her şeyin bir anda anlamsız gelmesi

egzistaniyalizm ve nihilizmin bile karşısında çaresiz kaldığı durumdur.*

durduk yere bir anda içine düşülen his. hiçbir şey hakkında detaylıca düşünmezken bile yaşanabilir. bazen rutin işlerini yaparken aklına saplanır bazense hiç yapmadığın bir şeyler yaparken. kimi zaman elinde olmayan sebeplerle oluşan hayatın akışı bunu tetikler kimi zamansa senin elinden gerçekleşmiş şeyler. matematiği yok bunun.

dipsiz bir kuyuda sürekli düşüş hali değil, kuyunun dibinde uyanış gibi. "noluyor, ne yapıyorum, neden yapıyorum?"

ne istediğimi biliyor muyum? beni ne mutlu ediyor? ne olsaydı"başarmış" hissederdim? beni bir bütüne tamamlayan eksik parça aslında ne? hiçbirini bilmiyorum işte. far görmüş tavşan gibi bakıyorum. deneysellik korkunç. herkesin her şeyi bildiğini sanardım, yanıldığımı anladığımda perişan olmuştum. yani aslında kimsenin de bir bok bildiği yok. herkesin farklı dertleri, farklı çözümleri var. sonuç olarak kimse bana tavsiyede bulunamaz kendi hayatım hakkında. çünkü ben benim. çözümü hep biz garip kulların bulması gerekliliği, hayatın en acımasız tarafı değil mi? öteki dünya hikayesi çok bir boş gelmeye başladı bana. her konu hakkında seçim yapmak zorunda oluşumuz ve hepsinin de sonuçlarına katlanmamızın gerekli oluşundan daha ızdırap veren ne olabilir?

genç yaşımda para kazanma mücadelesine girdim. dolayısıyla daha "gerçek" dertler varken kendime bu soruları hiç sormadım. ben sormasam bile bir anda geliyor işte sözlük.

kaçış değil, kurtuluş istiyorum sözlük. bir ipucu bile yok. buraya kadar okudun ama sen de bilmiyorsun işte. yok çünkü bir standardı. ben mükemmel hayatlarınızı, şahane seçimlerinizi izlemeye gelmiş gibiyim.

hiçbir şeyden tat alamama durumu, gülememe, hisedememe durumu. herşeyin bir anda renklerini kaybetmesi gibi soluk.

işte biz o gün tükeneceğiz diye cevap vermişti sezen aksu bu sorunsala .

bir anda yine anlamsız geldi her şey ve kendimi uzun süre sonra sözlükte ve bu başlıkta buldum. boğuluyormuş gibi hissettiniz mi hiç ? ben okyanusun en dibinde hala nefes alıyormuş gibiyim. son zamanlarda söylediğim, düşündüğüm tek şey şu; bir tuş olsaydı ona bassaydım ve bu dünyada hiç var olmamış olsaydım. hayat yorucu, herkesin derdi kendine büyük, benimkilerde şu son 1 haftadır daha fazla yokluyor. gelecek kaygısı, türlü türlü sıkıntılar, düşünmek, daha fazla düşünmek…
her şeyi düzeltmenin yok ettiği değilim, her şeyi düşünmenin yok ettiğiyim şu sıralar. yoruldum.
yazmak istedim, belki biraz olsun geçer diye, iyi geceler.

anlamsızlıkta bir anlamdır. bunun üzerine derin ve detaylı bir felsefi tarzda tanım yazacağım daha sonra. yani üşenmez isem.

o ne ya baslıgı okuyunca sezen aksu'nun "tukenecegiz" sarkisi cinladi fonda.

artık doyuma cabuk ulasmak mi, doyuma ulastigini zannedip oldugun yeri zirve kabul etmek mi yoksa zirveye hiç gidemeyecegini bilmenin hissi mi bilinmez ama arkadaslarinizla gorusun, disarida sart degil imkan varsa eve cagirin sohbet edin bide ona kek pasta cay vs yapin simartin ki simartilin sonra bak 2 ay icinde her sey nasil anlam kazaniyor. * *

sözlükte çok önemliymiş gibi hararetli şekilde dönen muhabbetleri 10 dk inceledikten sonra bir anda içine düşülen dipsiz kuyu.

zaten anlamsızlık krizimiz pamuk ipliğine bağlı... (sözlüğü bahane etmek)

işte bunlar hep sözlük yüzünden.

bir anda geliyor hiçbir şey yapmak istemiyorsun. donup kaldığın her şeye üşendiğin, ruhen yığılıp kaldığınlar anlar bunlar.

her şey bir anda anlamsız gelecek,
işte biz o gün tükeneceğiz.

magnezyum eksikliğidir o.

tükenmişlik sendromu olabilir mi depresyon, belki depresyondur…hayal kırıklığı…

bunu da yaşadım laaağn ben.

allah düşmanımın düşmanına vermesin. bok gibi hissediyorsunuz ve içinden çıkamıyorsun. içinden çıkmak da anlamsız geliyor düştüğün bataklığın.

dost desteği şart.

8 yıldır yaşadığımdır ve hayata bambaşka bir bakış açısı getirendir. bu bakış açısının da anlamsız olduğunu unutmamak gerek elbette. aynen öyle işte arkadaşlar. iyi eyyorlamalar.

hayatta her şeyi rutine bindirdikten sonra evinde çay içerken bir anda kafana dank eden bir şey. evet şimdi buradayız evet amacıma ve hayallerime ulaşmışım. ama buradan sonra ne olacak? yapsam ne olacak, yapmasam ne olacak?
.
.
.
gibi bir his. boşluk hissi gibi. balon gibi, bulut gibi

insan diyor şair bir akşam ansızın yorulur..

t.c. şartları insanı çok fazla yoruyor. bir yerden aile, bir yerden iş.. insanın kafasında bir ton düşünce.. duygusal olarak,mental olarak tükenmemek olası değil. üzerine bir de sağlıksız,hareketsiz bir yaşam.. tüm bunlar işte ansızın bir patlamaya, biz buna katarsis diyoruz, sebebiyet veriyor. silker ha diyip öfkeleniyoruz. hayatın anlamsız, boş geldiğini anlıyoruz. sonra napıyoruz geçmesini bekliyoruz.* zengin çocuğu değiliz,hayat biz üzgünüz diye teselli etmeyecek,iplemeyecek. hayatta bir şekilde kalmaya mecburuz. kaybedecek çok şeyimiz var.

bir anda değildir o.
yavaş yavaş çözülür ipler.
sen tutuyorum sanırsın, çoktan bırakmışsındır da fark etmezsin.

ne gerek var seni anlamayana kendini anlatmaya? ne gerek var en azından biraz mutlu yaşamana izin vermeyen hayatta yaşamaya? ne gerek var düşmeni dört gözle bekleyen kalabalıklara? ne gerek var gidecek olanın gelmesine? ne gerek var gelmeyecek olanı beklemeye? ne gerek var okunmayanı yazmaya? ne gerek var bir gerek olmasına?

anlam kavramina cok inanmam. hele aranarak elde edilen bir kavram olmadigina adim gibi eminim. siz de biraz google’layarak arastirirsaniz, bu kavramin 19. yuzyilda ortaya ciktigini okuyacaksinizdir.

yine de varsa eger anlam denilen o sey, bence dunyanin cok bilinmeyen o yönünde sakli. ona da zannimca hakikat deniliyor. iste o’na vakif olanlar ancak anlamin tadina erisebilir. bu cagda bu da herkese nasip olmuyor.

hep aynı değil mi zaten?
önce her şey güzel, her şey mutluluk dolu. her şeyin güzel gitmesi gerek değil mi?
işte burada kara yazım kaderim devreye giriyor. güzellikler yokluğa, aydınlıklar karanlığa, gülümsemeler gözyaşlarına dönüyor.
neden diye sormayı bıraktım artık. çünkü nedenin ta kendisiyim ben.
ben mi yazdım bu kaderi, ben mi taktım ölüm halkasını boynuma?
ben mi istedim böyle olmayı? hak mı ettim?
hayır, hayır, hayır.
ama bana yazılmış bu kapkara defteri bir başkasına da ortak etmeye hakkım yok.
bıktım artık bu anlamsızlıktan...

varlığını bir amaca bağlayamamış her insanın, kendini içinde bulacağı durum.. düşüncelerimiz duygularımızdan koparsa, anlam ortadan kaybolur.
anlamı kaybeden insan, kaybettiği şeyi arayışa geçer.. beyin izahatsız ve kategorize edemediği bir konuda mücadeleleri sonuçsuz kalırsa stres artar, depresyona girer.. bu yüzden her ne olursa olsun, her insanın kendinden yüce gördüğü bir anlam arayışı bulmak zorundadır kendine.. rotasız bir gemiye hiçbir rüzgar yardım etmez...