her şeyi içine atan insan

ben. konuşacak dermanım yok bir daha zira içimden sürekli konusuyorum zaten.

içimize atıyoruz da ne oluyor. biri gelip çıkarıyor mu? o dert hep içimizde kalıyor. zamanla küfleniyor belki ama unutulmuyor.
bıkkınlık belirtisidir. herşeyden bıkmışsındır olmuyordur karşındakine söylesen de değişmiyordur sen de içine atıyorsundur.

(bkz: cancer is loading)

bir gün patlayacağını bilen insandır efenim.
yeap o kişi benim.

dertleri içimize atıp dert kumbarasına çevirdik.

afedersiniz ama ruhu çöp tenekesine dönecektir.

zamanla kendi derdinde boğulur insan sosyal bir canlıdır içine ata ata nereye kadar ya derviş olur çıkar ya da deli olup çıkar.

bir zaman sonra daha fazla içine atamaz çok pis patlar...

insanı yiyip bitiren bir durum. ne yaşarsa yaşasın başkalarına anlatamayan ve dışarıya karşı bu durumu belli etmeyen kişiler.

içindeki şeylere sürekli olarak 'arkada boş yerler var, oralara doğru ilerleyelim' diyen; kendi içine ise hiç muamelesi yapan bir dolmuş şoförüdür.

bir sorun çıkmasın diye duygularını belli edemeyen insandır.

ben allaha şikayet ediyorum. ondan başka anlayan yok ve gerek de yok.

erkek arkadaşımın sen domates konservesi kavanozuyla kavga ediyorsun demesinden sonra eureka mantığıyla fark ettiğim duygu durumu. arkadaşlar yalnız bırakılıyorsanız elbette bunu yaşarsınız. birine kızarsınız içinize yöneltirsiniz, freud'un savunma mekanizması olan yer değiştirmeyi buna benzetmiyor değilim.

merhaba, isterse bir kısmını gönderebilir bana. içim sonsuz bir çöplüğe dönmüş durumda. benim dertlerim bana hayli az geliyor, onunkileri de yüklenirim hiç merak etmesin. birinin kendini feda etmesi gerek bazı durumlarda, ki bir işe yarasın. hem nasıl olsa alışmış bir kere, doku uyuşmazlığı falan yaşamaz içeride. bin kişi gamdan öleceğine, bir kişi kendi keder okyanuslarında sonsuza dek mahkum kalsa kafidir. kendisini suya bırakıp o eşsiz mavilikte gökyüzünü seyre dalmak koymaz ona. hadi bakalım hafifle biraz, geçmişler olsun sana.

içine atmak iyidir. pek zarar olmaz insana. ya da içine almak gibi. yakin kavramlar olsa gerek.

yavaş yavaş dönüştüğüm insan tipi.
"ne kadar efendi" derler.
bil(e)mezler...

azıcık daha fazla şeyi atsam ben maalesef...

ben asla değilim. bir kere ben birinin bana verdiği sır vb konular hariç herhangi bir duyguyu içimde tutamam, darlanırım.

böyle insanları biraz tekinsiz buluyorum, bir kısmını hariç tutarak söyleyebilirim ki bu insanlar genelde kindar ve intikamcı oluyorlar; bir insanda olabilecek en kötü 5 karakter özelliğinden 2 tanesidir.
bir de kendi duygularını ifade etmeye, derdini anlatmaya üşenen insanların bir kısmı bu kategoride olabiliyor.

ruhen yorgunluk tayfası da var, "anlattım da ne oldu?" diyenler; haklı olabilirler.

her ne şekilde olursa olsun fazlası insana zararlıdır.

babamdı o.daha doğrusu babammış o
kasım ayında öğrendik kanser olduğunu ameliyat kemoterapi ışın...tam çok şükür geçti derken metastaz yaptığını öğrendik ve üç hafta içinde kaybettik babamı.şu son onsekiz günü babamın yokluğunu özlemle mezara gitmenin ne demek olduğunu ne kadar anlatırsam anlatayım eksik kalan şeyler olacak. babam kadar gururlu bir insanın maddi durumumuzun çok kötü olduğu dönemlerde yaşadıklarını yaptıklarını öğrenmem ne kadar içimi acıttıysa birkaç ay önce birşeylere üzüldüğümü soyledigim zaman "sakın hiçbir şeye üzülme içine atma bak ben üzüldüm ne hale geldim sakın kızım" deyişini hatırlamak da o kadar canımı yakıyor.bilseydim yaşadıklarını hissetseydim hiç yalnız bırakır mıydım babamı.son aylarında sarfettiği bu cümle hayat düsturum oldu artık bu saatten sonra içime değil karşımdakinin kafasına atarım anca,işim olmaz.

kelimeler kifayetsiz diyerek içe kapanan insan.

anlatsa da faydası olmadığını tecrübe etmiş o yüzden kendi içinde halletmeye meyil etmiştir.

çok iyi bir yöntem olduğunu söyleyemeyiz tahta güvesi gibi içten içe yer bitirir insanı ama bazen mecburen böyle davranmak zorundasın.

son olarak; içine atarsın ama içinden atamazsın(!) diyorum.