her şeyin bir anda anlamsız gelmesi

egzistaniyalizm ve nihilizmin bile karşısında çaresiz kaldığı durumdur.*

durduk yere bir anda içine düşülen his. hiçbir şey hakkında detaylıca düşünmezken bile yaşanabilir. bazen rutin işlerini yaparken aklına saplanır bazense hiç yapmadığın bir şeyler yaparken. kimi zaman elinde olmayan sebeplerle oluşan hayatın akışı bunu tetikler kimi zamansa senin elinden gerçekleşmiş şeyler. matematiği yok bunun.

dipsiz bir kuyuda sürekli düşüş hali değil, kuyunun dibinde uyanış gibi. "noluyor, ne yapıyorum, neden yapıyorum?"

ne istediğimi biliyor muyum? beni ne mutlu ediyor? ne olsaydı"başarmış" hissederdim? beni bir bütüne tamamlayan eksik parça aslında ne? hiçbirini bilmiyorum işte. far görmüş tavşan gibi bakıyorum. deneysellik korkunç. herkesin her şeyi bildiğini sanardım, yanıldığımı anladığımda perişan olmuştum. yani aslında kimsenin de bir bok bildiği yok. herkesin farklı dertleri, farklı çözümleri var. sonuç olarak kimse bana tavsiyede bulunamaz kendi hayatım hakkında. çünkü ben benim. çözümü hep biz garip kulların bulması gerekliliği, hayatın en acımasız tarafı değil mi? öteki dünya hikayesi çok bir boş gelmeye başladı bana. her konu hakkında seçim yapmak zorunda oluşumuz ve hepsinin de sonuçlarına katlanmamızın gerekli oluşundan daha ızdırap veren ne olabilir?

genç yaşımda para kazanma mücadelesine girdim. dolayısıyla daha "gerçek" dertler varken kendime bu soruları hiç sormadım. ben sormasam bile bir anda geliyor işte sözlük.

kaçış değil, kurtuluş istiyorum sözlük. bir ipucu bile yok. buraya kadar okudun ama sen de bilmiyorsun işte. yok çünkü bir standardı. ben mükemmel hayatlarınızı, şahane seçimlerinizi izlemeye gelmiş gibiyim.

hiçbir şeyden tat alamama durumu, gülememe, hisedememe durumu. herşeyin bir anda renklerini kaybetmesi gibi soluk.

işte biz o gün tükeneceğiz diye cevap vermişti sezen aksu bu sorunsala .

bir anda yine anlamsız geldi her şey ve kendimi uzun süre sonra sözlükte ve bu başlıkta buldum. boğuluyormuş gibi hissettiniz mi hiç ? ben okyanusun en dibinde hala nefes alıyormuş gibiyim. son zamanlarda söylediğim, düşündüğüm tek şey şu; bir tuş olsaydı ona bassaydım ve bu dünyada hiç var olmamış olsaydım. hayat yorucu, herkesin derdi kendine büyük, benimkilerde şu son 1 haftadır daha fazla yokluyor. gelecek kaygısı, türlü türlü sıkıntılar, düşünmek, daha fazla düşünmek…
her şeyi düzeltmenin yok ettiği değilim, her şeyi düşünmenin yok ettiğiyim şu sıralar. yoruldum.
yazmak istedim, belki biraz olsun geçer diye, iyi geceler.

anlamsızlıkta bir anlamdır. bunun üzerine derin ve detaylı bir felsefi tarzda tanım yazacağım daha sonra. yani üşenmez isem.

o ne ya baslıgı okuyunca sezen aksu'nun "tukenecegiz" sarkisi cinladi fonda.

artık doyuma cabuk ulasmak mi, doyuma ulastigini zannedip oldugun yeri zirve kabul etmek mi yoksa zirveye hiç gidemeyecegini bilmenin hissi mi bilinmez ama arkadaslarinizla gorusun, disarida sart degil imkan varsa eve cagirin sohbet edin bide ona kek pasta cay vs yapin simartin ki simartilin sonra bak 2 ay icinde her sey nasil anlam kazaniyor. * *