hayatını evden işe işten eve şeklinde yaşayan insan

rutin yaşayan ,hayatı stabil, heyecansız geçen, dış dünyadan uzak kalmayı tercih etmiş insandır .

monotonluk maratonunun yolcusudur.
(bkz: sagopa kajmer)
üzücü bir durum.

hayata inanmıyordur.

her günü sanki aynı güne uyanıp aynı günü bitiren bendir...

pandemi döneminde diğer insanlar kadar sıkıntı ya da zorluk yaşamayan insandır, çünkü alışkındır monotonluğa. incinnmiştir.

eskiden çalışırken yorgunluktan başka bir şeye vakit bulamıyordum

gerçek anlamda çalışıyordur. yorgundur, vakit ayıramıyordur.

çoğu insanımızın çaresizlik içerisinde gerçekleştirmek zorunda olduğu eylem.evet çaresizlik içerisinde dedim çünkü ne yapabilir başka?hele ki çocuk okutuyorsa birde kirada oturuyorsa bu insandan nusrete gidip kafes yemesini bekleyemeyiz.hayat pek tozpembe değil.

modern maaş kölesi olan insandır.

robottur o, insan olsa duramaz.

buna hafta içi ya da hafta sonu yürüyüş yapıyorum,haftada bir dışarı çıkıyorum ben bu tanıma uymuyorum diye düşünenler olabilir,sizde,bende yine bir rutinin içindeyiz,sosyalleşmek,hobilerinin olması,yaşam sevincinin olması böyle bir şey değil çünkü.rutinlerimizin dışına çıkamıyorsak büyük bir kısır döngünün içinde kayboluyoruz malesef .

günümüz şartlarında benim.
arada mecburen market ve türevleri haricinde aynen başlıkta tarif edildiği gibi.

sadece o mu diye sordurtandır. bu ülkede rutine bağlamış hayat bile yüzlerce sıkıntıya gebe.

sokaklar tıklım tıklım, yürüyemezsin. ota boka sıra beklersin. evin tek göz odalı, eski, deprem olsa yıkılacak, cenazeni bulamayacaklar. için dışın beton olmuş, park gördüğüne şükredersin. et pahalıdır, yiyemezsin. her daim seviyesiz insanlarla muhattap olmak zorundasın. işsizlik bir dert, suç başka bir dert. hiçbir şey yokmuş gibi bir de sokakta başıboş gezen beş milyon suriyelisi çıktı şimdi.

kırk yılda bir sevdiğin grup gelir, bilet saniyesinde biter, alamazsın. her allahın günü eve dönüşünü trafiğe göre ayarlamak zorundasın, korna sesleri şehrin gürültüsü. hastaneye gideceksen randevun en erken bir ay sonra.

işyeri desen, yanında oturan adamla rekabet etmeye zorlanıyorsun. akşam bir şeyler içmek için bir yere git, mekan tıklım tıklım. kekolar hareketli sokakları basmış. şehrin havası kirli. geceleri dönüş yolunda can güvenliğin yok, hep endişelisin. yanındaki sevgiline laf atanı bile var. mekânlar kalitesiz, biraya su katıyorlar. sokaklar çöp pislik içinde kalmış, denizin bile kokusu kirli sahilde yürümek bile keyif vermiyor.

kıssadan hisse; bir 'hayatını işten eve, evden işe' şeklinde yaşamak var. bir de 'türkiye'de işten eve, evden işe' şeklinde yaşamak var.

hobi edinmenin lüks olduğu bir ülkede yaşadığımızı varsayarsak, şaşırılmaması gereken durum.
evden dışarı çıkabildiğiniz için şanslı sayın kendinizi.

bir yerden sonra tükenecek olan insandır.

dışarıya adım atmanın en az 100 lira olduğu dönemde en mantıklı harekettir. asgari ücret ile geçimini sağlayan bir insanı düşündüğümüzde 100 lira büyük para.

hayatını yataktan mutfağa, mutfaktan tuvalete, oradan da tekrar yatağa dönerek yaşayan * insandan daha iyi durumda olduğunu düşündüğüm insandır.

boş bir hayat yaşıyordur, "niye yaşıyorum lan ben", "ne yapıyorum yıllardan beri" deyip, isyanın dibine vuruyordur. *

siz sanki aksam dokuzdan sonra rio karnavalına katılıyorsunuz.

size daima, çalışmanın bir lanet ve emeğinse kötü bir talih olduğu söylendi... fakat siz acı içindeyken doğumunuzu bir ıstırap,bedeninizi taşımayı alanınıza yazılmış bir lanet olarak adlandırıyorsanız, ben ancak şöyle yanıtlarım: orada yazılanları sadece ama sadece alınteriniz yıkayıp götürecektir... bir de size, hayatın bir karanlık olduğu söylendi ve siz de kendi bıkkınlığınızda ancak bıkmışların size söylediğini tekrarlarsınız.
halil cibran/ ermiş