hayatından boş arkadaşları çıkarta çıkarta hiçbir arkadaşının kalmaması

+1

belli bir yaştan sonra çoğu insanın başına gelecek olandır. hayatınıza giren her insanı arkadaş olarak kodlamazsanız böyle bir yokluğa da düşmezsiniz diye düşünüyorum. bunu ben de zamanında yaşadım. özellikle iş vesilesiyle nedense arkadaş olmak zorundaymışım gibi hissettiğim insanlarla arama bir mesafe koyunca evet başta bir yalnızlık hissi oluyor ancak sonra kafanızın yüz yirmi saat izlenmiş survivor özeti ile dolmadığını fark edince bir oh çekiyorsunuz. ortak paydada buluşamadığınız insanları hayatınızdan çıkardığınızda geriye kalanlar gerçek anlamdaki arkadaşlarınız, dostlarınız oluyor.

nihayetinde kendinin de boş bir insan olduğunu fark eden kişinin gün batımına doğru motorunu sürerek sahneden uzaklaşmasıyla sonlanır.

bu ben. az önce 7 senelik dostumu çıkardım. niye mi nasılsın diye bile sormayan insana 7 sene fazla katlanmışım

çıkaracağım biri bile yok ki. konuştuğum kişiler var ama adı üstünde, konuşuyoruz. sohbet ediyoruz haftada bir sonra fıs.

ona çızık buna çızık. kimse kalmadı. ama iyi böyle. eşim, çocuklarım var. arkadaş da neymiş? yamuk yapanı bölerim ikiye.

hiç dolu arkadaş edinememiş olunduğunun göstergesidir. boş arkadaş sahibi olmaktansa yalnız olmak daha iyidir.

olması gerekendir. çürük elmaları ayıklamak şart. bir süre sonra yola seninle devam edecek gerçek dostlar bulursun nasıl olsa.

çok da dert olmayan durumdur. zira yetişkin bir insanın her anlamda kendi kendine yetebilecek maddi ve manevi donanıma sahip olması bir gerekliliktir.

çoğu kişinin başına gelecek olandır.maalesef böyle konularda içerisinde bulunduğumuz çevreden dolayı pek seçici olamıyoruz.idare etmeniz önerilir.

özellikle karantina döneminde kendimin iyice farkına vardıktan sonra neredeyse bütün arkadaşlarımı hayatımdan çıkardım. henüz lise çağında birisi olarak yaşıtlarımın muhabbetlerini ve tavırlarını garipsemeye başladım bu dönemde. sadece erkeklerden konuşup çevredeki insanların açığını arayan, her şeyi eleştirmek için fırsat kollayan kişiler olduklarını fark ettim. belki zamanında ben de öyleydim, bilemiyorum fakat şu an hayatın bunlar olmadan daha anlamlı olduğunun farkındayım ve bu nedenle bu tarz insanları hayatımdan tamamen çıkarttım. en ufak bir pişmanlığım bile yok ki bence kendime yapabileceğim en büyük iyiliği yaptım. artık bana gerçekten faydası olacak kişilerle ilişkiler kurmaya gayret ediyorum.

boşuna dememişler " ignorance is bliss." diye, cehalet hakikaten mutlulukmuş yahu. çevremdeki insanların ne kadar da boş olduğunu gördükçe ve her şeyi sorguladıkça günler geçtikçe iyice yalnız kaldım. iyi yanı şu ki, saçmasapan insanlara maruz kalmıyorsunuz ve hayat meşgalesi zaten zorken, bir de boş insanlarla vakit kaybetmiyorsunuz. ama tabi bazen insan arkadaşa da ihtiyaç duyuyor.

well, it is what it is

sırf etrafında birileri olsun diye boş olarak gördüğün ve sana çeşitli şekillerde zarar veren toksik insanları hayatında tutmaktansa ve arkadaşlarının hepsi böyleyse, hiçbir arkadaşının kalmaması daha iyidir.

can sağlığı..
kaliteli yalnızlık, kalitesiz kalabalıktan iyidir..

yeminle bu ben. az olsun öz olsun diye diye kimse kalmadı.

insanın kendini tanıması için yapması gerekendir

bana arkadasini soyle sana kim oldugunu soyleyeyim.

aslında hayatımızdan asalak akrabaları çıkarmak lazım. bize hem en yakın olup hemde bir o kadar uzak ve düşmanlar.

mutlu bile olunabilecek durum.

biraz abartarak söylüyorum : bir teki bile boş - insan- olmayan yığınla eşi, dostu, akrabayı sildim attım hayatımdan.
nasıl hissediyorsun diye soracaksın : tayini çıkmış memur gibi. yerinde ve zamanında bir : hay aksi!, deme fırsatım bile olmadı.
başkası olsa kafasına sıkar ama tevazü şeyetmeyelim şimdi.