hayatımızdan çıkaramadığımız toksik insanlarla ne yapmalı sorusu

"hayatımızdan çıkaramadığımız" mı?
tatlım, öyle biri sadece insanın "çocuğu" olabilir.
onlar dışında kim varsa vazgeçilebilir.
anne-baba-kardeş bile buna dahil.

ya biz buna eskiden toksin derdik ne ara toksik oldu anlamadim. lisede kulağıma çalınmıştı ilk olarak tonsin.
neyse, iki yol var. birincisi uzak durmak ikincisi öylece kabul etmek.

görmezden gelin.

bu benim ailem de var aile sonuçta atsan atılmaz. kulağını kapatıyosun onlar ne yaparsa yapsın he de geç kendini savunmaya bile kalkışma

dökün fare zehirini seke seke gitsinler geldikleri lağım çukuruna.
sıkıntı geldi valla toksiğinden ayrı, silkeninden ayrı.

olduğu gibi kabul etmeli
çok zor oluyor gerçekten çok yıpratıcı bir süreç ama
kabul etmediğin zaman daha yorucu oluyor
devamlı kendinle kavga ederken buluyorsun kendini
sürekli bir şeyleri ispat etme
haklılığını vurgulama çabaları
ama sonuç nafile
kabul etmekte fayda var
ağzınla kuş tutsan niye elin yok mu diyecek
elinle tutsan geçti diyecek
en güzeli artık ona göre değer biçme kendine
sınır koy, onun bakışıyla kendine bakma
o zaman etkisi az oluyor.
söylemesi kolay olmadığını biliyorum
ama
kabul etmekten başka bir yöntem yok

turşu diye cevap verilesi soru.

içinde zehir olan hasta biri ve bulaşıcı biri olarak kabul etmeye çalışın, bulaşmaması için acımayın ve yardım etmeye çalışmayın.

lavman detoksu. *

edit: kelenderis, cordarone! hadi yine iyisiniz köftehorlar. *

hayatınızdan çıkartamıyorsanız sorun sizdedir bu kadar.

elimden geldiğince uzak durmaya çalışıyorum