlenme zamanı.

hafta icinin tersi.

isyerinde yalandan samimiyetler, yalandan asklar filan yasanır uzaktan uzaktan hafta ici.
haftasonu ise senin ozel alanındır. daha gercek iliskilerin ve daha gercek asklarındır.
tabi ki istisnaları vardır bu durumun ama cogunlukla boyledir.

velhasılı 2019 sonuydu yamulmuyorsam. daha covid yeni baslıyordu turkiye de.
ben cinli bir firmada calısmaya yeni baslamıstım.
haftasonu oldu. ben cevahir starbucka kahve icmeye gittim o haftasonu.
birden etrafımdaki masalarda is arkadaslarıma cok benzeyen tipler belirdi.
eksi sozluge hemen yazdım: -is: hafta ici calıstıgınız yer. işle askı karıstırmamak lazım. haftasonu benim ozel alanım. orayı bana bırakın.

ardından pazartesi oldu. beni isten kovdular. ihih.
patron calısanını haftasonu da istiyormus sanırım:)

nezdimde yatmaktan başka bir anlamı olmayan.

2 gun yokuz... bildigin her sey yikiliyor sanki.

cumartesi ve pazar gunleridir.

yetersiz süre.
4 gün çalışma 3 gün tatil, istek değil ihtiyaç.
zaten bundan 100 sene sonra 2-3 gün (o da evden) çalışma, gerisi tatil olmak zorunda.
kaynaklar yetmiyor yavaş yavaş.
saçma sapan ofis zorunlulukları, bunlar için harcanan paralar vs...

şimdiden geçelim işte.